Osmanska dinastija
Osmanlije (tur. Osmanlılar) su bili Turci iz Osmanskog carstva. Oni su sebe nazivali Osmanlije po Osmanu I (1258–1326), koji se smatra za osnivača ovog carstva. Osmanov prethodnik, Ertugrul, je bio vazal seldžučkog sultana u Ikonijumu, dok je Osman osvajao i vladao kao nezavisan vladar. Svoju nezavisnost proglasio je 1299.
.svg)
.svg)
Turci Osmanlije
Sredinom XIV veka balkanskim državama zapretila je opasnost od Turaka Osmanlija. Osmanlije vode poreklo od Turaka Seldžuka, koji su u XI veku osnovali prostranu državu na teritoriji Persije (Irana), Mesopotamije (Iraka) i u vizantijskom delu Male Azije. Seldžučko carstvo se raspalo na više delova. Sultan Osman okupio je preostale vizantijske oblasti i osnovao snažnu, po njemu nazvanu osmansku državu. Osmanlije su sredinom XIV veka prešle na Balkan. Osvojili su Galipolje, a zatim su se učvrstili u dolini Marice. Iz Male Azije preneli su svoju prestonicu u Jedrene (Hadrijanopolj).
Osobenosti turskog feudalizma
Turski feudalni poredak imao je izrazito vojno obeležje. On se izgrađivao za potrebe stalnog ratovanja. Zato su osvojene zemlje uglavnom deljene ratnicima − spahijama. Za vojnu službu spahija je uslovno dobijao feudalno dobro − spahiluk. Seljaci su ostali vlasnici svojih imanja, ali su, kao kmetovi, desetinu prihoda od zemlje morali davati spahiji. Za spahiju su obavljali i druge poslove. Ta radna obaveza nazivala se kuluk. Postojala su još veća feudalna dobra koja su uživali visoki državni činovnici, ali pretežni deo zemlje podeljen je na manje spahiluke, sa obavezom vojne službe. Turci su posede dodeljivali i hrišćanima koji su ih u ratovima pomagali, pa se u početku turske uprave u našim zemljama javio i izvestan broj hrišćana spahija. U turskoj vojsci takođe je postojala još jedna plaćena vojska - janjičari. Osmanlije su od pokorenog stanovništva povremeno oduzimali decu i odvodili ih i školovali za vojni poziv. Bio je to danak u krvi koji su sultani nametnuli hrišćanima.
Uređenje Osmanskog carstva
Posle kosovskog boja i pada Smedereva Turska je počela da uvodi svoju vlast nad slovenskim narodima. Turska osvajanja podudaraju se sa unutrašnjim sukobima koji su potresali balkanske hrišćanske države. Nasuprot rascepkanim i nesložnim balkanskim zemljama, Turci Osmanlije imali su dobro organizovanu državu. Sultan je raspolagao jakom i poslušnom vojskom, uvek spremnom na ratne pohode. Dok se u hrišćanskim državama feudalno imanje najčešće nasleđivalo, sultan je turskim feudalcima, spahijama delio zemlju prema zaslugama. Zemlju su dobijali najsposobniji ratnici. Spahije su zavisile od sultana. Uvek su bili verni svom gospodaru. Turski feudalci u to vreme nisu mogli da se osamostale i ugroze centralnu vlast, kao što je bio slučaj sa velikašima na Balkanu. Prve na udaru Turaka bile su Vizantija, Bugarska i Srbija. Te hrišćanske države često su međusobno ratovale znatno pre dolaska Turaka na Balkan. Osim toga, uoči dolaska Turaka, Vizantiju, Bugarsku i Srbiju zahvatili su unutrašnji neredi.
Sva zemlja je bila vlasništvo sultana. Stanovništvo se delilo na hrišćane i muslimane. Sultan je deo vlasti podelio spahijama i sveštenstvu. Zemlja je bila podeljena na velike i male teritorije. Velikim teritorijama (Sandžak, Bosna) upravljali su begerbegovi, a malim teritorijama begovi.
Šest desetleća posle krstaškog osvajanja Carigrada (1204), Vizantijsko carstvo je obnovljeno 1261. godine. Međutim, ono se sporo oporavljalo. Više krajeva i gradova zadržali su zapadni feudalci i Mlečani. Kada su zapretili Turci, Vizantijsko carstvo nije predstavljalo čvrstu državnu celinu. Razarali su ga dinastički sukobi, odnosno unutrašnji građanski ratovi. Carigrad su štitili jaki bedemi, ali su ostali delovi Carstva bili ugroženi.
Vladari i godine vladanja
| Redni broj | Ime vladara | Period vladavine |
| 1 | Osman I | 1299–1326 |
| 2 | Orhan | 1326–1362 |
| 3 | Murat I | 1362–1389 |
| 4 | Bayezid I | 1389–1402 |
| 5 | Mehmed I | 1413–1421 |
| 6 | Murad II | 1421–1444, 1446–1451 |
| 7 | Mehmed II (Osmanlije) | 1444–1446, 1451–1481 |
| 8 | Bayezid II | 1481–1512 |
| 9 | Selim I | 1512–1520 |
| 10 | Suleiman I | 1520–1566 |
| 11 | Selim II | 1566–1574 |
| 12 | Murad III | 1574–1595 |
| 13 | Mehmed III | 1595–1603 |
| 14 | Ahmed I | 1603–1617 |
| 15 | Mustafa I | 1617–1618, 1622–1623 |
| 16 | Osman II | 1618–1622 |
| 17 | Murad IV | 1623–1640 |
| 18 | Ibrahim I | 1640–1648 |
| 19 | Mehmed IV | 1648–1687 |
| 20 | Suleiman II | 1687–1691 |
| 21 | Ahmed II | 1691–1695 |
| 22 | Mustafa II | 1695–1703 |
| 23 | Ahmed III | 1703–1730 |
| 24 | Mahmud I | 1730–1754 |
| 25 | Osman III | 1754–1757 |
| 26 | Mustafa III | 1757–1774 |
| 27 | Abdulhamid I | 1774–1789 |
| 28 | Selim III | 1789–1807 |
| 29 | Mustafa IV | 1807–1808 |
| 30 | Mahmud II | 1808–1839 |
| 31 | Abdülmecid I | 1839–1861 |
| 32 | Abdülaziz | 1861–1876 |
| 33 | Murad V | 1876 |
| 34 | Abdulhamid II | 1876–1909 |
| 35 | Mehmed V | 1909–1918 |
| 36 | Mehmed VI | 1918–1922 |
