Curzonova linija
Curzonova linija je naziv za predloženu granicu, odnosno demarkacionu liniju koja se nakon završetka prvog svjetskog rata trebala uspostaviti između novostvorene Poljske države s jedne, te Sovjetske Rusije, odnosno država-nasljednica Ruskog Carstva s druge strane. Prijedlog je u proljeće 1919. godine zainteresiranim stranama poslao Vrhovni ratni savjet Antante, a njegov formalni potpisnik bio britanski ministar vanjskih poslova lord Curzon, po kome je linija dobila ime. Svrha je bila zaustaviti sukobe oko teritorija nastalih raspadom Ruskog Carstva, posebno njegovih zapadnih dijelova koji su od 1917. do kraja rata bili okupacijom Centralnih sila, a djelomično i nastojanje da se tokom ruskog građanskog rata protiv Sovjeta stvori zajednički front između Poljaka, ukrajinskih nacionalista i ruskih kontrarevolucionarnih belogardejaca. Granica se trebala uspostaviti od sjevera prema jugu linijom Grodno - Jalovka - Nemirov - Brest-Litovsk - Dogursk - Ustilug - Krylov, zapadno od Rave Ruske i istočno od Pemysla do Karpata. Kriteriji za njeno uspostavljanje su bili djelomično historijski - temeljila se na granici Ruskog Carstva i Kraljevine Pruske uspostavljenoj 1797. za vrijeme Treće podjele Poljske, a djelomično na etničkim kriterijima, s obzirom da su područja zapadno od linije imala jasnu apsolutnu poljsku većinu, dok su istočno od nje uglavnom živjeli Poljaci, Ukrajinci, Bjelorusi, Jevreji, Litvanci, Tatari i Armenci (multinacionalni karakter).
S obzirom da prijedlog nije predstavljao komponentu Versailleskog mirovnog sporazuma, kao i međusobne nesuglasice saveznika oko istočnih granica poražene Njemačke, poljska vlada ga je odbila i, umjesto toga iskoristila ratni kaos na spornom području da tokom poljsko-sovjetskog rata okupira značajna područja istočno od Curzonove linije. Tek je poraz Poljaka u bitci za Kijev 1920. i prodor Crvene armije pred samu Varšavu u ljetu iste godine natjerao premijera Wladyslawa Grabskog da prihvati Curzonovoj liniji. Sovjetsko vodstvo je, međutim, opijeno pobjedom, odbilo taj prijedlog; nedugo potom je Crvena armija poražena u varšavskoj bitci i odbačena daleko na istok. Sovjeti su u jesen 1920. potpisali primirje, a u proljeće 1921. mirovnim sporazumom u Rigi pristali Poljacima predati teritorije oko 250 km istočno od Curzonove linije. Time je Poljska dobila oko 135.000 kvadratnih kilometara, a istu je granicu 1923. formalno priznala i Liga naroda.
Curzonova linija je aktualnom postala pred izbijanje drugog svjetskog rata godine 1939. tokom pregovora između SSSR-a i nacističke Njemačke o novoj podjeli Poljske. Oni su rezultirali paktom Ribbentrop-Molotov temeljem koga je nakon vojničkog sloma Poljske u septembru 1939. uspostavljena demarkaciona linija koja je uglavnom odgovarala Curzonovoj liniji, s izuzetkom područja oko Lublina koja su bila pomjerena na zapad u sovjetsku korist. Područja istočno od Curzonove linije je u jesen iste godine SSSR jednostrano priključio Bjeloruskoj i Ukrajinskoj SSR. Zapadni saveznici to nisu priznali sve do operacije Barbarossa nakon koje se SSSR priključio antihitlerovskoj koaliciji; britanski premijer Winston Churchill je, međutim, formalno odbijao prihvatiti Curzonovu liniju kao istočnu poljsku granicu sve do sovjetske pobjede u kurskoj bitci 1943. godine, kada se učinilo izglednim sovjetsko ponovno preuzimanje tih teritorija. Curzonovu liniju je neformalno priznao u dogovoru sa Staljinom na Teheranskoj konferenciji krajem 1943. Nekoliko mjeseci kasnije su na nju izbile sovjetske trupe te je postala demarkacijska linija između sovjetske i novostvorene pro-sovjetske poljske države, a što je odbila prihvatititi poljska vlada u izbjeglištvu. Na konferenciji u Jalti u februraru 1945. je formalno potvrđena, a nakon završetka rata je u julu 1945. i formalno priznata od savezničkih država. Poljski teritorijalni gubici su, pak, kompenzirani aneksijom njemačkih područja na zapadu, odnosno područja istočno od linije Odra-Nisa.
Curzonova linija nakon raspada SSSR-a predstavlja granicu Poljske sa današnjom Litvom, Bjelorusijom i Ukrajinom.