Milorad Tomanić
Milorad Tomanić je istoričar iz Beograda.[1] Autor je knjige "Srpska crkva u ratu i ratovi u njoj", koja se ponajviše bavi ulogom Srpske pravoslavne crkve u jugoslovenskim ratovima, ali se kritički osvrće i na ostale periode crkvene historije.
Kritika SPC uredi
Tomanić navodi da je upravo zahvaljujući Dušanovim osvajačkim ratovima Srbija je postala carevina, a samim tim i Srpska crkva - patrijaršija:
I Srpska crkva je stvorena, učvršćena i uvećana na ljudskoj krvi i to uglavnom delanjem trojice najistaknutijih predstavnika dinastije Nemanjića: Stefana Nemanje, kralja Milutina i cara Dušana ... Bez mača svetog kralja Milutina Srpska crkva se ne bi tako uvećala i zasijala punim sjajem. I na kraju, bez osvajanja i nasilja cara Dušana, kojeg su s razlogom nazvali Silni, bez popaljenih gradova i sela, bez "preklanih vratova" Grka i Albanaca, niti bi se Dušan mogao proglasiti carem, niti bi Srpska crkva mogla postati patrijaršija. Koliko god to surovo zvučalo, zaključak je jasan: Srpska crkva, kao i sve druge hrišćanske, utemeljena je, učvršćena (pokolji bogumila) i uvećana, tj. podignuta na patrijaršijski nivo (stradanja Grka i Albanaca), na ljudskoj krvi.[2]
On posebno kritikuje ulogu SPC u jugoslovenskim ratovima i njihov licemeran odnos prema pojedinim gresima:
Tokom 90-ih godina ni Sabor ni Sinod SPC nisu nijednom preporučili srpskim pravoslavnim sveštenicima da ne daju pričest onima koji su ratujući u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu počinili teške zločine, krađe, silovanja. Ali su zato posavetovali sveštenstvo da uskrati pričest ginekolozima, akušerkama i, naravno, ženama i devojkama koje se odluče na pobačaj.
On tvrdi da su interesi srpske crkve i “srpstva” jedini razlog zbog kojih je pravoslavni Srbin mogao "zakonito" da ubija, a da pri tome ne strepi od sudnjega dana.[2]
