Spisak vladara Mađarske

Ovo je spisak mađarskih vladara od priznavanja kneza Árpáda do napuštanja prijestolja od strane austrougarskog cara Karla Austrijskog.
Vladali su Kraljevinom Ugarskom preko pet veka, to jeste sve do osmanskog osvajanja Panonije 1526. Potom je titula «kralja Mađara» formalno prešla na potomke Habsburgovaca a posle austrijskog osvajanja Panonije nastala je Kraljevina Ugarska kao habsburška zemlja u sklopu Svetog Rimskog Carstva. Posle pada carstva, Mađarska je pripala Austrijskom Carstvu (1804.) te pri kraju 19. veka Kruna svetog Stjepana je nastala kao samostalna celina u sklopu dvojne monarhije Austro-Ugarske.

Za spisak vladara mađarske države posle 1918. godine, vidi Mađarski šefovi države.

Spisak vladaraUredi

Dinastija	Vladar	Razdoblje	Napomene
Arpadovići	Almoš (Álmos)	oko 854– 895	Almoš je prvi istorijski zabeleženi vođa (veliki vezir Mađara) i otac Arpada. Ojačao je vrhovnu vlast nad svim od sedam tada postojećih mađarskih plemena.
Arpadovići	Arpad (Árpád)	oko 895–907	Árpád je doveo Mađare u srednju Evropu. Vladao zajedno sa Kursanom (mađ. Kurszán). To je bilo zbog hazarskog načina deobe vlasti, stvarne đula (mađ. Gyula) čiji je nosilac bio Árpád i duhovne kende (mađ. Kende) čiji je nosilac bio Kursan. Gotovo nepoznat tadašjnim franačkim izvorima, koji spominju Kurszána.
Arpadovići	(vidi napomene)	oko 907–955	Decentralizacija i povratak na stari poredak od više plemena s privremenim usponima pojedinih vođa. Utvrđeno je da oko 950. godine je vladao Fajs (mađ. Fajsz). Ostali iz tog perioda koji su sledili i smenjivali jedan drugog, sa datumima orijentacione prirode, su: Sabolč (oko 907 – ?) Tarhoš iz Arpadovića (oko 907 – posle 922.) Zoltan, Arpadov sin (oko 907–947) Fajs (oko 948–955)
Arpadovići	Takšonj (Taksony)	955–972	Sin Zoltana.
Arpadovići	Geza (Géza)	972–997	Sin Takšonja. Traži hrišćanske misionare od cara Svetog rimskog carstva Otona I (973). Prima hrišćansku veru od benediktinskih misionara. Osnivanje prve biskupije u Ugarskoj u Veszprému^[1].
Arpadovići	kralj Ištvan (Szent István) (Vajk)	997–1038	Gezin sin, poslednji veliki vezir Mađara (997-1000) i prvi kralj Ugarske (1000-1038) prvobitno poznat pod imenom Vajk, na krštenju dobio ime Stefan (mađ. Ištvan) na početku vladavine slomio otpor paganske aristokratije; pomagao hristijanizaciju Ugarske i osnovao deset biskupija među kojima je prvo mesto po rangu imala Ostrogonska nadbiskupija; 1000. - krunisan za kralja krunom koju je poslao papa Silvestar II; prisajedinio Ugarskoj Banat, Erdelj i Slavoniju (?); podelio državu na županije (mađ. varmeđe); doneo prve pisane zakone u Ugarskoj; sukobio se sa carem Konradom II oko krajeva između Fiše i Lajte; pošto su sinovi poumirali, odredio za naslednika sestrića Petra Orseola proglašen za sveca rimokatoličke crkve 1083, za sveca pravoslavne crkve 2000. godine^[2];
Prva dinastijska kriza (1038–1046)
Orseolo	Petar I (Velencei Péter) (Pietro Orseolo)	1038-1041	Stefanov sestrić, sin mletačkog dužda Otona Orseola; 1041. - proteran iz Ugarske^[3];
Aba	Samuel (Aba Sámuel)	1041–1044	Stefanov sestrić; 1044. - Petar Orseolo proteruje Samuela uz pomoć cara Svetog rimskog carstva Hajnriha III^[4];
Orseolo	Petar I (Velencei Péter) (Pietro Orseolo)	druga vladavina: 1044-1046	proteran tokom Vatinog ustanka^[5];
Ustanak Vata (1046-1047)
Povratak proteranih predstavnika dinastije Arpada iz Poljske i Rusije.
