Liker (od francuskog: liqueur, od latinskog: liquefacere = napraviti tekućim[1]) je naziv za aromatizirana alkoholna pića sa relativno visokim procentom šećera (minimalno 100 grama na litru) i procentom alkohola od 24 do 60 %. [1]

Liker
Liqueur
Boca i čaša amara
Boca i čaša amara
Boca i čaša amara

Likeri u klasifikaciji alkoholnih pića (odnosno po udjelu etanola) spadaju u srednje jaka pića, između vina i rakija.[2]

Karakteristike

uredi

Likeri se prave od rakija, kojima se za aromu dodaje neko voće ili neke mirišljave trave i šećerni sirup i to tako da ga ima više od 2, 5 % uukupnom volumenu.[1]

Voćni likeri se proizvode metodom infuzije, u kojoj se voće miješa sa etanolom, koji na taj način preuzima miris, okus i boju. dodanog voća. Za razliku od tog biljni likeri se proizvode destilacijom ili cijeđenjem pa su zbog tog bezbojni, zbog tog im se dodaju lišće ili trave da dobiju specifičnu aromu.[1] Destilirati se može praktički sve od sjemenki, lišća do korijenja, a isto tako to se koristi i kao začin koji daje aromu. Nakon što se alkoholna baza aromatizira, dodaje joj se šećerni sirup i bojilo na biljnoj bazi - zatim se filtrira i flašira.[1]

Narodski ili generički likeri, proizvode se od kojekakvih voćaka i biljaka i prodaju pod opće prihvaćenim zajedničkim imenima, kao pelinkovci, cherry brandyji, kruškovci, orahovice, mentoli, kava likeri... i već prema tome kakvu aromu imaju; malina, marelica, vanilija, kakao ... Među njima je osobito poznat Curaçao proizveden od sušenih narančinih kora sa otoka Curaçao, a neobičan Danziger Goldwasser, iz Gdańska po aromi kima.[1]

Za razliku od tog današnji poznati likeri na tržištu, najčešće se pripremaju tajnim recepturama, koje njihovi proizvođači ljubomorno čuvaju, kao vlasnici registriranih robnih marki. Tako se Francuzi ponose i hvale svojim Bénédictinom biljnim likerom proizvedenim još 1510. u benediktinskom samostanu - on spada u red najstrože čuvanih tajni.[1] Slavan je i Chartreuse, proizveden po recepturi iz 1607., zatim Cointreau, Grand Marnier, i Vieille Cure, biljni liker iz Bordeauxa. Poznati talijanski likeri su Liquore Galliano i Strega, vrlo pikantnih okusa.[1]

Poznate britanske marke likera su Drambuie, proizveden po francuskoj recepturi 1745. u štotskoj na bazi škotskog whiskya začinjenog s medom, i Irish Mist od irskog whiskya i meda.[1]

Neobični likeri su japanski O Cha, sa okusom zelenog čaja i Midori od dinje i Tia Maria sa Jamajke na bazi ruma.[1]

Najpoznatiji liker sa južnoslavenskih prostora je svakako Maraschino iz Zadra, ali se nekad najviše pio kruškovac a danas pelinkovac.

Likeri se uobičajeno piju nakon jela kao digestivi, da pospješe probavu. Serviraju se kojekako - od običnog natakanja u čašicu ili ohlađeni uz kockice leda, ali i kao podloga za različite koktele. Likeri se često koriste u slastičarsvu kao premazi raznim slasticama.[1]

Historija

uredi

Prve likere proizveli su srednjovjekovni redovnici i alkemičari i to kao eliksire, balzame, kreme ili ulja kako su ih tad zvali, a upotrebljavani su u liječenju, ili kao afrodizijaci.[1]

Izvori

uredi
  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 Liqueur (engleski). Encyclopædia Britannica. Pristupljeno 05. 10. 2014. 
  2. Alkoholna pića (hrvatski). LZMK. Pristupljeno 05.10. 2014. 

Vanjske veze

uredi