Jugoslovenska vojska van otadžbine
Jugoslovenska vojska van otadžbine (JVvO) je naziv za pripadnike kraljevske Jugoslovenske vojske koji su uspeli da izbegnu zarobljavanje u Aprilskom ratu 1941. godine odlaskom u Egipat i područja Bliskog istoka pod britanskom, odnosno savezničkom kontrolom. Brojala je oko 1.000 ljudi, uglavnom pripadnika mornarice i vazduhoplovstva.
15. aprila 1941. godine grupa visokih oficira na čelu sa predsednikom vlade armijskim generalom Dušanom Simovićem, ministrom vojske i mornarice Bogoljubom Ilićem i komandantom štaba vazduhoplovstva brigadnim generalom Borivojem Mirkovićem, zajedno sa članovima vlade i kraljem su napustili Kraljevinu Jugoslaviju. Od tog dana evakuisana vojska koja je izbegla zarobljavanje prilikom kapitulacije dobila je naziv Jugoslovenska vojska van otadžbine.
21. jula 1941. godine, general Ilić je u Kairu podneo je izveštaj predsedniku vlade generalu Simoviću brojno stanje pripradnika JVvO. Broj evakuisanih pripadnika po rodovima vojska sačinjavao je iz armije: 38 oficira, 16 podoficira, 26 kaplara i redova a iz mornarice: 15 oficira, 1 mašinski oficir, 1 inžinjersko građevinski oficir, 1 sanitetski oficir, 67 podoficira, 9 kaplara i redova. Pripadnika avijacije bilo je najviše i to: 103 oficira, 100 podoficira, 37 kaplara i redova.[1]
Tokom nekoliko sledećih godina su se pripadnici Jugoslovenske vojske van otadžbine popunjavali bivšim državljanima Jugoslavije koji su se našli na savezničkim područjima te, u mnogo manjoj meri, izbeglicama i prebezima sa područja okupirane Jugoslavije. Jugoslovenska vojska van otadžbine je prestala postojati 1944. godine kada su temeljem sporazuma Tito-Šubašić njeni pripadnici i jedinice integrisani u Narodnooslobodilačku vojsku Jugoslavije.