Merkur – razlika između verzija
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
m Bot: Brisanje šablona: Link GA. |
mNema sažetka izmjene |
||
Red 13:
Sa [[gustina|gustinom]] od 5,427 gr/cm³ Merkur je druga najkompaktnija planeta u Sunčevom sistemu, sa gustinom nešto manjom od Zemljine (5,515 gr/cm³).<ref name="nssdcMercury"/> Razlog zašto Merkur, uprkos velikoj količini [[gvožđe|gvožđa]], ima manju gustinu nego Zemlja je u tome što veća masa Zemlju čini kompaktnijom planetom i stvara veću gustinu. Merkur ima masu od samo 5,5 % mase Zemlje. Ukoliko bi se isključili efekti gravitacione kompresije elementi od kojih je Merkur sastavljen imali bi veću gustinu i time bi Merkur sa gustinom od 5,35 gr/cm³ imao veću gustinu od Zemlje koja bi u tom slučaju imala vrednost od 4,4 gr/cm³.<ref>{{cite web| author=Staff | date = 8. 5. 2003.| url=http://astrogeology.usgs.gov/Projects/BrowseTheGeologicSolarSystem/MercuryBack.html|title=Mercury|publisher=US Geological Survey |accessdate = 7. 7. 2014. }}</ref> Na osnovu gustine planete može se izvesti i zaključak o njenoj unutrašnjoj strukturi. Glavni uzrok izrazito velikih gustina Zemlje, posebno u njenom jezgru je gravitaciona kompresija, koja je u slučaju Merkura nedovoljna za toliko velike gustine zbog znatno manje mase ove planete. To navodi na zaključak da velika gustina u unutrašnjosti Merkura može biti posledica postojanja jezgra koje je mnogo masivnije od Zemljinog, i koje u svojoj građi ima znatno veći udeo teških metala (posebno gvožđa).<ref>{{cite journal| title = On the Internal Structures of Mercury and Venus|last=Lyttleton| first=R. A.| journal = Astrophysics and Space Science| volume = 5| issue = 1|pages=18|year=1969| doi = 10.1007/BF00653933| bibcode = 1969Ap&SS...5...18L }}</ref> Strukturnu osnovu Merkura čine [[Metal|metali]] sa oko 70% udela i [[silikati]] koji čine preostalih 30% strukturnih elemenata.<ref name="strom">{{Cite book|author1=Robert G. Strom|author2=Ann L. Sprague|title=Exploring Mercury: The Iron Planet|url=http://books.google.com/books?id=b6BRNJEkq2EC|year=2003|publisher=Springer|isbn=978-1-85233-731-5}}</ref>
Na osnovu geoloških istraživanja procenjeno je da Merkurovo jezgro ima udeo od oko 42% u celokupnoj zapremini planeta (Zemljino jezgro čini 17%). Radijus jezgra je oko 1.800 km i ono je okruženo [[mantl]]om čija debljina varira između 500 i 700 km. Iako se ranije smatralo da je jezgro ove planete u polučvrstom stanju, rezultati nekih istraživanja iz 2007. navode na zaključak da bi ono moglo biti u tečnom stanju.<ref name="cornell">{{cite news|last=Gold|first=Lauren| title=Mercury has molten core, Cornell researcher shows| date = 3. 5. 2007. | publisher=Cornell University| url=http://www.news.cornell.edu/stories/May07/margot.mercury.html| work=Chronicle Online | accessdate = 7. 4. 2014. }}</ref><ref name="nrao"/> Za razliku od jezgra u čijoj strukturi dominira gvožđe, mantl je izgrađen pretežno od silikata.<ref>{{cite journal | author=Spohn, Tilman; Sohl, Frank; Wieczerkowski, Karin; Conzelmann, Vera | title=The interior structure of Mercury: what we know, what we expect from BepiColombo | journal=Planetary and Space Science | volume=49 | issue=14–15 |pages=1561-1570 | doi=10.1016/S0032-0633(01)00093-9 | bibcode=2001P&SS...49.1561S |year=2001}}</ref><ref>Gallant, R. 1986. ''The National Geographic Picture Atlas of Our Universe''. National Geographic Society, 2nd edition.</ref> Na osnovu podataka dobijenih tokom istraživačke misije [[Mariner 10]] ali i teleskopskih posmatranja sa Zemlje, litosfera Merkura verovatno ima debljinu između 100 i 300 km.