Impresionizam
Nastaje u francuskom slikarstvu između 1860 i 1870 godine, a njegovu pojavu najavljuju englezi John Constable i J.M.W. Turner ujedno sa francuskim slikarom Gustave Courbet. Najznačajniji predstavnici a ujedno i osnivači Impresionizma su francuski slikari, Claude Monet, Eduard Manet, Pissaro, Alfred Sisley, Edgar Degas i Auguste Renoir. Njemački Impresionizam predstavljaju Trübner, Liebermann, Corinth i Slevogt.
Impresionisti napuštaju atelje da bi slikali "pod vedrim nebom" tj. na otvorenom prostoru (plenerizam). Obala rijeke Sena-e i obala Canal-a ujedno sa šumom Fontainebleu, bili su glavni motivi tog novog slikarstva koje je predstavljalo prirodu preko subjektivne impresije. Impresionisti oslobađaju materiju težine i čvrstine i transformišu energiju čiste svijetlosti u razigrane vesele i senzualne pokrete boja. Esencijalni kriterij ovog umjetničkog smjera se sastoji u prikazivanju predmeta i prirode preko kolorističke analize, sugerisane od strane sunca, svijetlosti i vazduha. Iz tog razloga se gube lokalne boje, i na njihovom mjestu se pojavljuju tačke boja, koje se rekomponuju u samom oku posmatrača. Perspektiva se ne formuliše preko površinske dispozicije na platnu, nego nastaje koloritom i potezima kista na šta utiču promjene atmosfere. Disolucija svijetlosti na tačke i kratke poteze kistom, slijedila je zakon hromatskog simultaneog kontrasta, kojim se alteracija boja koje se nalaze jedna do druge dešava iz razloga zakona komplementarnosti.
Polazeći od takvog tretiranja boje, koji se iz početka nije dogmatski primjenjivao, neoimpresionisti, čiji su glavni predstavnici Georges Seurat i Paul Signac, su evolucionisali ka pointillisme, koristeći naučnu analizu boje.
Cilj impresionizma je stvaranje perfekcionisane iluzije izgleda prirode, gdje sve, pa čak i prolazni efekat atmosfere nad svijetlošću može biti predstavljen. Prikazivanje atmosfere i predstavljanje subjektivne impresije kao duhovni podsticaj, određuju stilistički karakter ovog smjera.
