Pincio
Pincio (latinski Mons Pincius) je brdo na sjeveroistoku historijskog centra Rima, sjeverno od Kvirinala s pogledom na Marsovo polje. Pincio ne spada u Sedam rimskih brežuljaka, ali se kao i oni nalazi unutar Aurelijanovih zidina.
| Pincio | |
|---|---|
 | |
| Država |  Italija
|
Historija uredi
Brdo i istoimeni park dobili su ime još u antici po vili porodice Pinci, koja je u njoj živjela tokom 4. vijeka. Kasnije za srednjeg vijeka tu je bio vinograd samostana Santa Maria del Popolo.[1] Ono što se danas vidi na tom brdu rezultat je intervencija izvedenih tokom 19. vijeka, a najviše one koju je izveo arhitekt Giuseppe Valadier koji je između 1810. i 1818. uredio terasasti park, koji se naslanja na Villa Borghese od koje je odvojen Aurelijanovim zidinama.[1] Kroz čitav park pored brojnih egzotičnih biljkaka i stabala postavljeno je i 228 bisti, tadašnjih slavnih Talijana i Evropljana, koje su danas prilično zapuštene i oštećene.[1]
Obelisk uredi
Najveća atrakcija tog parka je obelisk u njegovom centru. Pretpostavlja se da je on rimska kopija iz 2. vijeka, izrađen po narudžbi cara Hadrijana za njegovu vilu u Tivoliju, u čast prerano umrlog i voljenog Antinoja. U Pincio je preseljen po nalogu pape Pia VII 1822. godine.[1]
Vodeni sat uredi
Atrakcija parka je i jedinstveni vodeni sat kog je projektirao i izgradio 1867. dominikanski fratar Giovanni Embriaco. Vodeni sat bio je jedna od atrakcija Svetske izložbe u Parizu održane iste godine. U Pincio je postavljen 1872. na terasu Viale dell'Orologio.
Panoramski pogled uredi
Posjetiocima Pincia je ipak vjerojatno najveća nagrada sjajan pogled koji sa njega puca na Piazza del Popolo i taj dio Rima, naročito kod zalaska Sunca.[1]
Izvori uredi
Vanjske veze uredi
- Pincio Gardens (en)