Arpadovići	Andrija I (András) (Endre)	1047–1061	Vazulov sin, stradao u sukobu sa bratom Belom pokušavajući da presto obezbedi svojim sinovima Salomonu i Davidu^[6].>
Arpadovići	Bela I (Béla) (Bajnok)	1061–1063	Vazulov drugi sin ugušio pobunu Vatinog sina Januša, poslednju pobunu pagana protiv hristijanizacije Ugarske; umro, navodno, posle hiljadu dana vladavine^[7].
Arpadovići	Šolomon (Salamon)	1063–1074	sin Andrije I na presto došao uz nemačku podršku; oženio Juditu Salijsku; morao je izdrži borbu sa braćom od strica Gezom i Ladislavom, sinovima Bele I, koji su uživali vizantijsku pomoć; 1068. - Bitka kod Kerleša: ugarska pobeda nad Pečenezima i Kumanima; 1074. - Bitka kod Mođoroda: Geza i Ladislav pobedili Salomona koji beži u Austriju; od 1075. do 1081. je vladao zapadnom Ugarskom iz Požuna; 1081. - odrekao se krune u korist Ladislava I; 1083. - napušta Ugarsku i odlazi u progonstvo^[8].
Arpadovići	Geza I (Géza)	1074–1077	sin Bele I vizantijski car Mihailo VII Duka (1071-1078) mu poslao kraljevsku krunu, osnovu tzv. krune svetog Stefana^[9];
Arpadovići	Ladislav I Sveti (Szent László)	1077–1095	sin Bele I 1068. - istakao se u bici kod Kerleša; doba unutrašnje konsolidacije Ugarske; početak osvajanja Hrvatske; 1091. - osniva Zagrebačku katedralu i posvećuje je Svetom Stefanu; u srednjem veku ideal viteštva u Ugarskoj kao svetac zaštitnik hrišćanske Ugarske, zaštitnik ženske časti, sekeljskih graničara i Mađara u dijaspori^[10];
Arpadovići	Koloman (Könyves Kálmán)	1095–1116	sin Geze I; prvobitno školovan za biskupa te je zbog učenosti bio poznat pod nadimkom Knjižar; 1097. - Bitka na Gvozdu: pogibija poslednjeg hrvatskog narodnog kralja Petra Svačića; Koloman u Biogradu krunisan za kralja Hrvatske; 1102. - prisajedinjenje Hrvatske posle Kolomanovog sporazuma sa hrvatskim plemstvom; 1108. - osvajanje Dalmacije; početak ugarsko-mletačkog suparništva oko Dalmacije; stalni sukobi kralja i njegovog brata Almoša koji je na kraju oslepljen sa maloletnim sinom Belom^[11].
Arpadovići	Stefan II (II. István)	1116–1131	sin kralja Kolomana; 1116-1123. - rat sa Češkom 1127-1129. - rat sa Vizantijom oko Beograda i južne granice Ugarske odredio za naslednika sestrića Šaula^[12];
Arpadovići	Bela II. Slijepi (II. Vak Béla)	1131–1141	sin Almoša i sinovac Stefana II; oženjen Jelenom, ćerkom raškog velikog župana Uroša I; 1131 - Sabor u Aradu: kraljica Jelena naređuje pogubljenje šezdeset osam učesnika u oslepljivanju Bele II; 1132 - Bitka na reci Šajo: odbijen upad pretendenta na presto Borisa, nepriznatog sina kralja Kolomana; zauzeo Ramu koja od tada ulazi u kraljevsku titulu ugarskih vladara^[13];
Arpadovići	Geza II (II. Géza)	1141–1162	sin Bele II; tokom njegovog maloletstva državom je upravljala kraljica-majka Jelena i njen brat Beloš; sukobi sa Vizantijom oko Srema (1150-1155) tokom kojih Geza vojno pomaže svog ujaka Uroša II^[14];
Borba za presto (1162-1164) između Stefana III. Ladislava II. i Stefana IV.
