Viktor Hajon
Viktor Hajon (Dubrovnik, 3. 5. 1916 - Zagreb, 27. 4. 1982), jugoslavenski vaterpolist, novinar, gospodarstvenik i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.
| Viktor Hajon | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | 3. 5. 1916. Dubrovnik, Austro-Ugarska Monarhija |
| Smrt | 27. 4. 1982. (dob: 65) Zagreb, SFR Jugoslavija |
| Počivalište | Mirogoj, Zagreb |
| Nacionalnost | Jugoslaven |
| Etnicitet | Židov |
| Državljanstvo | SFR Jugoslavija |
| Zanimanje | vaterpolist |
| Politička partija | SKJ |
| Suprug/a | Mira (Hofman) Hajon Biljana Hajon |
| Djeca | Maja Hajon |
| Roditelji | Bernard i Irma Hajon |
| Rodbina | Majer "Maio" Hajon (brat) Elvira Hajon (sestra) |
Biografija
urediViktor Hajon je rođen 3. 5. 1916 u Dubrovniku, u židovskoj porodici Bernarda i Irme Hajon.[1] Odrastao je uz mlađeg brata Majera i mlađu sestru Elviru.[1] Viktor je bio član plivačkog i vaterpolo kluba (VK) Jug, te je do početka Drugog svjetskog rata sa VK Jug postizao zavidne međunarodne uspjehe. 27. 8. 1937, Hajon je u sastavu reprezentacije Kraljevine Jugoslavije, u dubrovačkoj luci, sudjelovao u pobjedi nad Čehoslovačkom sa 3:2. Samo dva dana kasnije sudjelovao je u pobjedi VK Jug nad VK Prag 3:1. U posljednjoj natjecateljskoj sezoni prije rata, 1940 godine, Viktor se sa VK Jugom okitio četrnaestim naslovom prvaka Kraljevine Jugoslavije.[2] Do rata je aktivno učestvovao u revolucionarnom radničkom pokretu, te je pred sam rat bio primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).[1] Od prvih dana Nezavisne Države Hrvatske (NDH) Viktor je bio među onima koji su bili obespravljeni, ponižavani i proganjani. Kao Židov bio je prisiljen na prsima nositi slovo "Ž".[2] 1941 bio je izabran za člana Mjesnog komiteta (MK) Komunističke partije Hrvatske (KPH) za Dubrovnik. U Narodnooslobodilačku borbu (NOB) se aktivno uključio 1941. U proljeće 1942 učestvovao u oslobađanju iz zatvorske bolnice u Dubrovniku instruktora Pokrajinskog komiteta (PK) KPH Pjera Grubišića. U novembru 1942 bio je sa bratom i sestrom interniran od talijanskih fašista u logor u Kuparima, a početkom juna 1943 svi su zajedno bili deportirani u Koncentracijski logor Rab. U logoru u Kuparima Viktor je bio izabran za sekretara novoformirane partijske organizacije logoraša, a u logoru na Rabu za člana logorskog Komiteta KPH i člana Izvršnog komiteta KPH koji je objedinjavao partijski rad u židovskom i slovenskom dijelu logora na Rabu. Sa Raba je nekoliko puta pokušao pobjeći, ali bez uspjeha. Po oslobođenju Koncentracijskog logora Rab tj. kapitulacijom Italije početkom septembra 1943, Viktor je učestvovao u delegaciji koja je upućena u Glavni štab (GŠ) Hrvatske u cilju dobijanja direktive za daljni rad Židovskog rapskog bataljona. Po evakuaciji bivših logoraša sa Raba postavljen je za sekretara Komiteta KPH pri Komandi grada Senja, a zatim je radio u Oblasnom komitetu KPH za Istru i Hrvatsko primorje.[1] Ubrzo po završetka rata Viktor je bio demobiliziran.[2] Viktorov brat Majer je nakon rata poginuo u saobraćajnoj nesreći, u trenutku pogibilje imao je čin kapetana Jugoslavenske narodne armije (JNA).[2] Viktor se nakon demobilizacije preselio u Zagreb gdje je počeo raditi kao novinar u Vjesniku i Globusu. Potom je otišao na novo radno mjesto u Ministarstvo industrije i rudarstva NR Hrvatske, pa u vanjskotrgovinsku tvrtku Astru, čije je predstavništvo u Milanu, Italiji, vodio duže od dva desetljeća. Aktivno je sudjelovao u radu Plivačkom savezu Jugoslavije.[2] Viktor Hajon je umro u Zagrebu 27. 4. 1982 godine. Pokopan je na Mirogoju.[3]
Viktor je imao troje djece: akademsku slikaricu Maju iz prvog braka s Mirom Hofman, te Tinu i Ivu iz drugog braka s Biljanom.[2]
Reference
urediLiteratura
uredi
|
Segment isključivo posvećen Narodnooslobodilačkoj borbi. |
- Romano, Jaša (1980). Jevreji Jugoslavije 1941-1945: žrtve genocida i učesnici narodnooslobodilačkog rata, Beograd: Jevrejski Istorijski Muzej, Saveza jevrejskih opština Jugoslavije.