Dicioni
Dicioni su ilirsko pleme o kojem imamo oprečne podatke iz antičkih izvora. Strabon ih ubraja u panonsko pleme, dok ih Ptolomej smatra Liburnima. Čini se da se suprotnosti mogu pomiriti ako se Dicioni lociraju oko gornjih tokova Krke i Une sa centrom kod Knina. Time su oni na zapadu, kod gornje Zrmanje graničili sa Liburnima, na sjeverozapadu sa Japodima, i na sjeveru sa Mezejima i Sardeatima. Njihova teritorija je bila i u sjeverozapadnoj Bosni na granici sa Dalmacijom, a to je prostor Grahovskog polja sa planinom Uilica. Kao relativno veliko pleme sa 239 dekurija (35-40.000 stanovnika), morali su imati i odgovarajuću teritoriju, kako je opisano. Zbog malog broja natpisa iz perioda prije nego što su pali pod vlast Rimljana, njihova društveno politička organizacija kao i njihova kultura nisu dovoljno poznati. Jedino se po zemljištu na kojem su živjeli može zaključiti da su se bavili stočarstvom, što je bila osnovna privredna grana do današnjih dana.[1]
Potpunim dolaskom Rimljana nakon 9. god. n.e, nakon neuspješnog ilirskog ustanka pod vodstvom dvojice Batona, Dicioni nastavljaju istorijski put jedinstven za sve Ilire, a to je period romanizacije. U prvom dijelu tog perioda, pacifikaciji, Rimljani grade puteve i utvrđenja kraj puteva radi bezbjednosti i obezbjeđenja. Grahovo polje je ležalo na putu što ga je car Klaudije 47. god sagradio, a vodio je od Burnuma (Knin) preko Graba u Grahovo polje i preko Resanovaca u dolinu Unca.[2] Period romanizacije je trajao vijekovima. To se vidi po šest fragmentiranih natpisa od kojih se pet odnosi na domaće stanovništvo a jedan na rimski gentilicij Aelius.[3] Natpisi su nađeni na Mramornom polju na kojem je nađen i jedan žrtvenik posvećen domaćem božanstvu Silvanu.