Ljubomir Popović
Ljubomir Ljuba Popović (Tuzla, 14. oktobar 1934 — 12. avgust 2016, Beograd) je srpski slikar, koji je od 1963. godine živeo i radio u Parizu, u Francuskoj.
| Ljubomir Popović | |
|---|---|
| Mediala | |
 Ljuba u svom ateljeu; autor fotografije: Vican Vicanović, 1979. | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | Ljubomir Popović 14. 10. 1934. Tuzla, Kraljevina Jugoslavija (danas BiH) |
| Smrt | 12. 8. 2016. (dob: 81) Beograd, Srbija |
| Opus | |
| Polje | slikanje |
Biografija uredi
Ljubomir Ljuba Popović, u svetu poznat kao LJUBA, rođen je 14. oktobra 1934. godine u Tuzli, od majke Spasenije iz pravoslavne svešteničke porodice i oca Alekse, bogatog trgovca. Pred Drugi svetski rat porodica se seli u Valjevo, gde Ljuba završava osnovnu školu a potom i nižu i višu gimnaziju.
Po završetku gimnazije, 1953. godine, dobija posao selektora filmova za valjevski bioskop i mogućnost da u Beogradu usavrši svoj slikarski dar na Akademiji primenjenih umetnosti. Promašivši rok za polaganje prijemnog ispita, upisuje se na Istoriju umetnosti i, istovremeno, na kurs crtanja u Šumatovačkoj. Naredne godine postaje student Akademije primenjenih umetnosti. Tu nastaju njegove studije aktova u prirodnoj veličini kao i prve uljane slike sa neobičnim bićima uronjenim u atmosferu usamljenosti i teskobe.
Godine 1957. Ljuba prelazi na Akademiju likovnih umetnosti zahvaljujući podršci Marka Čelebonovića, koji ga prima u svoju klasu, na četvrtu godinu studija. Zbog odlaska Čelebonovića u Pariz, petu godinu završava u klasi Đorđa Andrejevića Kuna, a potom i dvogodišnji specijalni tečaj kod Mila Milunovića. Na završnoj izložbi studentskih radova, 1959. godine, njegove slike privlače pažnju Leonida Šejke, idejnog vođe pokreta Mediala. Ljubine slike uvrštene su u Treću izložbu Mediale, u galeriji Grafičkog kolektiva, 1960. godine.
U jesen 1963. definitivno napušta Beograd i odlazi u Pariz, ponevši sa sobom samo blok sa crtežima i pet oslikanih platana. Po preporuci Marka Čelebonovića javlja se g-đi Žinet Sinjak (ćerki slikara Pola Sinjaka), koja ga upoznaje sa Reneom de Solijeom (René de Solier) uglednim teoretičarem umetnosti. On će, 1971. godine, napisati tekst za monografiju o Ljubi, prvu ikad objavljenu u Francuskoj o nekom jugoslovenskom slikaru.
Posredovanjem Renea de Solijea, Ljuba sklapa poznanstvo sa galeristom Marselom Zerbibom (Marcel Zerbib), poklonikom nadrealizma i zaštitnikom njegovih sledbenika. On mu otkupljuje platna donesena iz Beograda, pronalazi atelje i počinje da organizuje izložbe u Parizu i Briselu. Uz rad i druženje sa Zerbibom, Ljuba stupa u kontakt sa mnogim važnim akterima pariske intelektualne i umetničke scene. Uskoro će o njemu pisati Andre Pjer de Mandijarg, Alen Žufroa, Rene Etijambl, Patrik Valdberg, Alen Boske, Gustav Rene Hoke i dr. Početkom sedamdesetih upoznaje se sa galeristkinjom Tesom Erold, sa kojom će sarađivati i ostati prijatelj sve do svojih poslednjih dana.
Ljubina internacionalna karijera obeležena je velikim brojem samostalnih i kolektivnih izložbi, izlaskom trinaest monografija, bogatom filmografijom i mnoštvom članaka u umetničkim i književnim časopisima.
Uporedo sa aktivnostima na međunarodnom planu, Ljuba je ostavio trag i u kulturnom prostoru svoje zemlje. Uz njegovu podršku osnovana je Moderna galerija Valjevo, koja je 2015. godine proslavila tridesetu godišnjicu postojanja.
Prva supruga bila mu je arhitekta Nataša Jančić, a druga arhitekta, psiholog i novinar Slavica Batos. Iz prvog braka ima dve ćerke, Adrianu i Tianu. Adriana Popović je skulptor, Tiana Popović je arhitekt. Sin iz drugog braka, Aleksa Popović, je inženjer elektronske optike.
Ljubin život ugasio se 12. avgusta 2016. godine, u Beogradu, dva meseca nakon otvaranja poslednje pariske izložbe. Sahranjen je u Valjevu, na brdu iznad kuće u kojoj je proveo detinjstvo i mladost.[1]
Delo uredi
Slikarstvo Ljube Popovića se najčešće označava kao nadrealističko, fantastično ili simboličko. U Srbiji je ovim trima kategorijama pridodata i četvrta, vezana za istorijski i teorijski kontekst grupe slikara koja je delovala pod nazivom Mediala. Ljuba se, međutim, nikad nije poistovećivao ni sa jednom grupom, pravcem ili školom, niti je imao direktne uzore. U njegovom delu nema ničega što je direktno preuzeto iz realnosti - on se pre svega prepuštao uplivu sopstvenih nesvesnih procesa. Njegove slike takođe mogu izražavati metafizičke, duhovne ili apstraktne ideje. Upijajući znanja i utiske iz najrazličitijih izvora, sledio je sopstvenu liniju vodilju ka cilju koji je, još u vreme druženja sa Leonidom Šejkom, idejnim vođom Mediale, definisan kao “integralno slikarstvo“. Prema Ljubinim izjavama i zapisima, integralno slikarstvo bilo bi ono koje objedinjuje filozofski stav u odnosu na sudbinu čoveka u svetu, osluškivanje najintimnijih treptaja slikarevog bića i izvrsno poznavanje zanata.
Ljubine slike deluju snažno na posmatrača najčešće zbog svog erotskog naboja, zbog neobičnih stvorenja podložnih preobražajima i međusobnim prožimanjima, zbog likovnog bogatstva zasnovanog na nepreglednom mnoštvu oblika za koje je teško reći da li pripadaju organskom ili mineralnom svetu, realnosti ili predelima iz zaleđa svesti i razuma. Dublje prodiranje u sliku otkriva kompleksnu strukturu koju karakterišu istančan osećaj za kolorističke harmonije, umnoženi uglovi gledanja, kao i znalački uspostavljen odnos između većih ikonografskih celina i minuciozno obrađenih detalja.
Raskošan i uznemirujući univerzum koji je Ljuba uobličio na svojim platnima svedoči, koliko o jednoj krajnje neobičnoj ličnosti, toliko i o umetniku vanredne likovne kulture i širokog spektra interesovanja.
Reference uredi
Spoljašnje veze uredi
- Biografija na sajtu SANU
- Ovaj lažni svet nije više moj - intervju („Večernje novosti“, 30. april 2010)[mrtav link]
- Nije srpski kukati - intervju („Večernje novosti“, 2. mart 2013)
- Ljuba Popović: Logika vrednosti (Vreme, 15. novembar 2012)
- Odlazak slikara svetlosti i tame („Politika”, 12. avgust 2016)