<ref name="anderson1">{{cite journal | title = "Shape and Orientation of Mercury from Radar Ranging Data" |last=Anderson, |first =J.D. | journal = Icarus | volume = 124 | issue = 2|pages=690-697 |year=1996| doi = 10.1006/icar.1996.0242 | bibcode=1996Icar..124..690A}}</ref> Jedna od karakteristika površine Merkura je i prisustvo brojnih grebena koji se protežu u dužinu i do nekoliko stotina kilometara. Pretpostavlja se da su nastali kao posledica kontrakcija magme prilikom procesa hlađenja jezgra i mantla u trenucima kada je na površini planete već bila formirana tanka očvrsla kora.<ref>{{cite journal| title = Lobate Thrust Scarps and the Thickness of Mercury's Lithosphere| last1=Schenk |first1=P. |first2 = H. J.| journal = Abstracts of the 25th Lunar and Planetary Science Conference| volume = 1994|pages=1994LPI....25.1203S| bibcode = 1994LPI....25.1203S| date =
[[Datoteka:4 Terrestrial Planets Size Comp True Color.png|320p|d|mini|Uporedni prikaz 4 [[terestrička planeta|terestričke planete]] - Merkur, [[Venera]], [[Zemlja]] i [[Mars]]]]
Red 29:
[[geomorfologija|Geomorfološke]] formacije na površini Merkura imenuju se u skladu sa međunarodnim pravilima o istraživanju svemira. Krateri obično nose imena po velikim umetnicima, slikarima, književnicima i muzičarima, dok grebeni dobijaju imena po istaknutim naučnicima koji su se tokom karijere bavili proučavanjem ove planete. Depresije ili ''fose'' ({{jez-lat|fossa}}){{napomena|Terminom fosa u planetarnoj geologiji se označava svaka duga i uska depresija na površini nekog nebeskog tela van zemlje, čije poreklo i karakteristike nisu dovoljno istraženi.}} obično nose imena po arhitektonskim objektima, dok se planine (ili montes) imenuju u skladu sa varijacijama reči ''vrelina'' na raznim jezicima. Ravnice ({{jez-lat|planitiae}}) predstavljaju verzije imena boga [[Merkur (bog)|Merkura]] na raznim jezicima. Doline ({{jez-lat|vallis}}) imenuju se po opservatorijama na Zemlji.<ref>{{cite web| url=http://planetarynames.wr.usgs.gov/Page/Categories |title=Categories for Naming Features on Planets and Satellites |publisher=US Geological Survey |accessdate=07. 04. 2014. }}</ref>
Merkur je bio pod snažnim udarima [[kometa]] i [[asteroid]]a tokom i neposredno po formiranju, pre oko 4,6 milijardi godina, a sam proces bombardovanja (poznat i kao ''[[Lunarna kataklizma]]'') završio se pre oko 3,8 milijardi godina (nije isključeno i da se proces bombardovanja odvijao u više faza).<ref>{{cite journal|last=Strom|first = Robert|year=1979|volume=24|title=Mercury: a post-Mariner assessment| journal=Space Science Reviews|pages=3-70|bibcode = 1979SSRv...24....3S |doi = 10.1007/BF00221842 }}</ref> U tom periodu formirana je većina ogromnih kratera, a udarima je bila zahvaćena cela površina planeta.<ref name="DunneCh7"/> Zbog nepostojanja atmosfere koja bi usporila, a samim tim i ublažila te udare, površina planete je bila izložena direktnim i najrazornijim udarima.<ref>{{cite journal|last=Broadfoot|first=A. L.|coauthors=S. Kumar, M. J. S. Belton, and M. B. McElroy|title=Mercury's Atmosphere from Mariner 10: Preliminary Results|journal=Science|volume=185|issue=4146|date =
Na osnovu snimaka površine Merkura koje je u oktobru [[2008]]. napravila sonda -{MESSENGER}- uočljivo je da je površina Merkura mnogo [[homogenost i heterogenost|heterogenija]] nego što se to ranije mislilo, i da je znatno složenija nego što je to slučaj sa površinama Meseca ili [[Mars]]a koje sa Merkurom dele sličnu geologiju.<ref> Morris, Jefferson (November 10, 2008). "Laser Altimetry". Aviation Week & Space Technology 169 (18): 18. "Mercury's crust is more analogous to a marbled cake than a layered cake."</ref>
