Zagorje (Vučitrn)

Za ostale upotrebe, v. Zagorje.

Zagorje je naselje u opštini Vučitrn, Kosovo i Metohija, Republika Srbija.

Zagorje
Osnovni podaci
Država	Srbija
Pokrajina	Kosovo i Metohija
Upravni okrug	Kosovskomitrovački
Opština	Vučitrn
Stanovništvo
Geografija
Koordinate
Nadmorska visina	770 m
Zagorje Zagorje (Srbije)

Geografija

Zagorje se nalazi u zapadnom delu kosovske oblasti na padinama Kopaonika, na kosom predelu zvanom Gumur. Pominje se iz oskudnog narodnog usmenog predanja, i to kao da počinje od Kneza Lazara (tragovi starih okolnih naselja: Viljanca, Gornjeg Sudimlja, Gornjeg Stanovca su iz rimskih i vizantijskih vremena. Ime Zagorje je došlo od reči gora. A Zagorje je prostor iza gore, odnosno za gorom. Gora koja deli Samodrežu od Zagorja ima karakteristično ime: Pod. Zagorje se graniči sa: Samodreškim brdom (822 metara), Grdečom, Gornjom Dubnicom, Lug Dubnicom, Donjom dubnicom, Novim Selom, Viljancem, Ropicom. U početku selo se nije delilo na mahale, ali kako se naseljavalo i širilo tako su i nastajali zaseoci. Poznati zaseoci su: Sokolović mahala, Rustoli mahala, Balević mahala, Cerovići, Obradovići, Gašići. Veća brda su: Gola Čuka (632 metra), Cerovik (668 metara), Mačkim Kamen (759 netara) i druga.

Istorija

Predanje kaže da je Zagorje prokleo Knez Lazar kada je prolazio kroz njega sa svojom vojskom na putu za boj na Kosovu Polju. Umorna vojska od dugog puta, htela je tu da se ulogoruje, izbegavajući naseljeno mesto. Hodajući po ataru Zagorja i tražeći pogodno mesto za prenoćište, pored neke vode, da pređu preko nje ili ne, uglavnom da se ulogoruju u njenoj blizini, pa pošto je ne nađoše Knez Lazar je prokleo to mesto rečima: „da Bog da, nikada nemalo vode“, i umorni pređoše preko Samodreškog brda (822 metra) i spustiše se niz brdo prema naselju Samodreža, stanovnika 1396 (podatak iz 60-ih godina 20-og veka), blizu ušća Laba u Sitnicu u severnom delu Kosova Polja. Umorne i napaćene duše, posle oskudne večere, nađoše sebi odmora i snu. Sutradan se, po predanju, Knez pričestio sa svojom vojskom u istoimenoj crkvi, uoči kosovske bitke 1389. godine. Crkva je bila mala, jednobrodna bazilika, koju su porušili Turci. Kasnije je obnovljena, da bi u dvadesetom veku, koji je za Srbe doneo zvek, bila ponovo porušena od strane separatističkih agresora. Posle tih usmenih predanja, Zagorje se prvi put pominje u dokumentima u 14. veku, u ciklusu istorijskih narodnih epskih pesama, koje se nadovezuju neposredno na kosovske događaje i uglavnom obuhvataju vreme propadanja stare države, odnosno preriod koji se proteže od kraja 15. i početkom 16. veka. U grupi pesama „Crnojevići“, konkretno u epsko-lirskoj pesmi „Margita devojka i Rajko vojvoda“, nalazi se podatak gde se pominje selo Zagorje, koje narodni pesnik naziva „pitomo mesto“, a pitomo je sinonim što sve rodi od žitarica i povrća i bogato je vegetacijom, iako je oskudno sa vodom.