Crvena armija – razlika između verzija

Kasnije, tokom dvadesetih i tridesetih godina 20. veka, sovjetski vojni teoretičari su uveli koncept [[duboke operacije]]. <ref>Mary Habeck, Storm of Steel: The Development of Armor Doctrine in Germany and the Soviet Union, 1919-1939, Cornell University Press, 2003, ISBN 0-8014-4074-2</ref> Ovo je bila direktna posledica iskustva sa širokim pokretima [[konjica|konjičkih]] formacija tokom građanskog rata i Poljsko-sovjetskog rata. Duboke operacije su uključivale višestruke istovremene manevre više formacija veličine korpusa ili armije. Ovo nije trebalo da donese pobedu u jednoj operaciji, već više operacija sprovođenih paralelno ili sukcesivno je trebalo da garantuju pobedu. U ovome se duboke operacije razlikuju od uobičajenog tumačenja doktrine [[blickrig]]a. Cilj dubokih operacija je bio da se neprijatelj napadne istovremeno kroz dubinu njegovih snaga da bi se izazvao slom njegovog odbramenog sistema. Sovjetska teorija duboke operacije je vođena tehnološkim napretkom i nadom da će [[manevarski rat]] pružiti prilike za brzu, efikasnu i odlučnu pobedu. Istovremeni razvoj avijacije i oklopnih jedinica je obezbedio fizički podsticaj za ovu evoluciju doktrine u Crvenoj armiji. Maršal [[Mihail Tuhačevski]] je tvrdio da vazdušna sila treba da se "iskoristi protiv meta izvan dometa [[pešadija|pešadije]], [[artiljerija|artiljerije]] i drugog oružja. Za maksimalni taktički efekat avioni bi trebalo da se koriste u grupama, skoncentrisanim u vremenu i prostoru, protiv meta od najvišeg taktičkog značaja."

Godine [[1979]]. [[Sovjetski Savez]] je intervenisao u građanskom ratu koji je besneo u [[Avganistan]]u. Sovjetska armija je pritekla u pomoć sekularnoj vladi koju su ugrožavali [[Talibani|talibanski]] gerilci koje su obučavale, opremale i finansirale [[SAD]].<ref>[http://www.greenleft.org.au/2001/465/25199]-{Gren Left: How the CIA created Osama bin Laden by Norm Dixon. 19. sept. 2001}-</ref><ref>[http://www.cooperativeresearch.org/context.jsp?item=a86operationcyclone] -{Context of '1986-1992: CIA and British Recruit and Train Militants Worldwide to Help Fight Afghan War'}-</ref> Iako tehnički superiorni, Sovjeti nisu imali dovoljno vojnika da uspostave kontrolu u državi i osiguraju granice. Ovo je rezultat oklevanja [[Politbiro]]a, koji je dozvolio samo „ograničeni kontigent“ od 80.000 do 100.000 vojnika. To je za posledicu imalo da su lokalni pobunjenici mogli da efikasno koriste taktiku „udari-i-beži“, koristeći puteve koji su omogućavali lako bekstvo i dobre linije snabdevanja. Ovo je učinilo sovjetsku situaciju beznadežnom sa vojne tačke gledišta (zbog slabe upotrebe taktike „[[Spržena zemlja (vojna taktika)|spržene zemlje]]“, koju su Sovjeti upražnjavali u Drugom svetskom ratu i to na svojoj teritoriji). Sve zajedno učinilo je rat vrlo nepopularnim u armiji. Sa dolaskom [[glasnost]]i, sovjetski mediji su počeli da izveštavaju o teškim gubicima koji su rat učinili vrlo nepopularnim i u celom Sovjetskom Savezu, iako su stvarni gubici bili umereni, prosečno oko 1.500 vojnika godišnje.<ref>[http://www.bu.edu/iscip/vol12/felgenhauer.html/ ISCPM Perspective - RUSSIA'S SECRET OPERATIONS by Pavel Felgenhauer]</ref> Ovo je takođe postalo osetljivo međunarodno pitanje, što je konačno nateralo [[Mihail Gorbačov|Gorbačova]] da povuče sovjetske snage iz [[Avganistan]]a [[1989]]. Avganistanski sindrom koji je preživela armija može se porediti sa [[Vijetnamski sindrom|Vijetnamskim sindromom]] u Americi zbog izgubljenog rata u [[Vijetnam]]u.<ref>-{The Afgan Syndrome: The Soviet Union's Vietnam by Oleg Sarin and Lev Dvoretsky, Presidio Press 1993. ISBN 0-89141-420-7}-</ref>

Polovinom marta [[1992]], [[Boris Jeljcin]], prvi predsednik Ruske federacije, imenovao je sebe novim ministrom odbrane Rusije, i tako načinio presudni korak u stvaranju nove ruske oružane sile koja se većinom sastojala od ostataka Crvene armije. Poslednji tragovi stare sovjetske komandne strukture su konačno raspušteni u junu 1993.<ref>[http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9E0CE2DC1630F934A25750C0A964958260 RUSSIAN PRESIDENT MOVES TO CREATE A SEPARATE ARMY By CELESTINE BOHLEN, The New York Times, March 17, 1992]</ref>

'''[[T-18]]''' (MS-1) je bio prvi tenk sovjetske proizvodnje uveden u naoružanje Crvene armije. Prototip je proizveden i testiran u toku 1927. a u periodu od 1928. do 1931. proizvedeno je preko 980 komada. Radilo se o lakom tenku za podršku pešadiji naoružanim topom kalibra 37 mm. Prvi put je upotrebljen u borbi tokom pograničnog sukoba sa Kinom 1929. u kojem je bilo angažovano devet tenkova ovog tipa. U početnoj fazi operacije Barbarosa 1941. oko 700 tenkova ovog tipa je prenaoružano topovima kalibra 45 mm i korišćeni su kao pokretni vatreni položaji u sistemu odbrambenih utvrđenja na granici SSSR sa Poljskom i Rumunijom.

Haubica M1931 je bila najveće i najteže artiljerijsko oruđe u naoružanju Crvene armije tokom Drugog svetskog rata. Proizvedena 30-ih godina 20. veka, u skladu sa doktrinom „duboke operacije“ koja je podrazumevala uvođenje samohodne artiljerije za podršku brzo nastupajućim oklopnim jedinicama, bila je montirana na šasiju poljoprivrednog traktora koja joj je, s obzirom na težinu oruđa pružala ograničenu mobilnost. Ova haubica je uglavnom transportovana vozom ili nekim drugim prevoznim sredstvom do zone dejstava, a sopstveni pogon je koristila za promenu vatrenog položaja tokom dejstva ili tokom uličnih borbi u kojima je korišćena za uništavanje utvrđenih neprijateljskih položaja. Haubica je koristila visoko-eksplozivne granate težine 100 -{kg}- zbog čega je bila opremljena pomoćnom dizalicom koja je korišćena za dovođenje granate do otvora cevi<ref name="TCA" />.