Švicarska ekspedicija na Mount Everest i Lhotse 1956.
Švicarska ekspedicija na Mount Everest i Lhotse organizovana 1956. godine, bila je druga uspješna ekspedicija na Mount Everest koja je izvela drugi i treći uspon uopšte. Ostvarila je nekoliko značajnih rezultata:
- Prvi švicarski uspon na Mount Everest (8.646 m.)
- Prvi uspon na Lhotse (8.516 m.) uopšte
- Prvi uspon jedne ekspedicije na dva vrha preko 8.000 m.[1]
Sastav uredi
Ekspediciju je organizovao i finansirao Švicarski alpinski savez. Tim se sastojao od 12 članova:[2]
- Albert Eggeler (43), vođa ekspedicije [3]
- Wolfgang Diehl, zamjenik (47) i nevjerovatno univerzalan penjač. Iskustva je sticao nabrojnim usponima po Alpama. Istovremeno je bio vrstan poznavalac historije planinarenja.
- Hans Grimm (44)
- Hansruedi von Gunten (27)
- Eduard Leuthold, doktor (28)
- Fritz Luchsinger (35), vojno lice, instruktor alpinizma
- Jürg Marmet (28), stručnjak za kisik, radio na izradi aparata za ekspediciju iz 1952.
- Ernst Reiss (24.02.1920, Davos – 3.08.2010, Bazel), penjački vođa, avio mehaničar, učesnik švicarske ekspedicije na Everest 1952. godine kada je došao do Južnog prevoja. Te 1956. godine ispenjao je 4 vrha preko 8.000 m.
- Dölf Reist (35)
- Ernst Schmied (32)
- Fritz Müller (30), kao geomorfologist, sa iskustvom na Arktiku.
Pripreme uredi
Putovali su brodom iz Đenove do Mumbaia u Indiji a zatim vozom do Jainagara na rijeci Ganges, svega nekoliko metara nadmorske visine. Odatle su pješačili 4 nedjelje do Baznog logora sa Nepalske strane. U manastiru Thiangboche Fritz Luchsinger se bio razbolio ali se oporavio visokom dozom antibiotika. Imali su 10 tona materijala koji je prenijelo 350 nosača. Od Baznog kampa 30 Šerpa je prenosilo materijal prema visinskim kampovima.
Za aklimatizaciju su obavili nekoliko uspona na vrhove 5.000-6.000 metara. Većina tih vrhova bili su tada prvi put ispenjani. Obrušavanje dijelova lednika bila je stalna opasnost. Koristili su i eksploziv da bi eliminisali opasnost od leda.
Sa sobom su stalno nosili dvoje merdevina i nekoliko drvenih greda koji su im pomagali prelazak preko pukotina. Na najtežim mjestima koristili su se stalno postavljenim užadima. Kao vodiči, ispred je uvijek išlo nekoliko Šerpa koji u to vrijeme još uvijek nisu imali neko veliko iskustvo kao vodiči. Švicarci su se uvijek kretali u navezi (međusobno povezani užadima).
Postavili su ukupno 7 kampova. Istureni Kamp III bio je u Dolini tišine, Kamp V na sjevernoj strani Lhotsea, kamp VI na Južnom prevoju i kamp VII na 8.4000 metara, na grebenu Everesta.
Usponi uredi
Ernst Reiss i Fritz Luchsinger ispenjali su se na Lhotse 18. maja 1956, po jednom izuzetno vjetrovitom danu, penjući se iz jednog privremenog kampa (šatora) na Ženeva kuku sa sjeverne strane Lhotsea.
Sedam dana kasnije, 23. maja Ernst Schmied i Juerg Marmet popeli su se na Mount Everest i bili drugi tim na vrhu (poslije Hillarya i Norgaya 1953.)[4]
Jedan dan kasnije na vrhu su bili i Dolf Reist i Hansruedi von Gunten (treći svjetski uspon). Za uspon im je trebalo 4 sata od Kampa 7. Na vrhu su proveli dva sata, jer je vrijeme bilo izuzetno lijepo. Utrošili su dva sata za silazak bez kisika (koji im je nestao još na vrhu) do Južnog prevoja.
Ekspedicija je trajala oko dva mjeseca i svaki dan je bio ispunjen penjanjima i silascima. Za povratak im je trebalo dvije sedmice do Katmandua. Čitavo vrijeme nisu imali ni jedan incident.
Reference uredi
- ↑ „Jürg Marmet: EVEREST — LHOTSE, 1956”. EverestHistory. Pristupljeno 13. 9. 2020.(en)
- ↑ „Ernst Schmied”. American Alpine club, 1957.. Pristupljeno 13. 9. 2020.(en)
- ↑ „Albert Eggler:Na Lotseu i Mont Everestu 1956”. EverestHistory. Pristupljeno 13. 9. 2020.(en)
- ↑ „Jürg Marmet”. EverestHistory. Pristupljeno 13. 9. 2020.(en)