Red 38:
Najveći poznati udarni krater na površini Merkura je [[basen Kaloris]], čiji prečnik iznosi oko 1.550 km,<ref name="newscientist30012008">{{cite news| url=http://space.newscientist.com/article/dn13257-bizarre-spider-scar-found-on-mercurys-surface.html| title=Bizarre spider scar found on Mercury's surface| date = 30. 1. 2008. | publisher=NewScientist.com news service| first=David|last=Shiga }}</ref> i to je ujedno jedan od najvećih udarnih kratera u celom Sunčevom sistemu. Udar koji je stvorio ovaj krater je bio toliko jak da je prouzrokovao seriju vulkanskih erupcija čija lava je stvorila koncentrično prstenasto uzvišenje visine 2 km koje okružuje ceo krater. Njegovo dno prekriveno je [[bazalt]]nom [[lava|lavom]]. Prema pretpostavkama krater je nastao pre oko 3,8 do 3,9 milijardi godina, a udarno telo je imalo prečnik veći od 100 km. Kaloris je otkriven [[1974]]. godine zahvaljujući snimcima sa sonde Mariner 10, i nalazi se na liniji [[terminator (astronomija)|terminacije]] koja razdvaja tamni i svetli deo ove planete.<ref>Coffey, Jerry (July 9, 2009). [http://www.universetoday.com/34568/caloris-basin/ "Caloris Basin".] Universe Today.</ref><ref>Shiga, David (2008-01-30). [http://space.newscientist.com/article/dn13257-bizarre-spider-scar-found-on-mercurys-surface.html "Bizarre spider scar found on Mercury's surface".] NewScientist.com news service.</ref> Na [[antipodi|antipodnoj]] tački u odnosu na basen Kaloris nalazi se neuobičajeno brdovito područje označeno kao „Čudna zemlja“ ({{jez-eng|Weird Terrain}}). Udarni talasi usled kaloriskog udara obišli su jednakom brzinom celu planetu u svim pravcima i susreli su se na mestu antipoda samog udara (na 180° od istog), što je dovelo do snažnih podrhtavanja površinskih delova kore u toj oblasti i formiranja takvog oblika reljefa.<ref>{{cite journal|last1=Schultz |first1=Peter H.|last2=Gault|first2=Donald E.|year=1975|title=Seismic effects from major basin formations on the moon and Mercury|journal=Earth, Moon, and Planets|volume=12|issue=2|pages=159-175|doi = 10.1007/BF00577875|bibcode=1975Moon...12..159S
}}</ref><ref>{{cite journal| last1=Wieczorek | first1=Mark A. | last2=Zuber | first2=Maria T.| title=A Serenitatis origin for the Imbrian grooves and South Pole-Aitken thorium anomaly| journal=Journal of Geophysical Research|year=2001| volume=106 | issue=E11 |url=http://www.agu.org/pubs/crossref/2001/2000JE001384.shtml|pages=27853-27864| accessdate =
Do sada je na vidljivom delu površine Merkura registrovano postojanje oko 15 udarnih basena. Među veće basene ubrajaju se i [[Tolstoj (krater)|Tolstojev]] sa prečnikom od oko 400 km, sastavljen od više koncentričnih krugova. Materijal izbačen iz kratera prilikom udara prostire se i do 500 km od ivice samog kratera. Sličnih dimenzija je i krater [[Betoven (krater)|Betoven]].<ref name="Spudis01" /> Sve ove morfoskulpture su vremenom doživele (i doživljavaju i dalje) određene promene pod dejstvom elemenata [[kosmička erozija|kosmičke erozije]] (posebno veliki uticaj imaju [[sunčev vetar|solarni vetrovi]] i [[mikrometeorit|interplanetarna prašina]]).<ref>{{cite journal| title=Albedo of Immature Mercurian Crustal Materials: Evidence for the Presence of Ferrous Iron| journal=Lunar and Planetary Science | volume=39 |year=2008|pages=1750|last=Denevi| first=B. W. | coauthors=Robinson, M. S.| bibcode=2008LPI....39.1750D| last2=Robinson }}</ref>
