Trulski sabor
Peto-šesti sabor (latinski:Concilium Quinisextum, Koine grčki:Penthekte Synodos), poznad i pod nazivom Trulski sabor, bio je crkveni sinod održan u Konstantinopolu godine 692. Sazvan je jedanaest godina nakon Trećeg carigradskog sabora u nastojanju da donese disciplinska pravila za Crkvu koju prethodna dva sabora (Drugi i Treći carigradski) nisu bili donijeli. Sazvao ga je i predsjedao mu bizantski car Justinijan II, a u njemu je sudjelovalo 215 episkopa, svi iz istočnih dijelova nekadašnjeg Rimskog Carstva. Svrha je bila donijeti nova, stroža pravila za Crkvu, odnosno ukinuti praksu i običaje koja se tada smatrala paganskom.
| Trulski sabor Peto-šesti sabor | |
|---|---|
| Datum | 692 |
| Prihvaćen od | Pravoslavne crkve |
| Prethodni koncil | Treći carigradski sabor |
| Sljedeći koncil | Drugi nikejski sabor |
| Sazvao | car Justinijan II |
| Predsjedao | Justinijan II |
| Sudionici | 215 (svi sa Istoka) |
| Teme rasprave | disciplina |
| Dokumenti i izjave | osnova za pravoslavno kanonsko pravo |
| Kronološki popis ekumenskih sabora | |
Zbog dominacije istočnih episkopa, Sabor je u pravilu običaje carigradske Crkve nastojao nametnuti kao ortodoksiju ostalim dijelovima kršćanske Crkve.[1] To se odnosilo na tada uobičajenu praksu Crkve na Zapadu, kao što je, na primjer prikazivanje Isusa kao janjeta Božjeg. Daleko veći spor je izazvao različit stav prema svećeničkom celibatu. Sabor je izričito dao pravo oženjenim muškarcima da postaju svećenici i đakoni, odnosno ustanovio ekskomunikaciju za svakoga tko bi svećenika nastojao odvojiti od njegove žene.
U njemu je izražena velika netrpeljivost prema Jevrejima ili antisemitizam, naročito u kanonu 11, koji bilo kakve kontakte sa njima kažnjava sa kaznom ekskomunikacije..[2]
Odluke Sabora, su, pak, odbačene na Zapadu. Papa Sergije I ih je odbio potpisati, pa ga je Justinijan II pokušao uhapsiti, a što je spriječeno ustankom lokalnog stanovništva. U Hispaniji je, međutim, vizigotski kralj Wittiza natjerao Osamnaesti sabor u Toledu da pristane na odluke sabora, a zbog čega su ga napadali kasniji kroničari.[3] Fruela I od Asturije je za svoje vladavine (757–68) ukinuo tu odluku.[3]
Pravoslavne crkve Trulski sabor odluke smatraju kanonima prethodna dva (Petog i Šestog vaseljenskog) sabora odnosno osnovama svog kanonskog prava. Iako su ga pojedini crkveni velikodostojnici na Zapadu prihvatili ili o njima povoljno govorili (Beda Uvaženi, papa Hadrijan I), današnja Katolička crkva ga ne smatra ekumenskim saborom odnosno autoritetom.
Fusnote uredi
- ↑ Ostrogorsky, George; Hussey, Joan (trans.) (1957). History of the Byzantine state. New Brunswick, N.J.: Rutgers University Press. str. 122–23. ISBN 0813505992
- ↑ http://www.newadvent.org/fathers/3814.htm Council in Trullo: canons, Kevin Knight, New Advent
- ↑ 3,0 3,1 Collins, 19.
Izvori uredi
- Collins, Roger. The Arab Conquest of Spain, 710–97. Oxford: Blackwell Publishing, 1989. ISBN 0-631-15923-1.
- George Nedungatt: The council of Trullo revisited: Ecumenism and the canon of the councils, dans Theological Studies, Vol.71, Sept. 2010, pp.651-676.
- Archbishop Peter L’Huillier: Quinisext Ecumenical Council
- Catholic Encyclopedia: Council in Trullo
- Council in Trullo in the Nicene and Post-Nicene Fathers