Kalmarska unija
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kalmarska unija (norveški, danski, švedski: Kalmarunionen) bila je serija personalnih unija između 1397. i 1523. godine, koja je ujedinila Norvešku, Dansku i Švedsku pod jednim monarhom. Svaka zemlja se odrekla svoje suverenosti, ali ne i nezavisnosti.
Kalmarsku uniju sklopila je danska kraljica Margareta I. u švedskom gradu Kalmaru, koji se tada nalazio na švedsko-danskoj granici, pošto su danske i švedske snage pod zajedničkom akcijom pobijedile švedskog kralja Alberta od Meklenburga, koji je bio germanskog porijekla.
Švedska, nezadovoljna danskom dominacijom i njenom politikom ratovanja za delove današnje Nemačke, se prvi put buni 1439. Ta buna će biti ugušena, ali ona nova iz 1470. će trajati desetljećima. Na kraju propast Kalmarske unije će se dogoditi 1522 u doba kada se i Švedska i Danska-Norveška nađu u pobuni protiv kralja Christiana II koji je 20. januara 1523. prisiljen na abdikaciju sa dansko-norveškog trona, nakon što je godinu dana ranije izgubio kontrolu nad Švedskom.
Koristeći ovaj opšti politički nered u državama Kalmarske unije Gustav Eriksson regent Švedske i vođa tamošnjih pobunjenika se kruni u junu 1523. godine za kralja što predstavlja definitvni kraj Kalmarske unije. Danska će uspeti održat kontrolu nad Norveškom sve do 1814. koju će potom pod pretnjom Velike Britanije i Švedske biti prisiljena dati ovoj drugoj.
