David Cameron
Ovo je članak o britanskom premiojeru. Za ostala značenja, vidi David Cameron (razvrstavanje).David William Donald Cameron (9. oktobar 1966 -) je premijer Ujedinjenog Kraljevstva i vođa Konzervativne stranke.
.jpg)
| |
| Na dužnosti 11. maj 2010. – 13. juli 2016. | |
| Monarh | Elizabeta II |
|---|---|
| Zamjenik | Nick Clegg |
| Prethodnik | Gordon Brown |
| Nasljednik | Theresa May |
| Na dužnosti 6. decembar 2005. – 11. maj 2010. | |
| Monarh | Elizabeta II |
| Predsjednik vlade | Tony Blair Gordon Brown |
| Prethodnik | Michael Howard |
| Nasljednik | Harriet Harman |
| Na dužnosti 6. maj 2005. – 6. decembar 2005. | |
| Vođa | Michael Howard |
| Prethodnik | Tim Yeo |
| Nasljednik | David Willetts |
Član/ica Parlament
za Witney | |
| Na dužnosti | |
| Dužnost preuzeo 7. jun 2001. | |
| Prethodnik | Shaun Woodward |
| Većina | 22.740 (32,5%) |
| Rođen/a | 9. 10. 1966. London, Ujedinjeno Kraljevstvo |
| Politička stranka | Konzervativci |
| Suprug/a | Samantha Sheffield (vj. 1996– ) |
| Djeca | Ivan Reginald Ian (umro) Nancy Gwen Arthur Elwen |
| Prebivalište | 10 Downing Street (službena) |
| Alma mater | Brasenose College na Oxfordu |
| Religija | Anglikanstvo |
| Website | Conservative Party website |
Cameron je studirao filozofiju, politiku i ekonomiju na Oxfordu, diplomiravši među prvima u klasi. Potom se pridružio Konzervativnom odjelu za istraživanja i postao specijalni savejtnik Normanu Lamontu, a potom Michaelu Howardu. Sedam godina je bio direktor korporativnih poslova u kompaniji Carlton Communications.
Prvi pokušaj da uđe u Parlament kao zastupnik Stafforda godine 1997. nije uspio, ali je Cameron na izborima 2001. izabran za člana Parlamenta koji predstavlja oksfordširsku izbornu jedinicu Witney. Dvije godine kasnije je promoviran u opozicijskog vodećeg zastupnika, te je brzo napredovao u stranci postavši političkim ko-ordinatorom za vrijeme kampanje za opće izbore 2005..
Camerona je dio javnosti shvatio kao mladog, umjerenog kandidata koji bi mogao privući mlađe glasače, te je godine 2005. pobijedio na izborima za vođu konzervativaca.[1] Na samom početku mandata je njegova stranka u relevantnim anketama stekla prednost nad vladajućim Blairovim laburistima - prvi put u deset godina. Iako su neposredno nakon dolaska Gordona Browna na mjesto premijera nakratko pali na drugo mjesto,[2] konzervativci su pod Cameronovim vodstvom bili stalno u prednosti nad laburistima.[3] Na izborima održanim 6. maja 2010. konzervativci su osvojili najviše mjesta u Parlamentu, ali ne i apsolutnu većinu, što je rezultiralo zamrznutim parlamentom. Nakon što je Brown podnio ostavku kraljici Elizabeti II, istog dana, nakon manje od jednog sata kraljica Elizabeta II primila je u audijenciju Camerona i imenovala ga premijerom na osnovu koalicijskog sporazuma između konzervativaca i stranke Liberalnih demokrata.
Cameron je vodio koalicijsku vladu sljedećih pet godina. Mandat mu je prije svega obilježilo nastojanje da se Britanija oporavi od posljedica globalne financijske krize krajem 2000-ih, ali i ozbiljni izazovi na vanjskopolitičkom i unutrašnjem planu, od kojih je najvažniji bio snaženje pokreta za nezavisnost Škotske. Njemu je Cameron izašao u susret organizirajući referendum o nezavisnosti krajem 2014. na kojem su u Škotskoj pobijedili pristaše Unije. Cameron je na vanjskom planu uglavnom slijedio politiku SAD, te je sudjelovao u oružanoj intervenciji kojom je 2011. godine svrgnut libijski vođa Muamar Gadafi i bio jedan od glavnih zagovornika oštrog kursa prema Rusiji nakon eskalacije ukrajinske krize 2014. godine. Sa druge strane se Cameronova vlada počela sve više udaljavati od EU, odnosno odupirati se zahtjevima za federalizaciju Evrope nauštrb britanskog suvereniteta, na čemu je posebno inzistirala Njemačka. Zbog toga, ali i pod pritiskom sve snažnijeg euroskepticizma u britanskoj javnosti i vlastitoj stranci, Cameron je pred opće izbore 2015. godine najavio da će, u roku od dvije godine održati referendum o članstvu UK u Evropskoj uniji.
Na izborima 2015. je Konzervativna stranka, suprotno očekivanjima, ostvarila izuzetan uspjeh, odnosno uspjela ostvariti apsolutnu većinu u Domu komuna, zahvaljujući kojoj je Cameron sastavio samostalnu vladu bez proevropskih Liberalni demokrata. Na referendumu o EU je Cameron, zajedno sa gotovo cjelokupnim političkim establishmentom, podržavao ostanak UK u EU; nedugo nakon što su objavljeni rezultati prema kojima su se građani izjasnili za izlazak, 24. juna 2016. je objavio kako podnosi ostavku.
Izvori uredi
- ↑ Hall of Fame, David Cameron, BBC Wales, arhivirano iz originala na datum 2012-06-29, pristupljeno 7. august 2009
- ↑ Julian Glover and Patrick Wintour, "Brown effect propels Labour to election-winning lead", The Guardian, 30 June 2007; pristup 30. jun 2007.
- ↑ „David Cameron”, Daily Telegraph (London), arhivirano iz originala na datum 2010-05-22, pristupljeno 15. jun 2009
Vanjske veze uredi
- David Cameron official website
- Webcameron Arhivirano 2009-01-07 na Wayback Machine-u official video blog and discussion website
- Profile Arhivirano 2008-10-13 na Wayback Machine-u at Epolitix
- The David Cameron story from BBC News
- Collected news and commentary at The New York Times
- Ancestry of David Cameron from William Addams Reitwiesner
- David Cameron's Guardian columns (2001–2005) as Conservative Party diarist