Šablon:IČ – Srednjovjekovna latinska književnost
Summa Theologiae
Srednjovekovna latinska književnost naziv je za književna dela pisana latinskim jezikom od kraja antike na prelazu između 5. i 6 veka, kad se konačno raspada Zapadno rimsko carstvo, do polovine 14. veka, kad se u velikom delu Evrope razvilo bogato stvaralaštvo na narodnim jezicima. No, cvetanje književnosti na narodnim jezicima, koje je započelo već u 12. i 13. veku, ne znači i prestanak književnog stvaralaštva na latinskom jeziku; naprotiv, u ova dva veka latinsko pesništvo i naučna književnost dostižu svoj vrhunac, a cela latinska književnost tada se prostire na širokom prostoru od južne i srednje Evrope do Islanda i Skandinavije na severu i do Palestine na jugoistoku. Latinski je još vekovima ostao živ kao jezik škole, nauke, prava, uprave i diplomatije, a i dela izvorno pisana narodnim jezicima ponekad se prevode na latinski, no od polovine 14. veka, s jačanjem humanističkog zanimanja za antičku kulturu, s nastojanjem pisaca da što bliže oponašaju klasične uzore i, naposletku, s prerastanjem humanizma u renesansni pokret, govori se o novovekovnoj latinskoj književnosti. (Čitav članak...)