Fin de siècle ( fra. "kraj vijeka", također fin-de-siècle), je društveni izraz koji se koristi u kulturi i historiji ideja za opis specifičnog mentaliteta s kraja 19. vijeka, često korišten i za opis neoromanike koja se u umjetnosti i književnost bavila tjeskobom kraja vijeka, umorom društva, nervozom i dosadom.[1] Ovaj mentalitet se obično povezuje i sa simbolizmom.[2]

"Povrijeđeni anđeo", Hugo Simberg, 1903.

Izraz je vjerojatno prvi koristio Paul Bourget a koji se brzo širi kroz društvene debate o tadašnjem vremenu. Arthur Schopenhauer i Eduard von Hartmann su bili poznati filozofi tog doba i utjecali su na pesimističko raspoloženje u književnim i umjetničkim krugovima.

Poznati fin de siècle umjetnici bili su Edvard Munch i Gustav Klimt.[3] U arhitekturi je Otto Wagner bio predstavnik ovog izraza. Pjesnici i književnici Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud, Joris Karl Huysmans i Oscar Wilde također se povezuju s fin de siècle.[4]

Izvori

uredi
  1. Meštrović, Stjepan G. The Coming Fin de Siecle: An Application of Durkheim's Sociology to modernity and postmodernism. Oxon, England, UK; New York, New York, USA: Routledge (1992 [1991]: 2). Pireddu, Nicoletta. "Primitive marks of modernity: cultural reconfigurations in the Franco-Italian fin de siècle," _Romanic Review_, 97 (3-4), 2006: 371-400.
  2. McGuinness, Patrick (Ed.)Symbolism, Decadence and the Fin de Siècle: French and European Perspectives. Exeter: University Press, 2000: 9. Pireddu, Nicoletta. Antropologi alla corte della bellezza. Decadenza ed economia simbolica nell'Europa fin de siècle. Verona: Fiorini, 2002.
  3. West, Shearer. Fin de Siecle: Art and Society in an Age of Uncertainty. Overlook Press.
  4. Shrimpton, Nicholas. "'Lane, You're a Perfect Pessimist': Pessimism and the English 'Fin de siècle.'" The Yearbook of English Studies 37.1 (2007): 41-57. Web. URL: http://www.jstor.org/stable/20479277.

Dodatna literatura

uredi

Povezano

uredi