Red 50:
Dno Kalorisa ispunjeno je geološki zasebnim ravnicama poligonalnih oblika, međusobno razdvojenih brojnim grebenima i pukotinama. Kod ovih ravnica još uvek nije jasno da li su nastale usled izliva lave izazvanih udarnim talasom ili su topljenje površinskog sloja litosfere uzrokovale visoke temperature nastale kao direktna posledica udara.<ref name="Spudis01" />
Na površini Merkura se mestimično zapažaju i uzvišenja u vidu nabora (u planetarnoj geologiji označena terminom ''rupes'' od {{jez-lat|Rupes}}). Iako je njihovo poreklo nejasno, pretpostavlja se da su nastali usled kontrakcija u površinskom delu planete uzrokovanih hlađenjem u dubljim slojevima. Njihovo postojanje utvrđeno je kako na bazaltnim ravnicama, tako i na vrhovima kratera, što znači da su to najmlađi oblici reljefa na površini Merkura.<ref name="Dzurisin1978">{{cite journal|last=Dzurisin|first=D. |date = 1978-10
== Fizičke karakteristike površine i egzosfera ==
[[Datoteka:Ca and Mg tail of Mercury (PIA12366).jpg|mini|l|300p|Emisija -{[[Ca]]}- i -{[[Mg]]}- na Merkuru. <small>Podaci sa sonde -{MESSENGER}- od 29. septembra 2009.</small>]]
Površinske temperature na najekstremnijim tačkama na Merkuru (0°-{N}-, 0° ili 180°-{W}-) variraju između 100 [[kelvin (jedinica)|K]] i 700 K,<ref>{{Cite book|last=Prockter| first=Louise| title=Ice in the Solar System| publisher=Johns Hopkins APL Technical Digest| volume=Volume 26 | issue=number 2 |year=2005|url=http://web.archive.org/web/20060911205118/http://www.jhuapl.edu/techdigest/td2602/Prockter.pdf| accessdate = 27. 7. 2009.}}</ref> dok temperature na polovima usled odsustva atmosfere i stepenastog temperaturnog gradijenta u pravcu ekvator-polovi, nikada ne rastu iznad 180 K.<ref name="vasa" /> Temperature subsolarne tačke zavise od položaja planete u orbiti, pa tako u fazi [[perihel]]a iznose oko 700 K (na 0° i 180°-{W}-), a u fazi [[afel]]a oko 550 K (na 90° ili 270°-{W}-).{{sfn|Lewis|2004|pp=463}} Prosečne temperature na tamnom delu planete su oko 110 K.<ref name=vasa>{{cite journal | title = Near-Surface Temperatures on Mercury and the Moon and the Stability of Polar Ice Deposits | first1 = Ashwin R. |last1= Vasavada | first2= David A. | last2= Paige | first3= Stephen E. | last3= Wood |date =
Iako su dnevne temperature na površini Merkura izuzetno visoke, na osnovu snimaka sa sondi utvrđeno je postojanje [[led|smrznute]] [[voda|vode]]. Led se nalazi u dubokim kraterima na polovima koji nikada nisu pod direktnim udarima sunčevog sjaja, i gde temperature uglavnom ostaju ispod 102 K, što je znatno niže od globalnog proseka (čija vrednost iznosi oko 440 K).<ref>{{cite journal| last1=Ingersoll |first1=Andrew P. | last2=Svitek |first2 = Tomas| last3=Murray | first3 = Bruce C.| title=Stability of polar frosts in spherical bowl-shaped craters on the moon, Mercury, and Mars| journal=Icarus | volume=100 | issue=1 |pages=40-47|year=1992| bibcode=1992Icar..100...40I| doi=10.1016/0019-1035(92)90016-Z }}</ref> Moguće postojanje leda utvrdili su i radari na površini Zemlje (opservatorije [[Goldstoun (opservatorija)|Goldstoun]] u [[kalifornija|Kaliforniji]] i -{[[Very Large Array]]}- u [[Novi Meksiko|Novom Meksiku]]) koji su još početkom 1990-ih u blizini merkurovih polova registrovali područja sa veoma visokim [[refleksija]]ma.<ref>{{cite journal| last1=Slade | first1=M. A.| last2=Butler | first2=B. J.| last3=Muhleman |first3 = D. O. |year=1992| title=Mercury radar imaging – Evidence for polar ice| journal=[[Science (journal)|Science]]| volume=258 | issue=5082 |pages=635-640| doi=10.1126/science.258.5082.635 | pmid=17748898 |bibcode = 1992Sci...258..635S }}</ref> Iako vodeni led nije jedini uzrok ovako intenzivnih refleksija, astronomi veruju da je to najrealnija opcija.<ref>{{cite web|last=Williams| first=David R. | date = 2. 6. 2005.| url=http://nssdc.gsfc.nasa.gov/planetary/ice/ice_mercury.html| title=Ice on Mercury| publisher=NASA Goddard Space Flight Center| accessdate = 23. 5. 2008. }}</ref>
