Domenichino
Domenichino, pravim imenom Domenico Zampieri (Bologna, 21. oktobar 1581. – Napulj, 6. april 1641), bio je talijanski barokni slikar, jedan od najboljih predstavnika Bolonjske škole.[1] Nadimak Domenichino, što je deminutiv od Domenico, dobio je od kolega zbog malog rasta.
| Domenichino | |
|---|---|
| barok | |
 Portret Domenichina | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | Bologna, 21. oktobar 1581. |
| Smrt | Napulj, 6. april 1641. |
| Nacionalnost | Talijan |
| Opus | |
| Polje | slikarstvo |
| Praksa | Rim, Grottaferrata, Bologna, Fano, Napulj |
Biografija uredi
Još kao vrlo mlad 1601. otišao je u Rim, zajedno sa prijateljem Francescom Albanijem, da studira radove Rafaela i pomaže Annibaleu Carracciju.[1] Ispočetka je pomagao Carracciju da naslika freske u Palazzo Farnese, u kojoj je između 1603. i 1604. naslikao i tri vlastite u Loggia del Giardino. Zahvaljujući prijateljstvu sa Giovannijem Agucchijem, majordomom kardinala Aldobrandinija, a kasnije i papom Grgurom XV, Domenichino je dobijao unosne narudžbe po Rimu. Njegov najvažniji rad u prvoj rimskoj dekadi bile su freske u kapeli Santissimi Fondatori u opatiji Santa Maria u Grottaferrati (1608–1610).[1] Između 1617. i 1621. Domenichino radi po Bologni i Fanu u kom je od 1618. do 1619. oslikao kapelu Nolfi u Fanskoj katedrali.
Na poziv novog pape Grgura XV 1. april 1621. vraća se u Rim, gdje je imenovan glavnim arhitektom kurije, iako nikad nije napravio nijedan projekt,[1] osim crteža za fasade. To su najplodnije godine njegova života jer dobija brojne narudžbe i proslavljen 1629. biva proglašen princem prestižne slikarske Akademije San Luca. U novembru 1630. po drugi put odlazi iz Rima, ovaj put u Napulj[1] da preuzme unosnu narudžbu za oslikavanje kapele sv. Januarija u Napuljskoj katedrali. Na tom poslu je i umro, neki kažu otrovan od ruke ljubomornog slikara rivala.
