Vukovarski kongres
Drugi kongres Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista) održan je od 20. do 25. juna 1920. godine u Vukovaru. Ovaj kongres se često naziva i Vukovarski kongres.
Kongresu je prisustvovalo 374 delegata, koji su predstavljali preko 65.000 članova Partije i preko 208.000 članova Ujedinjenih sindikata.[1] Na ovom Kongresu je došlo do sukoba između dve frakcije unutar Partije - revolucionarne i reformističke. Pošto je revolucionarna frakcija odnela pobedu, usvojen je novi Program partije i promenjen naziv u Komunistička partija Jugoslavije.
U novom Programu je istaknuto da je, kao članica Treće internacionale, Partija za proletersku revoluciju, rušenje buržoaskog društva i ustanovljenje diktature proletarijata. KPJ se izjasnila za stvaranje sovjetske republike Jugoslavije koja će ući u sovjetsku federaciju balkansko-podunavskih zemalja.[1]
Pozadina: sukob dve frakcije uredi
Tokom 1919. i 1920. godine došlo je do podele u vrhu Partije i sindikata na dve osnovne struje - revolucionarnu i reformističku (nazivane još i radikalna i oportunistička). Idejna pozicija reformista izražavala se u stavovima da je Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca zaostala zemlja, sa nerazvijenom radničkom klasom i da u njoj ne postoje uslovi za revoluciju i da predstoji dug period društveno-ekonomskog razvitka na osnovama kapitalističkih društvenih odnosa, u kojem se radnička klasa mora boriti za poboljšanje svog položaja putem reformi. Polazeći od takvog stava reformisti su istupili protiv revolucionarnih koncepcija u politici Partije, protiv svih akcija koje vode zaoštravanju klasne borbe i revolucionarnim sukobima, protiv pristupanja Partije Komunističkoj internacionali i protiv podrške Sovjetskoj Rusiji. Za reformistička shvaćanja zalagali su se najvećim delom predratni sindikalni i partijski kadrovi formirani na vladajućim socijaldemokratskim shvatanjima Druge internacionale. Komunisti su branili revolucionarnu orijentaciju Partije sa pozicija Marksizma, koristeći se iskustvom Oktobarske revolucije i Lenjinovim učenjem o imperijalizmu kao umirućem stadijumu kapitalizma.
U proleće 1920. godine idejni sukobi izbili su svom oštrinom i diskusije između komunista i reformista počele su puniti stupce partijske i sindikalne štampe.
Tok kongresa uredi
|
Izabrani rukovodioci uredi
Na Drugom kongresu izabrano je novo Centralno partijsko veće, koje je imalo 16 članova. Za predsednike Centralnog partijskog veća su izabrani Pavle Pavlović i Jakov Lastrić, a za sekretare Sima Marković i Filip Filipović.
Članovi Centralnog partijskog veća, izabrani na Drugom kongresu KPJ:
Ivo Baljkas, Lazar Vukičević, Gojko Vuković, Đuro Đaković, Jovo Jakšić, Lovro Klemenčič, Vlada Marković, Sima Marković, Pavle Pavlović, Laza Stefanović, Živko Topalović, Mitar Trifunović Učo, Dušan Cekić, Filip Filipović, Đuro Cvijić, i Vladimir Čopić.
Posledice uredi
Pošto je pobedu na Kongresu odnela revolucionarna frakcija, deo članova reformističke stuje, posebno iz Hrvatske, je odmah napustio Partiju, dok je drugi deo, naročito iz Srbije i Bosne, nastavio da deluju unutar Partije.
Zeleći da Internacionala bude isključivo njihov organ ruski su boljševici izdiktirali na II kongresu statut i uslove za članstvo u III Internacionali koji će se u primeni pokazati savršeno nemogućim, a za posledicu će imati jedino opšte cepanje svih oblika radničkih organizacija u svima zemljama.[2]
– Manifest opozicije Komunističke partije Jugoslavije
Posle objavljivanja Manifesta opoizicije KPJ, septembra 1920. godine, preostali deo reformističke frakcije je isključen iz Partije.
Pobeda revolucionarne frakcije je imala velikog uticaja, ne samo na članstvo Partije, već i na radnički pokret u celini, što su pokazali rezultati opštinskih izbora, avgusta i parlamentarni izbori, decembra 1920. godine, kada su komunisti osvojili 59 poslaničkih mandata. Pobeda revolucionarne frakcije je takođe uticala na vlasti Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca da donesu Obznanu, kojom je zabranjen dalji rad Komunističkoj partiji.
Izvori uredi
Vidi još uredi
Vanjske veze uredi
- (sh) Manifest komunisticke opozicije (1920)