|
==Timarske spahije==
Timarski spahija ([[timariot]]) bio je korisnik feudalnog zemljišnog dobra - [[timar]]a (تيمار tîmâr) kojeg je dodjeljivao izravno [[sultan]] iliiljali [[beglerbeg]]bi uzse dozvolukod svog [[sultanbeglerbeg]]a. On je imao pravo na sav prihod od tog imanja, ua zamjenubilo zaih vojnuje službu.dva; Uz timar su išli i zatečeni seljaci[[Rumelija|rumelijski]] ([[kmetbalkan]]oviski) koji su živjeli na tom posjedu. Status timarskog spahije nalikovao je onomi [[vitezAnadolija|anadolijski]]a ([[Srednji vijekAzija|srednjovjekovneazijski]]). Ako se bitka vodila u [[Evropa|EvropeEvropi]], norumelijski zaalaji razliku od viteza, oni nisusu bili zakonski vlasnici svojih imanja. No imali su pravo na prikupljanjepočasnom feudalnogdesnom dankakrilu naotomanske svomvoja timaru,dokumentima odiz prikupljenog danka najprije bi se izdvojilo za sultanovu riznicu,toga zatimdoba započetkom [[vezir]]e16. ivijek|16. [[begst]]ove,. aOtomansko ostatakcarstvo biimalo pripaoje korisnikuoko timara.90 Spahija000 jespahija bio(a odgovoranvojska zaoko sigurnost200 povjerenih mu000 ljudi u svom timaru, i opremanje sebe i pomoćnih vojnika ''džebelija'' (jebelu) za rat.
'''[[Timar]]''' je bio najmanji otomanski feudalni zemljišni posjed, koji je davao prosječni godišnji prihod do 20.000 [[akča|akči]] <ref name=milo/>(to je bilo dva do četiri puta više nego što je učitelj zarađivao) timarski spahija morao je opremiti sebe i do pet džebelija (na svakih 3000 akči jedan džebelija). '''Zijamet''' (زعامت) je bio veći feudalni posjed, koji je nosio prihod od 20. 000 do 100. 000 akči<ref name=milo/>, i dodjeljivao se spahijskim [[oficir]]ima, zijametski spahija morao je opremiti sebe i do dvadeset džebelija (na svakih 5.000 jedan džebelija). '''Has''' (غاص) je bio najveći feudalni posjed, koji je donosio prihod veći od 100. 000 akči, te se dodjeljivao najvišim oficirima, oni su ovisno o prihodu, morali opremiti više konjanika i opremiti njihove džebelije.
[[Datoteka:Ottoman Mamluk horseman circa 1550.jpg|thumb|left|280px|Oprema otomanskog spahije oko 1550.]]
''Džebelija'' doslovno znači naoružan ili oklopljen vojnik, kao otomanski vojni termin označavao je konjanika sa potpunom ratnom spremom kojeg je feudalac vodio sa sobom ili kao svoju zamjenu slao u rat. <ref name=milo/>Oni su obično bili sinovi, braća ili nećaci spahije, njihov položaj je vjerojatno bio sličan viteškim štitonošama.
Za razliku od janjičara, timarijske spahije su uvijek bili isključivo etnički [[Turci]]. Provincija koje nisu imale turskog stanovništva, kao [[Arapski poluotok]], nisu imale timarijske spahije. U Knjizi pravila za spahije (Kanunname-i spahija), koja je napisana u doba sultana [[Mehmed II.|Mehmeda II.]], jasno stoji da svaki spahija (kapıkulu ili timarli) mora biti turskog
porijekla. On je na taj način kontrolu nad [[Istanbul|Carigradom]] i Visokom portom prepustio [[janjičari]]ma (koji su bili stranci regrutirani sistemom [[danak u krvi]] i nisu mogli stvoriti vlastite [[Dinastija|dinastičke]] kuće) a sve ostalo prepustio spahijama iz turske [[Aristokracija|aristokracije]]. Na taj način su janjičari kontrolirali središnju administraciju carstva i imali jak politički utjicaj na Visoku portu, a spahije su kontrolirali pokrajinsku administraciju i imali velik uticaj na vojsku, tako da je među njima uvijek vladao veliki rivalitet, te se nisu mogli udružiti u savez protiv vladarske otomanske dinastije.
Za rata sve timarijske spahije i njihove džebelije iz jednog [[Sandžak (teritorijalna jedinica)|sandžaka]] okupljali su se u svoj '''alaj''' ([[puk]]) kojim je komandirao [[alajbeg]]. Nakon tog svi okupljeni alaji prikupljali bi se kod svog [[beglerbeg]]a, a bilo ih je dva; [[Rumelija|rumelijski]] ([[balkan]]ski) i [[Anadolija|anadolijski]] ([[Azija|azijski]]). Ako se bitka vodila u [[Evropa|Evropi]], rumelijski alaji su bili na počasnom desnom krilu otomanske vojske pod komandom svog beglerbega, na lijevom krilu nastupali su anadolijski alaji, sredina je bila rezervirana za [[Janjičari|janjičare]] i [[Artiljerija|artiljeriju]]. No kad se rat vodio u
[[Azija|Aziji]], pozicije su se mijenjale. Za klasičnog perioda otomanske vojske, krila su se u cijelosti sastojala od timarske konjice, a centar od janjičarske pješadije.
Anadolske i rumelijske spahije, razlikovali su se opremom i načinom ratovanja, anadolijske spahije borili su se kao klasični konjanički strijelci, mogli su gađati strijelama u galopu i to napred i nazad. Rumelijske spahije bili su jače oklopljeni, a osnovno oružje bilo im je koplje.
Timarske spahije za klasičnog perioda otomanske vojske bili su glavnina vojske na bojnom polju. Janjičarska pješadija u centru održavala je borbenu liniju, dok je konjica na bokovima trebala isprovocirati neprijateljsku konjicu na napad, odvojiti je od svoje pješadije, zatim razbiti na manje dijelove i brojčanom nadmoći uništiti.
Timarske spahije su bili izuzetno motivirani i efikasni u svom početku, jer samo dok su bili dobri ratnici - uživali su timar, ukoliko bi se zapustili - gubili su timar. Zato je njihova motiviranost i efikasnost bila vrlo visoka. Prema dokumentima iz toga doba početkom [[16. vijek|16. st]]. Otomansko carstvo imalo je oko 90 000 spahija (a vojska oko 200 000 ljudi).
==Sultanove spahije==
Sultanove spahije (kapikulu sipahis) ili spahije Visoke Porte bili su konjica otomanskog dvora, ekvivalent [[janjičari|janjičarima]], koji su poput njih primali plaću svaka tri mjeseca. Ta konjica je imala šest [[puk]]ova: spahije, silahtari, desni ulufedžije, lijevi ulufedžije, desne gurebe i lijeve gurebe.<ref name=sip>[http://www.museumstuff.com/learn/topics/Sipahi::sub::Kapikulu_Sipahis Sipahi: Kapikulu Sipahis (Museum of Learning)]</ref> Spahije i silahtari (oružari) bili su najelitnije jedinice te konjice. ''Silahtari'' su bili izbor najboljih ratnika Otomanskog carstva.
| 