Arpadovići	Stefan III (III. István)	1162–1172	sin Geze II; 1152. - otac ga imenovao za savladara; njegov dolazak na presto nije priznao vizantijski car Manojlo I Komnin koji je podržao kao pretendente Stefanove stričeve Ladislava II i Stefana IV; 1167. - predao Vizantiji brata Belu kao taoca i tzv. Belinu baštinu (Mačva, Hrvatska, Dalmacija)^[15];
Arpadovići	Ladislav II. (II. László)	1162–1163	sin Bele II, bio je protivkralj vizantijski štićenik i protivkralj; navodno otrovan po nalogu ostrogonskog nadbiskupa;
Arpadovići	Stefan IV (IV. István)	1163-1165	sin Bele II, bio je protivkralj vizantijski štićenik i protivkralj; 1163. - odlučno poražen kod Stonog Beograda; ubijen u zemunskoj tvrđavi od strane sopstvenih pristalica;
Arpadovići	Bela III. (III. Nagy Béla)	1172–1196	sin Geze II; obrazovan u Carigradu; do 1180. lojalni saveznik cara Manojla Komnina; 1180-1185: rat sa Vizantijom tokom koga je pomagao Stefana Nemanju i ponovo zauzeo Dalmaciju, Bosnu, Mačvu, Beograd i Braničevo; doba unutrašnje konsolidacije Ugarske i snaženja vlasti monarha;
Arpadovići	Emerik (Imre)	1196–1204	sin Bele III; 1197-1203. - teški sukobi sa bratom Andrijom; 1201. - vojno pomaže Vukana Nemanjića da privremeno svrgne velikog župana Stefana; Posle toga dodaje Srbiju ugarskoj kraljevskoj tituli; 1202. - krstaši za račun Mlečana zauzimaju ugarski Zadar;
Arpadovići	Ladislav III. (III. László)	1204–1205	sin Emeriha i Konstance Aragonske; 1204. - nasledio presto kao četvorogodiši dečak; 1205. - umro u progonstvu u Beču;
Arpadovići	Andrija II. (II. Jeruzsálemi András)	1205–1235	Sin Bele III; dodao svojoj vladarskoj tituli ranije osvojene ruske krajeve, Galiciju i Voliniju; 1217-1218. - jedan od predvodnika Petog krstaškog rata; 1222. - Zlatnom bulom. odriče se brojnih kraljevskih prava u korist krupnog plemstva.
Arpadovići	Bela IV (IV. Béla)	1235–1270	Sin Andrije II; kao princ erdeljski knez; osvojio Olteniju i 1233. je uvrstio kao Kumaniju u kraljevsku titulu; Ugarska pretrpela navalu Mongola 1241. godine; ostatak vladavine kralj je podsticao podizanje utvrđenih naselja; naselio Kumane između Pešte i Subotice; od 1261. u povremenim sukobima sa sinom Stefanom V kome je morao da prepusti istočnu i južnu Ugarsku; 1267/1268. - porazio i zarobio srpskog kralja Stefana Uroša I tokom borbi oko Mačvanske banovine^[16].
Mađarski građanski rat (1264–1265)
Arpadovići	Stefan V (V. István)	1270–1272	Sin Bele IV; od 1245. godine mladi kralj ; od 1261. godine vladar istočne i južne Ugarske; 1266. - osvojio Vidin i dodao Bugarsku ugarskoj kraljevskoj tituli; 1272. - umro tokom rata sa slavonskim banom Joakimom koji je oteo prestolonaslednika Ladislava IV^[17].
Arpadovići	Ladislav IV. Kumanac (IV. Kun László)	1272–1290	Sin Stefana V i Jelisavete, ćerke kumanskog poglavara Sajana; tokom maloletstva Ladislava IV državom upravljala njegova majka Jelisaveta; doba feudalne anarhije u Ugarskoj; 1280/1281. - bitka kod Hodskog jezera: porazio pobunjene Kumane koji zatim napuštaju Ugarsku^[18]
Arpadovići	Andrija III. Mlečanin (III. Velencei András)	1290–1301	unuk Andrije II i poslednji vladar iz dinastije Arpada; neuspeli pokušaji obnove kraljevske vlasti^[19].
Početak vladavine ne–mađarskih dinastija
Pšemislovići	Ladislav V Pšemisl (Václav III.)	1301–1305	Vaclav, češki prestolonaslednik, čukununuk Bele IV; 1301. - krunisan kao Ladislav V. 1305. - odrekao se ugarske krune u korist svog rođaka bavarskog vojvode Otona III^[20].
Wittelsbach	Bela V (Otto III. von Wittelsbach)	1305–1307	Oton III, bavarski vojvoda 1290.–1312, unuk Bele IV; 1305. - krunisan kao Bela V. 1307. - zarobio ga i proterao erdeljski vojvoda^[21].
