Među prvim botaničkim radovima, napisanim oko 300.god. p.n.epne., su i dva velika [[Teofrast]]ova dela - ''Istorija biljaka'' i ''Uzroci biljaka'' (tj. Priroda biljaka) - u kojima je opisao mnogo vrsta kao i njihovu primenu. Rimski lekar [[Dioskorides]] je dopunio Teofrastove spiskove biljaka i više pažnje posvetio upotrebi lekovitih biljaka. Ove knjige su tokom antičkih vremena bile najvažniji doprinos botanici, i na njih su se oslanjali istraživači i lekari i tokom Srednjeg veka. Sa „otkrićem" Novog Sveta, počinje i dalji razvoj botanike, jer su Evropljani došli u kontakt sa potpuno nepoznatim vrstama. Ključne tačke u razvoju botaničke misli su i [[Line]]ov sistem binomijalne [[nomenklatura|nomenklature]] i pokušaj [[klasifikacija|klasifikacije]] biljaka na osnovu građe cvetova, otkriće [[ćelija|ćelije]], [[Čarls Darvin|Darvinovo]] uspostavljanje [[teorija evolucije|teorije evolucije]], otkriće biljnih hormona, razviće genetike i molekularne biologije krajem 20. veka. Paralelno sa obogaćivanjem botaničkog znanja, došlo je i do značajnog unapređenja metodologije istraživanja, zahvaljujući razvoju tehnike i tehnologije.
