Pad Rimskog Carstva – razlika između verzija
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
m Vraćene izmjene 46.239.61.69 (razgovor) na posljednju izmjenu korisnika RedBot |
|||
Red 10:
Posle [[Teodosije I|Teodosijeve]] smrti (395. god.) [[Zapadno rimsko carstvo|Zapadnim rimskim carstvom]] vladao je mladi [[Honorije]]. [[Stilihon]], iskusni državnik i vojskovođa, bio je zadužen da mu u tome pomaže i da održava jedinstvo sa [[Vizantija|Istočnim carstvom]], koje je bilo povereno [[Arkadije|Arkadiju]]. Vođe na Istoku su ubrzo odbacile Stilihonovo starateljstvo. U [[Konstantinopolj]]u je došlo do antivarvarske reakcije, što je ometalo ciljeve polu-varvarina Stilihona. On je u nekoliko navrata hteo da se umeša u unutrašnje prilike u Konstantinopolju, ali ga je u tome sprečila pretnja [[Vizigoti|vizigotskog]] vođe [[Alarih]]a, koga je [[Bitka kod Valensije|porazio kod Valensije]] 402. godine, zatim napad [[Ostrogoti|Ostrogota]] Radagaza 406. godine i, konačno, velika invazija [[Gali|Gala]] 407. godine. Sledeće je godine Stilihon hteo da obnovi jedinstvo carstva tako što će u Konstantinopolju postaviti novog cara, Teodosija II, sina Arkadija, koji je prerano umro. Međutim, Stilihon je pao kao žrtva političke i vojne zavere u avgustu 408. godine. Podela carstva na dva dela postala je sada stalna.
Honorije, sa [[Prestonica|prestonicom]] u [[Ravena|Raveni]], koju je bilo lakše braniti nego [[Milano]], bio je okružen samo nesposobnim dvorjanima, koji su i sami bili prožeti nasilnom mržnjom prema [varvari]ma. Alarih se ponovo pojavio, na čelu svojih Vizigota, i zahtevao zemljište i novac. Umoran od dvostruke igre Rimljana, spustio se do samog Rima. Prvi put nakon invazije Gala 390. godine stare ere, grad je avgusta 410. godine bio zauzet i pustošen tokom tri dana, što je predstavljalo kraj jedne ere u istoriji Zapadne Evrope. Pošto je izgleda i sam bio preobraćenik u [[hrišćanstvo]], Alarih je poštedeo crkve. Ubrzo potom umro je na jugu Italije, a njegov naslednik, Ataulf, napustio je poluostrvo i krenuo u borbu protiv Gala.
Bežeći od zastrašujuće navale [[Huni|Huna]], 31. decembra 406. godine [[Vandali]], [[Svebi]] i [[Alani]], koje su odmah sledili [[Burgundi]], prešli su zamrznutu [[Rajna|Rajnu]] i promarširali preko [[Galija|Galije]], bez muke odbacujući s granica [[Franci|Franke]] i [[Alemani|Alemane]], koji su bili rimski saveznici. Između 409. i 415. godine mnogi od ovih varvara stigli su u [[Hispanija|Hispaniju]] i naselili se u [[Luzitanija|Luzitaniji]] (Svebi) i u [[Betika|Betici]] (Vandali, odakle ime [[Andaluzija]]). Čim se Galija malo smirila, stigli su Ataulfovi Vizigoti i učvrstili se u [[Narbonska Galija|Narbonskoj Galiji]] i [[Akvitanija|Akvitaniji]]. Pošto ih je priznao za "saveznike", Honorije je od njih zatražio da krenu u borbu protiv Vandala u Hispaniji. U međuvremenu, rimski je vojskovođa Konstancije eliminisao nekoliko uzurpatora u Galiji, ograničio Vizigote na Akvitaniju i reorganizovao upravu. Ipak, nije mu pošlo za rukom da potisne Franke, Alemane i Burgunde, koji su zauzeli severni deo zemlje, niti da suzbije nasilje [[Bagaudi|bagauda]]. On je počeo da učestvuje u upravljanju carstvom i 421. godine je proglašen za avgusta, ali je ubrzo potom umro. Njegov sin, [[Valentinijan III]], nasledio je Honorija 423. i vladao do 455. godine.
| |||