Anžujci	Karlo I. Robert (Károly Róbert)	1301–1342	unuk napuljskog kralja Karla II po ocu, praunuk Stefana V; rodonačelnik ugarskih Anžujaca; 1301. - krunisan u Ostrogonu uz podršku papstva i katoličke crkve u Ugarskoj; 1301-1310. - borba sa drugim pretendentima na presto; 1310-1322. - borba protiv osamostaljenih velikaša i snaženje kraljevske vlasti; 1330. - Bitka kod Posade: ugarski kralj teško poražen u pokušaju da vazalnu poslušnost nametne vlaškom vojvodi Basarabu I; 1335. i 1342. - pohodi protiv srpskog kralja Stefana Dušana sa promenljivim uspehom^[22].
Anžujci	Lajoš I Veliki (Nagy Lajos)	1342–1382	Sin Karla I Roberta i Jelizavete od Poljske; Vlaški vojvoda Vlajko se privremeno prihvata vazalne obaveze prema ugarskom kralju (1344); Ubistvo Lajoševog mlađeg brata Andrije (septembar 1345.), muža napuljske kraljice Jovane; Venecija zauzima ugarski Zadar (1346), početak borbi sa Mletačkom republikom; Zauzima Napuljsku kraljevinu (1347) kako bi osvetio smrt brata Andrije i proglašava se za napuljskog kralja. Zatim drugi Lajošev pohod na Napulj (1350); Zadarski mir: Venecija se u korist Ugarske odriče istočne obale Jadranskog mora; Dubrovačka republika priznaje vrhovnu vlast ugarskog kralja (1358); Pomaže bosanskog bana Tvrtka I Kotromanića u borbi sa bratom Vukom (1366); Osnivanje univerziteta u Pečuju (1367); Posle kraće okupacije (1365-1369), vraća Vidin caru Ivanu Stracimiru (1369) koji od tada vlada kao ugarski vazal; Šalje vojnu pomoć banu Tvrku I i knezu Lazaru (1373) protiv Nikole Altomanovića koji je ugrožavao Dubrovnik, ugarskog vazala; Nasleđuje svog ujaka Kazimira III i postaje kralj Poljske (1370); Ugarska i Poljska u personalnoj uniji (1370-1382) Moldavski vojvoda Bogdan priznaje vrhovnu vlast ugarskog kralja. Posle nekoliko neuspešnih pohoda nanosi poraz paganskim Litvancima i osvaja Galiciju i Podoliju (1377). Papa Urban VI. mu nudi Napuljsku kraljevinu (1380) koju Lajoš prepušta Karlu Dračkom. Torinskim mirom (1381) potvrđena prevlast Ugarske na Jadranu i odredbe Zadarskog mira (1358). Srednjovekovna Ugarska na vrhuncu moći.^[23]
Anžujci	Marija (Mária)	1382–1385	ćerka Lajoša I Velikog i Jelisavete, ćerke bosanskog bana Stjepana II Kotromanića; 1372. verena sa Žigmundom, sinom cara Svetog rimskog carstva Karla IV Luksemburškog; 1382. - krunisana, po očevoj oporuci, za kralja Ugarske. 1384. - Jadviga, Marijina mlađa sestra, krunisana za kraljicu Poljske; formalni raspad ugarsko-poljske personalne unije; 1385. - svadba Žigmunda i Marije u Budimu, posle koje mladoženja odlazi u Češku da traži vojnu pomoć od brata, češkog kralja Vaclava IV jedan deo plemstva krunu nudi napuljskom kralju Karlu III; po Karlovom dolasku u Ugarsku Marija se zvanično odriče krune^[24].
Anžujci	Karlo II. Drački (Carlo d'Angiò-Durazzo)	1385–1386	Karlo III Drački, napuljski kralj (1382-1386), praunuk Stefana V; 1385. - stigao u Ugarsku i krunisan za kralja 31. decembra kao Karlo II; 1386. - umro od posledica atentata koji je organizovala kraljica-majka Jelisaveta^[25].
Anžujci	Marija (Mária)	druga vladavina: 1386–1395	1386. - zarobljena sa majkom kod Gorjana od pristalica napuljskih Anžujaca; 1387. - Jelisaveta ubijena u Novigradu u Dalmaciji; pristalice napuljaca napuštaju Ugarsku; Marija se pridružuje Žigmundu; 1387.-1395. - zajednička vladavina Žigmunda i Marije; 1395. - Marija umire posle nesrećnog pada sa konja^[26].