Red 115:
Simulacije upućuju na zaključke da orbitalni ekscentricitet Merkura varira [[teorija haosa|haotično]] od blizu 0 do više od 0,45 u poslednjih nekoliko miliona godina usled perturbacija koje izazivaju ostale planete Sunčevog sistema.<ref name="strom" /><ref name="Correia2009">{{cite journal|last=Correia|first=Alexandre C.M|coauthors=Laskar, Jacques|title=Mercury's capture into the 3/2 spin–orbit resonance including the effect of core–mantle friction|journal=Icarus |year=2009
|doi=10.1016/j.icarus.2008.12.034|arxiv=0901.1843|volume=201|issue=1|pages=1|bibcode=2009Icar..201....1C }}</ref><ref name="Correia">{{cite journal|last=Correia| first=Alexandre C. M.| coauthors=Laskar, Jacques |year=2004| title=Mercury's capture into the 3/2 spin–orbit resonance as a result of its chaotic dynamics| journal=[[Nature (journal)|Nature]] | volume=429|pages=848-850 | doi=10.1038/nature02609| pmid=15215857| issue=6994 |bibcode = 2004Natur.429..848C }}</ref> Na osnovu nekih numeričkih simulacija izvesno je da će u budućnosti [[sekularna rezonancija|sekularna orbitalna]] rezonancija u ineterakciji sa Jupiterom dovesti do rasta ekscentriciteta orbite, i povećati šanse za eventualni sudar Merkura sa [[venera|Venerom]] u narednih 5 milijardi godina na oko 1%.<ref name="Laskar2008">{{cite journal| author=Laskar, J. | date = 2008-03-18
=== Odstupanja u perihelu ===
Red 156:
U srednjovekovnoj islamskoj astronomiji velika pažnja se posvećivala položaju planeta i njihovim kretanjima. Tako je [[Al Andaluz|Al-Andalužanski]] astronom [[Al Zarkali]] u [[11. vek]]u opisivao „geocentričnu“ orbitu Merkura kao ovalnu i ekscentričnu.<ref>{{cite journal | author=Samsó, Julio; Mielgo, Honorino | bibcode=1994JHA....25..289S | title=Ibn al-Zarqālluh on Mercury | journal=Journal for the History of Astronomy | volume=25 |year=1994|pages=289–96 [292] | last2=Honorino }}</ref><ref>{{cite journal |last=Hartner|first=Willy| title=The Mercury Horoscope of Marcantonio Michiel of Venice | journal=Vistas in Astronomy | volume=1 |year=1955|pages=84–138 |bibcode = 1955VA......1...84H |doi = 10.1016/0083-6656(55)90016-7 }} at pp. 118–122.</ref> [[Ibn Baddža]] je u [[12. vek]]u uočio postojanje „dve tamne mrlje na površini Sunca“, a njegova otkrića su poslužila kao osnova za istraživanja u drevnoj [[maragska opservatorija|Maragskoj opservatoriji]] gde je vek kasnije [[harezmidi|persijski]] astronom [[Al Širazi]] povezao te „tamne mrlje“ sa putanjama Merkura i Venere.<ref>{{cite conference| title=History of oriental astronomy: proceedings of the joint discussion-17 at the 23rd General Assembly of the International Astronomical Union, organised by the Commission 41 (History of Astronomy), held in Kyoto, August 25–26, 1997 | first=S. M. Razaullah |last=Ansari
