Baltički jezici formiraju granu od Indo-Evropske porodice jezika a mnogo su bliži Slovenskim, Germanskim i Indo-Iranskim jezicima od drugih grana. Oni obuhvataju moderni Litvanski i Latvijski jezik stanovnika istočnog dijela Baltičkog jezera a takođe i sada izumirućeg Pruskog jezika.
Prastari Baltički jezik se razvio od dijalekata sjevernog područja prastarog Indo-Evropskog jezika koji isto uključuje Slavenske i Germanske jezike. Bliska istorijska veza među tim ljudima se ogleda u postojanju glasa “m” u dativu množine (Litvanski “villkams”, Slavenski “vilkomu”, Gothic “wulfam”). Međusobna kontaktiranja među njima su vidljiva ne samo kroz način formiranja riječi nego i kroz imena (Latvijski “draugas”, Staroslovenski “drugu”, Gotski “driugan”).
Za povjerovati je da je prijašnji vrlo bliski kontakt meću tim ljudima prekinut u drugom milenijumu prije nove ere kad su se Baltički narodi odselili sjevernije do istočne obale Baltičkog jezera pa sve do Dnjepra. Između Litvanskog i Srpsko-Hrvatskog ili Hrvatsko Srpskog kao i ostalih Slovenskih jezika se mogu naći i zvučne sličnosti u naglasku kao I više od 100 riječi koje imaju zajedničko porijeklo.
Moguće je zaključiti da je kontakt bio vrlo blizak u doba formiranja između Baltičkih I Slavenskih jezika. Isto tako, bilo bi logično da je Slovenski prostor bio dio ogromnog prostranstva koji su obuhvatali Baltički narodi ali ipak jedan obilježeni prostor. Prastari Slavenski jezik se počeo razvijati u drugom milenijumu prije nove ere kao poseban i takav je ostao za dugo vremena. Prastari Baltički jezik je takođe počeo da se tad odvaja.