Luksemburzi	Žigmund Luksemburški (Sigismund von Luxemburg)	1387–1437	Suprug kraljice Marije; sin cara Svetog rimskog carstva Karla IV Luksemburškog; bio je i car Svetog rimskog carstva i kralj Češke 1372. - veren sa Marijom, ćerkom kralja Lajoša I Velikog; 1385. - svadba Žigmunda i Marije u Budimu, posle koje mladoženja odlazi u Češku da traži vojnu pomoć od brata, češkog kralja Vaclava IV 1387. - krunisan za ugarskog kralja uz pomoć pristalica zatočene Marije; 1390. - prvi upad Turaka Osmanlija u Ugarsku; 1394. - Žigmund nameće vazalnu pokornost kralju Srba i Bosne Stefanu Dabiši; 1395. - Bitka na Rovinama: Žigmundov vazal vlaški vojvoda Mirča Stariji nanosi poraz osmanskom sultanu Bajazitu I; 1396. - Bitka kod Nikopolja: Bajazit I odnosi ubedljivu pobedu nad Žigmundom i zapadnim krstašima i pokorava Vidinsku Bugarsku; 1397. - Sabor u Temišvaru: Žigmund kažnjava neverne velikaše i ukida odredbe Zlatne bule iz 1222. koje plemstvu dozvoljavaju oružan otpor kralju. 1401. - kralj u zatočeništvu velikaša (28. april - 29. oktobar) 1402.- Žigmund zaključuje sporazum o uzajamnom nasleđivanju sa austrijskim vojvodom Albertom IV Habsburškim. 1403. - Ladislav Napuljski, sin Karla II Dračkog, krunisan u Zadru za kralja Ugarske; Žigmund pobeđuje pristalice napuljskih Anžujaca; 1404. - Srpski despot Stefan Lazarević postaje ugarski vazal; 1405. - Ugri prodiru u Bosnu, svrgavaju kralja Stefana Ostoju i na njegovo mesto dovode Stefana Tvrtka II; 1408. - Žigmund lično dolazi u Bosnu i vraća Stefana Ostoju na presto; 1409. - Ladislav Napuljski prodaje Veneciji svoja prava na Dalmaciju; Mlečani osvajaju Dalmaciju od Ugarske; 1411. - Žigmund postaje kralj Nemačke; 1414. - 1418. - Sabor u Konstanci: Žigmund saziva sabor da bi se zalečila Zapadna šizma; 1415. - Sabor u Konstanci osuđuje na smrt zbog jeresi češkog reformatora Jana Husa; 1419. - postaje kralj Češke posle smrti brata Vaclava IV; 1419-1434. - Žigmundovi ratovi sa češkim husitima (Husitski ratovi); 1426. - Sporazum u Tati: ugarski kralj odobrava da despota Stefana Lazarevića nasledi njegov sestrić Đurađ Branković; 1433. - Žigmund krunisan za cara Svetog rimskog carstva; 1434-1436. - Žigmundov poslednji boravak u Ugarskoj^[27]; Nestankom Žigmunda Luksemburškog (1437.), de facto kraj Luksemburške hegemonije i Luksemburške dinastije.
Habsburgovci	Albert (Albrecht II. Habsburg)	1437–1439	Albert V, nadvojvoda Austrije i kralj Nemačke (kao Albert II); muž Jelisavete, ćerke kralja Žigmunda Luksemburškog; Prvi Habsburgovac koji vlada Mađarskom.
Međuvlada: borba za vlast između Vladislava Jagelonca i Ladislava V do Habsburga.
