Simeon Novi Teolog
Simeon Novi Teolog (oko 949–1022) bio je vizantijski monah i mistički pisac, nazvan Novim Teologom kako bi ga se razlikovalo od druga dva važna svetitelja u istočnom hrišćanstvu koja su takođe dobila epitet "Teolog", apostola Jovana i Grigorija Nazijanskog (4. vek). Svojim duhovnim iskustvima, koja je doživeo pod neposrednim uticajem Duhovne lestvice Jovana Lesvtičnika, a koja je i zapisao, Simeon je udario temelje isihastičkom misticizmu, tj. kontemplativnoj molitvi koja je u vizantijskom pravoslavlju cvetala u 14. veku.
Orijentisan prvenstveno na monašku kontemplaciju, Simeon je 980. godine postao starišana manastira Svetog Mame blizu Carigrada. Godine 1009. morao se povući s ovog položaja u Hrizopolj blizu Carigrada zbog svojeg previše strogog upravljanja manastirom i zbog sukoba s carigradskim patrijarhom oko metoda duhovnosti, posebno njegove privrženosti svom duhovnom ocu Simeonu Studiti.
Simeon je pisao katiheze, teološke i etičke propovedi, pisma, Himne o ljubavima božjim (u kojima opisuje svoja duhovna iskustva) te Praktične i teološke glave, koje su sastavljene u vidu "centurija", tj. nizova od po stotinu aforizama. Čuvena mu je i Poslanica o ispovedanju, dugo pripisivana Jovanu Damaskinu, koja je jedno od najvažnijih svedočanstava o duhovnim koncepcijama vizantijskog monaštva. Simeonova mistička teologija predstavlja posebnu fazu u razviju grčke duhovnosti koja je započela još krajem 2. veka. Njena središnja tema jeste uverenje da, primenjujući uobičajene metode umne molitve, čovek može doživeti kontemplativnu "viziju svetlosti", što je simbolični termin koji označava intuitivno prosvetljenje koje mistik spoznaje prilikom svog susretanja s nepoznatim božanskim. Simeon je naglašavao da takvo iskustvo mogu postići svi koji se dubinski posvete molitvenom životu te da je temeljno za tumačenje Svetog pisma.
