Teorija muzike

Teorija muzike (eng. music theory i fr. théorie de la musique)^[1]^[2] nauka je koja se bavi tumačenjem muzičkih elemenata i pravila te zakona po kojima se oni primenjuju prilikom stvaranja i izvođenja muzičkih dela, od čije prakse je ta nauka i nastala.

Svi elementi teorije muzike su ujedno i nastavni predmeti u nižim i srednjim muzičkim školama i na muzičkim akademijama - fakultetima jer su u tesnoj vezi sa živom muzičkom praksom.

Teoriju muzike čine:

Osnovi teorije muzike (opšti muzički pojmovi: notacija - ortografija, imenovanje tonova, muzičke lestvice...)
Harmonija^[3], odnos i veza tonova akorada u skladnu celinu, prema harmonskim zakonima. Proučava homofoni slog, tj, takvu fakturu višeglasnog stava u kojoj dominira vertikalni element (postoji jedan vodeći melodijski glas i njemu podređena harmonska pratnja).
Kontrapunkt^[4], nauka o vođenju glasova, gde su oni ravnopravni i relativno samostalne melodijske linije (polifoni ili kontrapunktski slog je horizontalno orijentisan).
Muzički oblici^[5], oblici koje kompozitor izabire da bi u njima prikazao svoj unutarnji svet.
Akustika, nauka o zvuku, deo fizike.
Metrika, nauka koja pčroučava odnos naglašenih i nenaglašenih tonova i ritam, tok tonova različitog vremenskog trajanja.
Orkestracija, raspisivanje muzičkog dela u deonice za pojedine muzičke instrumente (za orkestar) i to prema zakonima orkestracije, vodeći računa o zvučnim i tehničkim mogućnostima instrumenata, njihovin karakterima i opsezima.

Reference uredi

[1] Vlastimir Peričić, Višejezični rečnik muzičkih termina

[2] Radivoj Lazić - V. Peričić, Osnovi teorije muzike

[3] Vlastimir Peričić, Harmonija I i II

[4] Vlastimir Peričić, Vokalni kontrapunkt

[5] Vlastimir Peričić, Nauka o muzičkim oblicima

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]