Habsburgovci	Ladislav V Posmrtni (Ladislaus Postumus)	1440–1457	Sin cara Alberta i Jelisavete, ćerke cara Žigmunda. Rođen je nekoliko meseci (februar 1440.) od očeve smrti zbog čega dobija nadimak Posmrče; Odmah posle rođenja je nasledovao Austrijsko Vojvodstvo, krunu Češke, Mađarske i Hrvatske; Deo mađarskog plemstva bira za kralja poljskog vladara Vladislava Jagelonca tako da kraljica sa sinom i krunom odlazi u Beč pod zaštitu cara Fridriha III Habsburškog. Mali Ladislav V živi u Beču pod starateljstvom cara; Posle pogibije Vladislava Jagelonca kod Varne (1444) mađarsko plemstvo prihvata Ladislava V za kralja; car Fridrih III zahteva da ugarska kruna postane nasledna u porodici Habsburga što Ugarska dieta odbija; Plemstvo bira za regenta u Ladislavovom odsustvu Janoša Hunjadija (1446); Druga bitka na Kosovu (1448): Murat II teško porazio Hunjadija; Ladislav V se vraća u Ugarsku (1452), ulogu njegovog staratelja preuzima grof Ulrih II Celjski; Opsada Beograda (1456): Janoš Hunjadi odbija opsadu od strane sultana Mehmeda II. Osvajača. U letu iste godine Janoš Hunjadi umire u Zemunu od kuge; Ladislav Hunjadi, stariji Janošev sin, odbija da preda beogradsku tvrđavu kralju Ladislavu V i ubija grofa Ulriha Celjskog; U Budimu Ladislav V osuđuje na smrt Ladislava Hunjadija i zatvara njegovog brata Matiju; početak sukoba kralja i pristalica Hunjadijevih; Umire sa 17 godina u Pragu bez naslednika. (1457)^[28]
Jagelonci	Vladislav I. (Władysław III Warneńczyk)	1440–1444	Sin kneza Jogaile i od 1434. drugi poljski kralj iz dinastije Jagelonaca. Pozvan od mađarskog plemstva u Ugarsku da preuzme tron pre rođenja Ladislava V Posmčeta (1440); Prva osmanska opsada ugarskog Beograda; neuspeh i povlačenje Murata II; Vladislav krunisan za ugarskog kralja (maj 1440.); Sukobi pristalica Vladislava Jagelonca i Ladislava V Habsburškog; bekstvo kraljice Jelisavete sa sinom u Beč pod zaštitu cara Fridriha III (1440-1442); Duga vojna (1443): Vladislav Jagelonac u društvu Janoša Hunjadija i despota Đurđa Brankovića prodire na tursku teritoriju sve do Sofije, ali se zatim povlači usled nastupajuće zime; Sabor u Segedinu (1444): Vladislav Jagelonac odbacuje mir sa Osmanlijama unapred; Mir u Velikom Varadinu: Murat II odobrava obnovu Srpske despotovine; Bitka kod Varne: Vladislav Jagelonac teško poražen i ubijen u sukobu sa Muratom II; Ugarska dieta prihvata za kralja maloletnog Ladislava V Posmrčeta.^[29]
Hunjadi	Matija I Korvin (Hunyadi Mátyás)	1458-1490	sin Janoša Hunjadija, regenta Ugarske (1446-1453); 1459. - Bitka kod Šimontornje: pobeda nad velikašima koji su na ugarski presto hteli da dovedu cara Svetog rimskog carstva Fridriha III Habsburškog. Pad Srpske despotovine pod otomansku vlast; 1463. - Sporazum u Bečkom Novom Mestu između Matije I i Fridriha III; Sporazum o uzajamnom nasleđivanju u slučaju nedostatka muškog naslednika; Matija otkupljuje krunu sv. Stefana od cara; Pad Kraljevine Bosne pod otomansku vlast; 1465. - pokorava češkog velikaša Švehlu koji je vladao severozapadnom Ugarskom; 1467. - osnivanje univerziteta u Požunu; 1468. - kreće u krstaški pohod protiv husitskog češkog kralja Jiržija Podjebradskog; 1469. - u Olomoucu se krunisao za kralja Češke; Podjebradski imenuje za svog naslednika poljskog princa Vladislava Jagelonca; 1471-1478. - rat sa Jageloncima koji pretenduju i na ugarski presto; završen bez teritorijalnih izmena; 1474 i 1477. - ugarski odredi pustoše teritorije Fridriha III, ali ugarski kralj ne uspeva da natera cara na reviziju sporazuma u Bečkom Novom Mestu; 1476. - osvaja turski Šabac; od 1480. počinje redovno da se upliće u prilike na Apeninskom poluostrvu kao zet napuljskog kralja Ferdinanda I; 1482-1487. - obnova neprijateljstava sa Fridrihom III; 1483. - posle nekoliko godina ratovanja sklapa primirje sa sultanom Bajazitom II; 1485. - zauzima Beč i Opavu; 1488. - Ankona privremeno prihvata ugarsku vrhovnu vlast; 1490. - umire u Beču od moždane kapi; za naslednika odredio vanbračnog sina Ivaniša^[30].