| publisher=Springer|year=2002|id=ISBN 1-4020-0657-8 |pages=137 }}</ref>{{napomena|U kasnijim proučavanjima mnoge od tih tamnih mrlja na površini Sunca označene su kao sunčeve pege.<ref>{{cite journal|last=Goldstein| first=Bernard R. |year=1969| title=Some Medieval Reports of Venus and Mercury Transits| journal=Centaurus | volume=14 | issue=1 |pages=49–59|doi=10.1111/j.1600-0498.1969.tb00135.x| bibcode=1969Cent...14...49G }}</ref>}} Jedan od vodećih astronoma i matematičara indijske [[kerala|Keralske]] škole matematike i astronomije [[Nilakanta Somajadži]] je [[1501]]. izradio delimično heliocentrični planetarni model po kojem se Merkur okretao oko Sunca (do sličnih zapažanja došao je i [[Tiho Brahe]] sredinom 16. veka).<ref>{{cite journal| author=Ramasubramanian, K.; Srinivas, M. S.; Sriram, M. S.| title=Modification of the Earlier Indian Planetary Theory by the Kerala Astronomers (c. 1500 AD) and the Implied Heliocentric Picture of Planetary Motion| journal=Current Science | volume=66 |year=1994|pages=784–790 | url=http://www.physics.iitm.ac.in/~labs/amp/kerala-astronomy.pdf | accessdate =
=== Teleskopska osmatranja sa Zemlje ===
Red 166:
[[engleska|Engleski]] astronom i lekar [[Džon Bevis]] je [[28. maj]]a [[1737]]. posmatrajući iz [[grinička opservatorija|Griničke opservatorije]] zabeležio jedan veoma redak fenomen [[:sh:Okultacija|okultacije]]{{napomena|Okultacija ({{jez-lat|occultatio}}) je redak astronomski fenomen tokom kojeg se jedno nebesko telo „skriva“ iza drugog gledano sa Zemlje. Okultacije mogu biti u formi tranzita (prelaza) i pomračenja (eklipse).}} Merkura i Venere koji se dešava jednom u nekoliko stotina godina.<ref>{{cite journal |last=Sinnott|first=RW |coauthors=Meeus, J |year=1986|title=John Bevis and a Rare Occultation |journal=Sky and Telescope |volume=72 |pages=220 |bibcode=1986S&T....72..220S |last2=Meeus }}</ref> Sledeća okultacija Merkura Venerom desiće se tek 3. decembra 2133. godine.<ref>{{Cite book|last=Ferris|first=Timothy|year=2003| title=Seeing in the Dark: How Amateur Astronomers| publisher=Simon and Schuster|id=ISBN 0-684-86580-7}}</ref>
Zbog blizine Sunca i velike brzine revolucije, proučavanje Merkura putem teleskopa sa Zemlje je znatno otežano i ograničeno, zbg čega je ova planeta još uvek jedna od najmanje poznatih i najslabije izučavanih, a često su bila prisutna i nerealna i pogrešna zapažanja. Tako je [[nemačka|nemački]] astronom [[Johan Jeronimus Šreter]] posmatrajući površinu Merkura [[1800]]. tvrdio da je na površini te planete uočio i do 20 km visoke planine,<ref>{{cite journal |author=Sheehan William; Richard Baum |year=1995|title= "Observation and inference: Johann Hieronymous Schroeter, 1745–1816" |journal= Journal of the British Astronomical Association 105|publisher= |volume= |issue= |pages=171 |url=http://adsbit.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?1995JBAA..105..171S |doi= |bibcode=1995JBAA..105..171S |pmc= }}</ref> dok je [[Fridrih Besel]] koristeći Šreterove mape pogrešno izračunao period rotacije na 24 sata i nagib aksijalne ravni od 70°.<ref name="sao188r">{{cite journal|last=Colombo| first=G. | coauthors=Shapiro, I. I.| title=The Rotation of the Planet Mercury| journal=SAO Special Report #188R| bibcode=1965SAOSR.188.....C| volume=188| date=
| last2=Shapiro }}</ref> Tokom 1880-ih godina [[Đovani Skjapareli]] je napravio prve tačnije mape planete, ujedno tvrdeći da su usled uticaja plimskih sila sa Sunca i rotacija i revolucija identične i da traju 88 dana ([[:sh:Sinkrona rotacija|sinhrona rotacija]]), te da je zbog istih Merkur uvek istom stranom okrenut ka Suncu (što je bilo pogrešno).