Verzija na datum 24 april 2007 u 11:24 uredi Igor Windsor (razgovor \| doprinos) Autopatroleri, Birokrati, Premještač datoteka, Patrolci, Vraćači, Administratori 23.851 izmena Nova stranica: thumb\|Grigorije Nazijanski, freska iz manstira [[Kariye Camii, Istanbul, Turska]] '''Grigorije Nazijanski''' (grč. Γρηγόριος...		Verzija na datum 24 april 2007 u 18:37 uredi poništi Igor Windsor (razgovor \| doprinos) Autopatroleri, Birokrati, Premještač datoteka, Patrolci, Vraćači, Administratori 23.851 izmena mNema sažetka izmjene Novija izmjena →
Red 17: S Valensovom pogibijom u [[Bitka kod Hadrijanopolja\|bici kod Hadrijanopolja]] [[378]]. godine nestalo je carskog patronata nad arijanstvom, i nakon što je Vasilije umro [[1. januara]] 379, Grigorije je u [[Maloj Aziji\|Maloj Aziji]] postao jedan od istaknutih zagovornika [[Nikejski simbol vere\|nikejske struje]] u crkvi, koja ja prihvatala odluke Nikejskog sabora iz 325. Pozvan je da preuzme rukovođenje nikejskom kongregacijom u [[Carigrad]]u, gradu koji su razdirale sektaške rasprave i borbe. Njegova Crkva uznesenja ''(Anastasia)'' postala je mesto gde se rodila [[Vizantija\|vizantijska]] ortodoksija, tj. postnikejska teologija i praksa koju je prihvatila većina u istočnom [[Pravoslavlje\|pravoslavlju]]. Među njegovim [[homilija]]ma koje je tamo održao, ''Pet teoloških govora'' predstavljaju upečatljiv primer odbrane doktrine o [[Sveto trojstvo\|Svetom trojstvu]], dok njegove memorijalne poslanice i drugi prigodni govori predstavljaju važne [[Istorijski izvori\|istorijske izvore]]. Premda Grigorije nije pisao komentare, bio je veoma poznat po svom dubokom poznavanju ''[[Sveto pismo\|Svetog pisma]]''. Među onima koji su ga slušali u Carigradu bio je i [[Hijeronim]], koji je zahvaljujući Grigoriju stekao poznavanje i razumevanje grčkih svetih spisa. Međutim, [[egipat]]ski episkopi su kao Grigorijevog rivala istakli jednog religijskog avanturistu, po imenu [[Maksim Kinik]], i jedne noći su provalili u Crkvu uznesenja kako bi ga potajno posvetili. Kada je novi car, [[Teodosije III]], došao na istok [[380]]. godine, arijanski [[arhiepiskop carigradski]], [[Demofil]], bio je proteran, pa je Grigorije mogao da preuzme Veliku crkvu (verovatno raniju baziliku na lokaciji današnje [[Aja Sofija\|Aje Sofije]]). Sabor, koji je kasnije priznat kao [[drugi vaseljenski sabor]], koji se [[381]]. sastao u Carigradu, bio je spreman da Grigorija prizna za carigradskog arhiepiskopa, ali po dolasku arhiepiskopa [[Timotej Aleksandrijski\|Timoteja Aleksandrijskog]] njegov je položaj postao upitan zbog nekih tehničkih pitanja. Umoran od rasprava i intriga, Grigorije se povukao nakon što je održao elokventan oproštajni govor. Sabor je, međutim, podržao njegovo stajalište, osudio stare i nove [[jeres]]i, porekao validnost Maksimovog posvećenja i zabranio arhiepiskopima da se mešaju u poslove u oblastima za koje nisu nadležni (što je udarilo temelje sistemu nekoliko [[patrijaršija]]). Sabor je prihvatio doktrinu o Svetom trojstvu kao tri jednake osobe (Oca, Sina i Svetoga duha), kako ju je propovedao Grigorije i kako je ona iskazana u "simbolu vere poznatom kao nikejski", koja se još uvek smatra validnom i na istoku i na zapadu, uključujući i većinu [[Protestantske crkve\|protestantskih crkava]]. ==Kraj==

Grigorije Nazijanski – razlika između verzija