Radivoj Kašanin – razlika između verzija

Njegovi preci s prezimenom Popović prešli su u 18. st. iz [[Hercegovina|Hercegovine]] u [[Baranja|Baranju]]. Potiče iz siromašne seljačke porodice. Rođen je u ubogoj kući u današnjoj Ulici [[Vladan Desnica|Vladana Desnice]] (ranije [[Vuk Stefanović Karadžić|Vuka Stefanovića Karadžića]]), Belomanastircima poznatoj kao ''Srpska ulica''. Njegov otac Nikola Popović i majka Anka Kašanin nisu bili vjenčani pa su on i mlađi brat [[Milan Kašanin]] bili uvedeni u matične knjige rođenih pod majčinim prezimenom Kašanin. U rodnom mjestu završio je 4 razreda Srpske osnovne škole (1898-1902). Učiteljica mu je bila '''Smilja Dobrodolska''' iz [[Čerević|Čerevića]]a. Prva tri razreda srednje škole završio je u Klasičnoj gimnaziji u [[Osijek|Osijeku]]u (1902-1905), a ostalih pet u Srpskoj pravoslavnoj gimnaziji u [[Novi Sad|Novom Sadu]] (1905-1910). Sva tri razreda u Osijeku položio je, kako se onda pisalo, s uspjehom prvog reda, s odlikom. U Osijeku je s njim boravila i o njemu se brinula njegova tetka Latinka, rođena sestra njegove majke, koja se nije udavala. Na kraju drugog razreda [[gimnazija|gimnazije]] razboljela mu se majka od upale pluća, koja je prešla u [[tuberkuloza|tuberkulozu]]. Umrla je kad je Radivoj pošao u treći razred. Otad se o njemu i njegovom bratu brinula tetka Latinka.

Do 1914. godine studirao je [[matematika|matematiku]] i [[astronomija|astronomiju]] na filozofskim fakultetima u [[Beč|Beču]]u (1910/1911), [[Zagreb|Zagrebu]]u (1911-1913) i [[Budimpešta|Budimpešti]] (1913/1914). U Beču je na njega presudan uticaj izvršio onda još mladi profesor [[Wilhelm Wirtinger]], koji ga je svojim predavanjima i [kolokvij| kolokvijima]] uputio u najmodernija logička rasuđivanja. U Zagrebu su za njegov dalji razvoj najviše učinili profesor [[analiza|analize]] [[Vladimir Varićak]] (1865-1942) i profesor [[geometrija|geometrije]] [[Juraj Majcen]] (1875-1924), kojima je, na trećoj godini, već bio [[asistent]].

Kad je izbio [[Prvi svjetski rat]], mobilisan je u [[Austro-Ugarska|Austrougarsku]] vojsku i 1915. godine upućen na ruski front u [[Galicija|Galiciji]]. Prebjegao je na rusku stranu i prijavio se kao dobrovoljac u Srpsku vojsku. U činu pješadijskog [[potporučnik |potporučnika]]a postavljen je 1916. godine za [[ađutant|ađutanta]]a u I. pješadijskom puku. Učestvovao je u borbama u [[Dobrudža|Dobrudži]] 1916, u [[Besarabija| Besarabiji]] 1917. i na [[Solunski front|Solunskom frontu]] 1918. godine. Demobiliziran je 1919. Odlikovan je ruskim ordenom Svete Ane (1917), engleskim ''Ratni krst sa mačevima'', srpskim ordenom "Belog orla sa mačevima" (1918) i Zlatnom medaljom za hrabrost (1919) te čehoslovačkim i rumunskim ordenima. U uniformi je bio pet godina i za to vrijeme, kako je sam govorio, ni novine nije čitao, a kamoli da se mogao posvetiti matematici.

U [[Pariz|Parizu]]u je, na [[Sorbonne|Sorboni]], 1920. nastavio studije. Tu je slušao predavanja i pratio seminare čuvenih francuskih matematičara Emila Pikara ([[Emile Picard]]; 1856-1941), Žaka Salomona Adamara ([[Jacques Salomon Hadamard]]; 1865-1963), Anrija Lebega ([[Henri Léon Lebesgue]]; 1875-1941), Pola Montela ([[Paul Antoine Aristide Montel]]), Eduara Gursaa ([[Edouard Jean-Baptiste Goursat]]), Andoajea i drugih. Pošto je položio ispite iz matematike, racionalne mahanike i astronomije, diplomirao je u XI. 1921. Doktorat ''"O analitičkim oblicima multiformnih funkcija"'' obranio je 20. XI. 1924, na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Za asistenta na Katedri za matematiku beogradskog Tehničkog fakulteta postavljen je 1922. kod profesora [[Bogdan Gavrilović|Bogdana Gavrilovića ]. Na toj su katedri tada su bili i profesori i akademici [[Mihajlo Petrović]] Alas (1868-1943) i [[Milutin Milanković]] (1879-1958). [[Docent]] je postao 1926, vanredni profesor 1930. i 1939. redovni profesor na Tehničkom i Elektrotehničkom fakultetu. Dva puta je biran za rektora na Tehničkoj velikoj školi (1950/51. i 1951/52). Po svojoj molbi, penzionisan je kao redovni profesor na Elektrotehničkom fakultetu 30. IV. 1957. Za dopisnog člana SANU izabran je 2. III. 1946, a za redovnog 10. VI. 1955. Bio je sekretar Odeljenja za tehničke nauke (1955-1959) i zamjenik predsjednika SANU (1957-59). On je prvi i zasad jedini Baranjac koji je postao akademik. Nalazio se 1946. među osnivačima Matematičkog instituta SANU, gdje je obavljao dužnost upravnika (1951-1958) i predsjednika Saveta (1958-1961). Godine 1935. postavljen je i za upravnika Studentskog doma u Vukovom parku u Beogradu. Tu dužnost obavljao je 5 godina. Učestvovao je na svjetskom kongresu matematičara i održao niz predavanja u zemlji i inozemstvu. Kad je u Novom Sadu 1954. godine osnovan Filozofski fakultet, počeo je honorarno predavati geometriju na studijskog grupi za matematiku.

Veoma je volio grad svojih gimnazijskih dana - Novi Sad i uvijek se interesirao što ima novo. Sa svojim mlađim bratom Milanom stanovao je u sadašnjoj Baranjskoj ulici, koja je dobila ime po njegovom rodnom kraju. Supruga mu je bila Beograđanka Katarina, rođena Čabrić (1894-1977). Upoznao ju je 1917. godine u [[Odesa|Odesi]] kao studentkinju medicine. Vjenčali su se u 11. mjesecu 1919. Imali su troje djece: Milana, [[farmaceut|farmaceuta]]a (rođenog 1920), Radmilu Seku, udanu Đonović (1922-1993), i Veru, udanu Bodo (rođenu 1925), inženjera tehnologije u [[Winnipeg|Winnipegu]]u u [[Kanada|Kanadi]]. U Beogradu je stanovao u Molerovoj ulici broj 43.

Bio je poznat po strogosti i pravednosti, ali ništa manje i po nebrojenim [[anegdota| anegdotama]]ma koje su generacije studenata pričale i izmišljale o njemu. Po broju tih anegdota on je neprikosnoveno na prvom mjestu u historiji Beogradskog univerziteta.