Wikipedija

Les Enfants du paradis

Za iranski film koji se nekad prevodi kao "Djeca raja", vidite članak Djeca neba.

Les Enfants du paradis (sh. Djeca raja) je francuski crno-bijeli film snimljen 1945. u režiji Marcela Carnea koji se smatra jednim od najboljih ostvarenja francuske i svjetske kinematografije.

Les Enfants du paradis
scena iz filma
RežijaMarcel Carné
ProducentRaymond Borderie
Fred Orain
ScenarioJacques Prévert
UlogeArletty
Jean-Louis Barrault
Pierre Brasseur
Marcel Herrand
Pierre Renoir
MuzikaMaurice Thiriet
FotografijaMarc Fossard
Roger Hubert
MontažaHenri Rust
Madeleine Bonin
Datum(i) premijere
9. 3. 1945 (1945-03-09)
Trajanjeo. 195 min.
(I dio - 95 min
II dio - 87 min.)
Zemlja Francuska
Jezikfrancuski

Radnja je smještena u Pariz 1820-ih i 1830-ih, odnosno svijet tadašnjih kazališta smještenih na šetalištu Boulevard du Temple, tada poznatom pod nadimkom Boulevard du Crime. Glavni lik je lijepa kurtizana Garance (čiji lik tumači Arletty), a čiju naklonost, svatko na svoj način, pokušavaju osvojiti četvorica muškaraca - pantomimičar Baptiste Deburau (koga glumi Jean-Louis Barrault), glumac Frédérick Lemaître (koga glumi Pierre Brasseur), lopov Pierre-François Lacenaire (koga glumi Marcel Herrand) i aristokrat Édouard de Montray (koga glumi Louis Salou).

Les Enfants du paradis je predstavljao pretposljednji zajednički projekt Carnea i scenarista Jacquesa Preverta - tandema koji je krajem 1930-ih stvorio niz uspješnih i hvaljenih filmova tzv. poetskog realizma. Novi je film, pak, nastao u dramatičnim okolnostima drugog svjetskog rata, odnosno njemačke okupacije. Autori, kojima je jedan od ciljeva bio slavljenje francuske teatarske, odnosno kulturne baštine, tokom produkcije su se suočili s nizom poteškoća. Projekt je započen nekoliko godina ranije; ispočetka je trebao biti francusko-italijanska koprodukcija, ali je italijanski producent otpao nakon kapitulacije Italije u septembru 1943. godine. Carne je, pak, bio prisiljen filmu dati neočekivanu dužinu od skoro tri sata, jer je jedino kroz distribuciju od dva dijela mogao "izvrdati" propise vichyjskih vlasti prema kojima nijedan film nije smio biti duži od 90 minuta. Scenograf Alexandre Trauner i kompozitor Joseph Kosma su, pak, na filmu radili u ilegali, odnosno preko posrednika, jer im je kao Jevrejima bio zapriječen rad. Usprkos svih tih problema, Carne je uspio za film okupiti ne samo hiljade statista, nego i rekonstruirati Boulevard du Crime stvorivši oko 800 m dugi set, koji se smatra najvećim u historiji francuskog filma. Na kraju je godine 1944. Carne, prema nekim svjedočanstvima, namjerno odugovlačio snimanje nastojeći dočekati oslobođenje Francuske. Kada je do njega u ljeto i došlo, glumac Robert Le Vigan, koji je bio pristaša vichyjskog režima, je pobjegao u Njemačku te su se njegove scene morale nadosnimiti sa novim glumcem Pierreom Renoirom.

Usprkos svih tih poteškoća, Les Enfants du paradis je, nakon što je prikazan nekoliko mjeseci nakon oslobođenja, doživio komercijalni trijumf i brojne pohvale kritičara koji su ga proglasili remek-djelom. Njegova reputacija je dodatno rasla u sljedećim godinama, pa je tako François Truffaut izjavio da bi "dao sve svoje filmove da može režirati Les Enfants du paradis". Godine 1995. je anketa 600 francuskih filmskih kritičara, provedena potom 100-te obljetnice filma, proglasila Les Enfants du paradis najboljim filmom svih vremena.

Uloge

uredi

Vanjske veze

uredi
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Les_Enfants_du_paradis&oldid=41826936