Pravoslavna crkva u Crnoj Gori
Pravoslavna crkva u Crnoj Gori se danas može značiti:
Tokom historije ova podjela nije postojala, već je Pravoslavna crkva u Crnoj Gori bila jedinstvena Cetinjska mitropolija.
Povijest
urediSa ukidanjem Pećke patrijaršije (1766), obrazovana u Crnoj Gori samostalna Mitropolija cetinjska. Crnogorski crkveni poglavari ujedno su bili i političke vođe tadašnje crnogorske države iz dinastije Petrovića. U Crnoj Gori je postojala neka vrsta pravoslavne teokratske vladavine, sa jakim osloncem na Rusiju. Danilo I (1851—1860) je odvojio crkvenu vlast od svjetovne.
Opisujući istoriju Crkve u Crnoj Gori, protojerej dr Radoslav Grujić kaže da je ona često bila uključena u borbe protiv Turaka:
Crkava je bilo uvek dosta od tesana kamena, te su često služile kao kule za obranu od Turaka. Ali je u njima bilo vrlo malo ikona i drugih crkvenih stvari, te je često vešano oružje po crkvenim zidovima. Parohijskih sveštenika bilo je uvek dosta, ali je većina jedva znala čitati i pisati. Sveštenici su nosili oružje, brijali bradu i često išli u boj kao vođe; pa su pod oružjem i bogosluženja obavljali u crkvama. Vladika Petar I zabranio im je brijati bradu i služiti pod oružjem; ali je takovih i posle, sve do naših dana bivalo.[1]
Valtazar Bogišić je pisao da je "Crnogorska crkva posve avtokefalna i osobenu jerarhiju ima, a nema nikakvijeh zvaničnih odnošaja s drugijem avtokefalnim crkvama, nego mir i ljubav". U zvaničnom katalogu pravoslavnijeh crkava, zvanom Sintagma, "Avtokefalna mitropolija crnogorska" je bila navedena pod rednijem brojem 9, a srpska pod 14.[2]
Stvaranjem Kraljevine SHS, Crnogorska mitropolija je 1920. godine postala deo ujedinjene Srpske pravoslavne crkve.
Izvori
uredi- ↑ Milorad Tomanić, Srpska crkva u ratu i ratovi u njoj
- ↑ dr Nikodim Milaš, Pravoslavno crkveno pravo, Zadar 1890, str. 132, 237