Jagelonci	Vladislav II Jagelonac (Vladislav Jagellonský)	1490–1516	Vladislav II Jagelonac Mlađi, kralj Češke (1471-1516), sin poljskog kralja Kazimira IV i sinovac kralja Ugarske i Poljske Vladislava I. tajno se oženio Matijinom udovicom Beatrisom Aragonskom. prilikom stupanja na presto obećava da će ukinuti kraljevsku stajaću vojsku (Crna armada) i ubiranje stalnog poreza. Maksimilijan I., sin cara Fridriha III, bez borbe zauzima Beč i austrijske teritorije koje je prethodno osvojio Matija Korvin. 1492. - mir sa Maksmilijanom Habsburškim i potvrda ugovora o međusobnom nasleđivanju. 1493. - Bitka na Krbavskom polju: hrvatski ban Emerih Derenčenji gine u sukobu sa Osmanlijama. 1495. - primirje između Ugarske i Osmanlija. 1500. - Papa Aleksandar VI odobrava razvod Vladislava II i Beatrise Aragonske; 1505. - Sabor na Rakoškom polju: Plemstvo zabranjuje izbor stranca za kralja posle smrti Vladislava II; 1516. - Pripreme za krstaški rat protiv Turaka se pretvaraju u seljački ustanak pod vođstvom Đerđa Dože^[31].
Jagelonci	Lajoš II Jagelonac (II. Lajos)	1516–1526	Bio je i kralj Češke; kralj Ugarske i Češke; sin Vladislava II i francuske grofice Ane Kandal od Foa. 1515. - oženjen Marijom, unukom cara Svetog rimskog carstva Maksimilijana I. 1516. - nasledio presto kao desetogodišnji dečak zbog čega je osnovano namesništvo od 28 članova među kojima je najuticajniji bio erdeljski vojvoda Jovan Zapolja. 1521. - Osmanlije osvajaju Beograd, Šabac i gradove Srema. 1526. - Mohačka bitka: teški poraz u borbi sa Osmanlijama i smrt Lajoša II^[32].
Ferdinand Habsburški i Janoš Zapolja su bili istovremeno vladari različitih delova Mađarske.
Habsburgovci	Ferdinand I. (Ferdinand I. von Habsburg)	1526–1564	šurak Lajoša II.; bio je i car Svetog rimskog carstva.
Zapolje	Jovan I Zapolja (Szapolyai János)	1526–1540	Vođa mađarskih plemića, koji su se zalagali za domaćeg vladara (kralja). Priznat za kralja od strane mađarskog plemstva i Sulejmana I Veličanstvenog.(Szapolyai.)
Zapolje	Jovan II Žigmund Zapolja (Szapolyai János Zsigmond)	1540-1571	Sin Jovana i Izabele Jagelonske. Izabela je podržala širenje luteranstva i kalvinizma. Jovan II Žigmund prelazi u luterance (1562), zatim u kalviniste (1564) i unitariste (1569). Bio je vladar sklon verskoj toleranciji; Izabran od Ugarske diete za kralja Ugarske (septembar 1540) čime su se protivili Habsburgovci (car Ferdinand i car Maksimilijan) Uspostavio vrlo dobre odnose za sultanom Sulejmanom koji je postao njegov branitelj i saveznik; Postao knez Transilvanije (1570) po odobrenju sultana; Umro u 31. godini bez potomaka.
Osmanslije osvajaju Panoniju (1526–1541). Mađarska je bila podeljena na tri dela: habsburška Mađarska na severnu (Slovačka), osmanlijska Mađarska u Panoniji i od 1562. poluvazalna Transilvanija uz Karpate.
Početak vladavine Habsburgovaca krunom sv. Stefana.
Habsburgovci	Maksimilijan II (Maximilian II. von Habsburg)	1563–1576	Sin cara Ferdinanda i Ane Jagelović; Početak vladavine Habsburške dinastije nad Mađarskoj. Panonijom vladaju Turci ali Habsburgovci nasljeđuju krunu Svetog Stjepana i naslov kralja Mađara;
Habsburgovci	Rudolf II (Rudolf II. von Habsburg)	1572–1608	Sin cara Maksimilijana II. i Marije Habzburške.
Habsburgovci	Matija II (Matthias von Habsburg)	1608–1619	Sin cara Maksimilijana II. i Marije Habzburške. Brat cara Rudolfa II.
Habsburgovci	Ferdinand II (Ferdinand II. von Habsburg)	1618–1637	Sin cara Karla II Štajerskog i Marije Ane od Wittelsbacha.
Habsburgovci	Ferdinand III (Ferdinand III. von Habsburg)	1625–1657	Sin cara Ferdinanda II Štajerskog i Marije Ane od Wittelsbacha.
