Carlos Arias Navarro
Carlos Arias Navarro, 1. markiz od Arias-Navarra (11. decembar 1908 – 27. novembar 1989) bio je španski pravnik i političar, poznat kao jedan od najmoćnijih funkcionara Francovog diktatorskog režima, ali i po tome što je za vrijeme njegovog premijerskog mandata od 1974. do 1976. godine započela tranzicija prema demokraciji.
| Najodličniji Markiz od Arias Navarra | |
|---|---|
 | |
| premijer Španije | |
| Na položaju 31. decembar 1973 – 1. jul 1976 | |
| Monarh | Juan Carlos I (od 22. novembra 1975) |
| Vođa | Francisco Franco (1973–1975) |
| Vice President | José García Hernández (1974–1975) Fernando de Santiago y Díaz (1975–1976) |
| Prethodi | Torcuato Fernández Miranda |
| Slijedi | Adolfo Suárez González |
| Ministar za vladu | |
| Na položaju 9. jun 1973 – 3. januar 1974 | |
| Predsjednik | Luis Carrero Blanco Torcuato Fernández-Miranda |
| Prethodi | Tomás Garicano Goñi |
| Slijedi | José García Hernández |
| gradonačelnik Madrida | |
| Na položaju 5. februar 1965 – 12. jun 1973 | |
| Prethodi | José Finat y Escrivá de Romaní |
| Slijedi | Miguel Ángel García-Lomas |
| direktor Državne bezbjednosti | |
| Na položaju 25. jun 1957 – 5. februar 1965 | |
| Predsjednik | Francisco Franco |
| Prethodi | Rafael Hierro Martínez |
| Slijedi | Mariano Tortosa Sobejano |
| Lični detalji | |
| Rođenje | Carlos Arias Navarro 11. 12. 1908. Madrid, Španija |
| Smrt | 27. 11. 1989. (dob: 80) Madrid, Španija |
| Nacionalnost | špansko |
| Politička stranka | FET y de las JONS (1936–1977) Narodna alijansa (1977–1989) Narodna stranka (1989) |
| Supružnik/ci | María de la Luz del Valle y Menéndez |
| Religija | rimokatoličanstvo |
| Potpis |  |
Nakon što je diplomirao pravo, radio je kao javni tužilac i notar u Malagi i Madridu. Iako je imao djelomično antiklerikalne stavove, politički se opredijelio za desnicu, te nakon izbijanja građanskog rata stao na stranu pobunjenika. Nakon pobunjeničkog osvajanja Malage je organizirao prijeke sudove i masovno donosio smrtne kazne protiv ljevičara i vladinih pristaša, stekavši nadimak "Krvnik Malage"; pripisuje mu se smrt između 4300 i 17.000 ljudi.
Nakon rata je radio na raznim administrativnim poslovima, a 1957. godine je imenovan za direktora Državne bezbjednosti, istakavši se progonima komunista i drugih neprijatelja Francovog režima. Godine 1965. je imenovan za gradonačelnika Madrida, a 1973. je postao ministar unutrašnjih poslova u vladi Luisa Carrera Blanca. Kada je Blanco u decembru 1973. godine ubijen u atentatu, Arias je izbjegao smjenu, iako ga se smatralo najodgovornijim za sigurnosne propuste; razlog je bio u bliskosti sa Francom koji ga je umjesto toga imenovao za Blancovog nasljednika.
Arias je kao premijer ispočetka nastupao kao tvrdolinijaš, odbijajući bilo kakvu koncesiju zagovornicima demokratskih reformi. Intenzivna teroristička kampanja baskijske ETA-e, posljedice naftne krize po špansku ekonomiju i jačanje "divljih" komunističkih sindikata, sa kojima su privatni poslodavci počeli neposredno pregovarati, su počeli slabiti njegov autoritet, a Revolucija karanfila u susjednom Portugalu je dala zamah antifrankističkoj opoziciji u emigraciji i u domovini. Arias je ispočetka čak razmišljao da izvrši invaziju Portugala, ali je umjesto toga pristao na sporazume kojim je Španska Sahara prepuštena Maroku i Mauritaniji.
Nakon Francove smrti u novembru 1975. Arias je pokušao nastaviti sa politikom kasnije prozvanom "frankizam bez Franca". Javnost je, međutim, tražila promjene, pogotovo nakon krvavih studentskih demonstracija u Madridu. Nakon sastanka sa Juanom Carlosom je 1. jula 1976. godine podnio ostavku.
Na prvim demokratskim izborima je sudjelovao kao kandidat desničarske Narodne alijanse.