Jovan Ćirilov – razlika između verzija
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
Nema sažetka izmjene |
|||
Red 20:
Posle završene škole u Kikindi, upisao je i diplomirao filozofiju na beogradskom univerzitetu 1955. godine. Bio je na čelu [[Jugoslovensko dramsko pozorište|Jugoslovenskog dramskog pozorišta]] od 1985-1999. godine, a pre toga od 1956. [[dramaturg]] u tom pozorištu, kao i u [[Atelje 212|Ateljeu 212]] od 1967. do 1985. godine. Od osnivanja 1967. godine do danas je [[umetnički direktor]] i [[selektor]] [[BITEF|Bitefa]]. Od 2001. do 2007. godine je predsednik Nacionalne komisije Jugoslavije, a potom Srbije, pri [[UNESCO|Unesku]].
Napisao drame “Soba za četvoricu” i “Dom tišine” (sa [[Miroslav Belović|Miroslavom Belovićem]]), [[scenarist|scenarija]] za filmove [[Vladan Slijepčević|Vladana Slijepčevića]] „Pravo stanje stvari“, “Štićenik”, “Kuda posle kiše” (filmova prikazanih u Veneciji, Moskvi i Puli), radio drame “Vetroviti drumovi” (na nemačkom Radio Hamburg), “Mehanička sekretarica” i dr. Adaptirao za scenu “Prokletu avliju” [[Ivo Andrić|Ive Andrića]], a sa Belovićem “Otkriće” [[Dobrica Ćosić|Dobrice Ćosića]]. U mladosti se pojavio u Makavejevljevom filmu, o kojem je u intervjuu RTS-u u starosti izrazio željenje što nije poslušao reditelja i pojavio se nag; to bi, kako je Jovan Ćirilov sam rekao, bio prvi jugoslovenski umetnički film s nagim glumcem.
Autor je romana, više zbirki pesama, teatroloških eseja, knjiga uspomena, antologija drama (srpske savremene drame na engleskom jeziku, engleske i američke savremene drame, najkraćih drama na svetu) i rečnika. Preveo je drame Kristofera Fraja, [[Bertolt Brecht|Brehta]], [[Žan Žene|Ženea]], Stoparda, [[Sam Šepard|Sama Šeparda]], Mameta, Marbera i mjuzikla «Kosa».
| |||