Habsburgovci	Ferdinand IV (Ferdinand IV. von Habsburg)	1647–1654	Sin cara Ferdinanda III i Marije Ane od Habsburga; Vladao de facto samo godinu dana (1653/1654). Umro u 21. godini od velikih boginja.
Habsburgovci	Leopold I (Leopold I. von Habsburg)	1655–1705	Sin cara Ferdinanda III i Marije Ane od Habsburga; Vodio Veliki turski rat, osvojio Panoniju od Osmanlija (Eugen Savojski). Sa Karlovačkim mirom, Habsburzi postaju glavna sila u Panoniji i šire se prema jugo–istočnoj Europi.
Pokret za oslobađanje Mađarske od Turaka. Habzburzi naseljavaju Srbe (1690.) i Nemce (1682–1699) u Južnu Ugarsku.
Habsburgovci	Jozef I (Joseph I. von Habsburg)	1687–1711	Sin cara Leopolda I. i Eleonore-Magdalene od Wittelsbacha.
Habsburgovci	Karlo III (Karl VI.)	1711–1740	Sin cara Leopolda I. i Eleonora-Magdalene od Wittelsbacha.
Velike seobe Nemaca u Mađarsku (1720–1800)
Habsburgovci	Marija Terezija (Maria Theresia von Habsburg ili Mária Terézia)	1740–1780	Kći cara Karla VI. i Elizabete Kristine od Welfa;
Habsburgovci	Jozef II (Joseph II. von Habsburg-Lothringen)	1780–1790	Sin cara Franje Stjepana Lotarinškog i Marije Terezije od Habsburga.
Habsburgovci	Leopold II (Leopold II. von Habsburg-Lothringen ili II. Lipót)	1790-1792	Sin cara Franje Stjepana Lotarinškog i Marije Terezije od Habsburga.
Habsburgovci	Franc (Franz II. von Habsburg-Lothringen)	1792–1835	Sin cara Leopolda II. i Marije Lujze od Burbonaca. Abdicirao od naslova rimskog cara 6. augusta 1806. (kraj Svetog rimskog carstva). Od 11. augusta 1804. je vladar Austrijskog carstva (1804–1867). Bio je jedan od pokrovitelja Bečkog kongresa.
Habsburgovci	Ferdinand V (Ferdinand I. der Gütige)	1835–1848	Sin cara Franca II. i Marije Terezije iz Burbonaca. Bori se protiv revolucije nikle 1848. (Proljeće naroda). Mađari pod vodstvom Kossutha su proglasili republiku, stoga je car Ferdinand ovlastio generala Jelačića banom Hrvatske u svrhu borbe protiv mađarske revolucije.
Habsburgovci	Franc Jozef I (Franz Joseph von Habsburg-Lothringen ili Ferenc József)	1848–1916	Sin nadvojvode Franza Karla od Habsburga i Sophie Wittelsbach; Ustoličenje Austrijskog cara Franca Jozefa (1848.) i ženidba sa rodicom Elisabethom von Wittelsbach (1854). Franc Jozef vlada 68 godina; Okrunjen u Budimpešti kraljem dvojne monarhije Austrije i Ugarske (Ausgleich 1867). Umire na Schönbrunnu u svojoj 86. godini od upale pluća (1916.).
U Austrijskom Carstvu je se stvorio snažan narodni pokret Mađara, koji je potresao carstvo 1848. Budimskim ustankom.
Posle austrijskog poraza u Austro–pruskom ratu, rađanje putem dogovora (nem. Ausgleich) dvojne monarhije Austro–Ugarske. Zatim je nastao i Mađarski parlament (mađ. Országgyűlés).
Habsburgovci	Karlo IV (Karl von Habsburg-Lothringen) (IV. Boldog Károly)	1916–1918	Sin nadvojvode Otona Franje i Marije Josipe Saske; Stupa na presto usred Prvog svjetskog rata; Vojni poraz Austro–Ugarske: Astrova revolucija, Primirje kod Ville Giusti, Compiegnesko primirje, Karl Seitz osniva Austrijsku republiku; Austrijski parlament donosi Habsburški Zakon (3. aprila 1919.) s kojim svrgava s prestolja i proteruje Habsburgovce. Nastaje Mađarska Sovjetska Republika (1919.) a zatim nova Kraljevina Mađarska (1920.) Ugovor iz Trianona (1920.) Karlo IV odlazi u egzil (1921.) Zadnji vladajući Habsburgovac.