Béla Kun
Béla Kun (mađ. Kun Béla, Szilágycseh, 20. veljače 1886. - SSSR, 30. studenog 1939.) bio je mađarski revolucionar.
Jedan je od osnivača Komunističke partije Mađarske i Mađarske Sovjetske Republike 1919. godine. Za Prvog svjetskog rata bio je u ruskom zarobljeništvu, gdje u Tomsku postao član Ruske socijaldemokratske radničke partije te radi u redakciji lista Sibirski radnik na propagandi među ratnim zarobljenicima. U proljeće 1918. godine organizira mađarsku grupu Ruske komunističke partije (boljševika) i uređuje novine Međunarodni socijalist i Socijalna revolucija. Kad je Mađarska proglašena sovjetskom republikom bio je rukovoditelj vlade, a poslije poraza mađarske sovjetske republike emigrira u Austriju, gdje je interniran. Nakon oslobođenja odlazi u Sovjetsku Rusiju i od tada je sve vreme na radu u Kominterni, punih 17 godina.[1]
Sudjeluje u borbama protiv generala Vrangela i djeluje kao predsjednik Krimskog revolucionarnog komiteta. Važio je kao „čovek jake ruke“ te je slat uvek tamo gde su bile potrebne izvanredne organizatorske sposobnosti. Od svih emigranata u Moskvi on je bio najpopularnija ličnost.[1]
Godine 1928. uhićen je u Austriji, ali je pušten poslije protesta sovjetske i demokratske javnosti i vraćen u SSSR. Za Staljinovih čistki je zatvoren, osuđen na osnovi lažnih dokumenata i likvidiran. Pad Bele Kuna je u tesnoj vezi sa padom Pjatnickog, jer se i on protivio politici klanja i utvrđivanja lične Staljinove diktature.[1]
