Radoje Dakić
Radoje Dakić Brko (1912 — 1946), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, predsednik Sindikata Jugoslavije i narodni heroj Jugoslavije.
| Radoje Dakić | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | 27. 11. 1912. Žabljak |
| Smrt | 27. 11. 1946. (dob: 34) |
| Državljanstvo | Jugoslavija |
Biografija uredi
Rođen je 27. 11. 1912. godine u selu Mala Crna Gora, na Žabljaku, kod Pljevalja. Posle završene osnovne škole, kao pitomac Srpskog privrednog društva Privrednik od 24. 12. 1926. godine, izučio je mašinbravarski zanat i završio zanatsku školu u Beogradu. Posle toga se uaposlio u livnici „Jug“. Radio je i u Ortopedskom zavodu u Beogradu i nekim drugim preduzećima.
Vrlo rano je prišao radničkom pokretu. Bio je veoma aktivan u sindikalnoj organizaciji metalaca i naročito se zalagao u okupljanju omladine i njenom uključenju u rad sindikata. Član Komunističke partije Jugoslavije postao je 1934. godine.
Zbog revolucionarne aktivnosti često je hapšen i zatvaran. Posle policijske provale u partijsku organizaciju u Beogradu, 1936. godine, uhapšen je i u zatvoru je proveo devet meseci. Kasnije je, usled nedostatka dokaza, pušten i proteran u rodno mesto.
Godine 1937. se vratio u Beograd i radio u preduzećuima „Rogožarski“ i „Ikarus“. Pred izbore 1938. godine ponovo je proteran u rodno mesto. Iduće godine se vraća u Beograd, ali ponovo biva uhapšen i izveden pred Državni sud za zaštitu države, koji ga osloboađa, usled nedostatka dokaza.
U to vreme Radoje je bio politički sekretar Mesnog komiteta KPJ u Beogradu. Kao partijski rukovodilac učestvovao je u organizovanju mnogih štrajkova. Godine 1940. organizovao je veliki štrajk radnika aeronautičke industrije, zbog čega je uhapšen. Posle kraćeg zadržavanja u zatvoru, pušten je, ali je usled policijske provale u partijsku organizaciju ponovo uhapšen. U zatvoru je ostao sve do aprila 1941. godine.
Posle kapitulacije i okupacije Kraljevine Jugoslavije, odlazi u Crnu Goru, gde postaje član Pokrajinskog komiteta KPJ za Crnu Goru i Boku i aktivno učestvuje u pripremama ustanka. Oktobra 1941. godine izabran je za sekretara Okružnog komiteta KPJ za Nikšić. Kao delegat nikšićkog sreza učestvovao je na Ostroškoj skupštini održanoj 8. 2. 1942. godine u manastiru Ostrog.
Tokom 1942. godine postavljen je za sekretara Pokrajinskog komiteta KPJ za Crnu Goru i Boku. Godine 1944. postavljen je za političkog komesara Drugog udarnog korpusa.
Posle oslobođenja Beograda, učestvovao je na Osnivačkoj zemaljskoj konferenciji sindikata, na kojoj je izabran za sekretara Centralnog odbora Jedinstvenih sindikata Jugoslavije.
Krajem 1945. godine otišao je na lečenje u Moskvu, gde je i umro 13. 1. 1946. godine. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja.
Za narodnog heroja proglašen je 12. 7. 1949. godine.
Kao čuveni narodni heroj njegovim imenom se zvala se industrija za pravljenje građevinskih mašina u Podgorici, kao i više ulice u Podgorici, Nikšiću i drugim gradovima.
Literatura uredi
- Narodni heroji Jugoslavije. „Mladost“, Beograd 1975. godina.