Milutin Nemanjić – razlika između verzija

Međutim, dok su Milutinove snage vodile borbe protiv Turaka u Trakiji, Dragutin je pokušao da preuzme vlast u kraljevini Srbiji. Pored svojih trupa, na njegovu stranu prešla je i Milutinova [[vlastela]] nezadovoljna njegovom miroljubivom politikom prema Vizantiji, tako da je sam kralj ostao praktično bez podrške u zemlji. Bez obzira na to, on je uspeo da preko svog prijatelja i saradnika [[Danilo II (arhiepiskop srpski)|Danila]], koji je tada bio [[episkopos|episkop]] ''Banjski'', sakupi najamničku vojsku sastavljenu od Turaka, Tatara i [[Oseti (narod)|Oseta]], uz pomoć svog novca koji je sklonio u svoju zadužbinu [[Manastir Banjska|manastir Banjsku]], a koji mu je dopremio Danilo. Uz pomoć ovih snaga Milutin je uspeo da odbije napade, posle čega se u sukobe umešala [[Srpska pravoslavna crkva]] koja je otpočela posredovanje među braćom. Njihovim posredovanjem okončani su sukobi i među braćom je zaključen mir, o čemu je u ime obojice i sabora vlastele vizantijskog cara izvestio tadašnji [[iguman]] Hilandara i kasniji [[spisak poglavara Srpske pravoslavne crkve|srpski arhiepiskop]] [[Nikodim I Pećki|Nikodim]] ([[1317]]—[[1324]])<ref name="DoVla" />. Prema postignutom sporazumu, obnovljene su odredbe Deževskog sporazuma o tome da Dragutinov sin [[Vladislav II Nemanjić|Vladislav]] (pošto je [[Stefan Urošic Nemanjić|Urošica]] umro oko [[1306|1306. godine]]<ref name="Gen" />) nasleđuje Milutina posle njegove smrti, Dragutinu je vraćen i [[Tvrđava Rudnik|Rudnik]] sa okolinom, pošto ga je [[1302|1302. godine]]<ref name="Tvrđave" />, tokom građanskog rata, zauzeo Milutin<ref name="Srpske dinastije" />, a manastir Banjska je uzdignut na nivo povlašćene [[iguman]]ije u povelji koju su izdala i potpisala oba kralja<ref name="DoVla" />.