<ref>{{cite journal|last=Holden|first=E. S. |year=1890|title=Announcement of the Discovery of the Rotation Period of Mercury [by Professor Schiaparelli]|journal=Publications of the Astronomical Society of the Pacific |volume=2 |issue=7 |pages=79|bibcode=1890PASP....2...79H|doi=10.1086/120099 }}</ref> Dalje radove na mapiranju površine Merkura nastavio je francuski astronom grčkog porekla [[Ežen Antoniadi]], objavivši 1934. knjigu u kojoj su se nalazile i Skjaparelijeve mape, ali i njegova vlastita zapažanja.<ref name="chaikin1" /> Najveći deo geoloških formacija na površini Merkura (registrovanih na osnovu različitog [[albedo|albeda]]) dobio je imena upravo na osnovu Antoniadijevih mapa.<ref>{{Cite book|url=http://history.nasa.gov/SP-423/sp423.htm|title=Atlas of Mercury|publisher=NASA Office of Space Sciences|author=Merton E. Davies, et al.|year=1978|chapter=Surface Mapping| chapterurl=http://history.nasa.gov/SP-423/surface.htm|accessdate = 28. 5. 2008.|author-separator=,|display-authors=1}}</ref>
Red 207:
==== Sonda -{MESSENGER}- ====
Druga istraživačka sonda ka Merkuru pod imenom ''-{[[MESSENGER]]}-''{{napomena|Puno ime misije je -{'''''ME'''rcury '''S'''urface, '''S'''pace '''EN'''vironment, '''GE'''ochemistry, and '''R'''anging''}-.}} (u prevodu sa engleskog ''glasnik'') lansirana je [[3. avgust]]a [[2004]]. godine sa kosmodroma Kejp Kanaveral na Floridi. Cela misija je organizovana pod pokroviteljstvo [[NASA|Američke svemirske agencije]], uz tehničku pomoć [[:en:Applied Physics Laboratory|Laboratorije za primenjenu fiziku]] iz [[Okrug Hauard (Merilend)|Hauarda]] u [[Merilend]]u, a sam proces lansiranja obavljen je uz pomoć raketnog nosača [[Delta II]].<ref name="jhuap14">{{cite press release | url= http://messenger.jhuapl.edu/news_room/details.php?id=198 | title= MESSENGER Provides New Look at Mercury's Landscape, Metallic Core, and Polar Shadows | date =
Osnovni zadatak misije je da iz orbite Merkura vrši snimanja i merenja fizičkih i hemijskih karakteristika planete u 6 osnovnih zadataka: proučavanje geološke istorije planete i uzroke visoke gustine, strukture jezgra, poreklo magnetnog polja, postojanje vodenog leda na polovima i karakteristike egzosfere (prevashodno se bazirajući na njen nastanak).<ref name='Objectives1'>{{cite web | url = http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraftDisplay.do?id=2004-030A | title = MESSENGER - Mission description | accessdate = 8. 7. 2013. | publisher = NASA}}</ref><ref>{{cite web | url = http://discovery.nasa.gov/messenger.cfml | title = Discovery Program: MESSENGER | accessdate = 8. 7. 2013. | publisher = NASA}}</ref> Sonda je opremljena moćnim [[spektrometar|spektrometrima]] čiji je cilj detaljnije proučavanje sastava i gustine kore, te [[magnetometar|magnetometrima]] koji precizno mere brzine naelektrisanih čestica u magnetnom polju. Kamere visoke rezolucije omogućile su detaljno snimanje površine planete.<ref name="MSGRgrayzeck" />
Nakon lansiranja sonda je oko godinu dana provela u orbiti oko [[zemlja|Zemlje]] koju je konačno napustila [[12. decembar|12. decembra]] [[2005]]. godine zaputivši se u pravcu Venerine orbite.<ref>{{cite press release | date = 2005-12
Tokom boravka u orbiti oko Merkura, merni instrumenti sonde ''-{MESSENGER}-'' utvrdili su postojanje vodene pare u [[Egzosfera|egzosferi]], kao i postojanje [[led|vodenog leda]] na severnom polu planete.<ref name="HarmonSlade1994">{{cite journal|last1=Harmon|first1=J. K.|last2=Slade|first2=M. A.|last3=Vélez|first3=R. A.|last4=Crespo|first4=A.|last5=Dryer|first5=M. J.|last6=Johnson|first6=J. M.|title=Radar mapping of Mercury's polaranomalies|journal=Nature |volume=369| issue=6477|year=1994|pages=213–215|issn=0028-0836|doi=10.1038/369213a0|bibcode = 1994Natur.369..213H }}</ref>
| |||