Wikipedija

Charles Pellat

Ovo je članak o orijentalistu. Za pravnika, vidi Charles Auguste Pellat.

Charles Lucien Paul Pellat (Souk Ahras, 28. 9. 1914.[1] – Pariz, 28. 10. 1992),[2] francuski historičar, orijentalist, arabist, islamolog, diplomat i profesor.[3]

Charles Pellat
RođenjeCharles Lucien Paul Pellat
(1914-09-28)28. 9. 1914.
Souk Ahras, Francuski Alžir
Smrt28. 10. 1992. (dob: 78)
Bourg-la-Reine, Pariz, Francuska
NacionalnostFrancuz
ObrazovanjeLycée Lyautey
Alma materUniverzitet u Bordeauxu (lic.)
Univerzitet u Alžiru (dip.)
Univerzitet u Parizu (dok.)
Zanimanjehistoričar, orijentalist, arabist, islamolog, diplomat, profesor
PoslodavacLycée Lyautey
Francuski institut u Maroku
Lycée Louis-le-Grand
Institut za islamistiku na Sorbonni
INALCO
Univerzitet u Parizu
Suprug/aAndrée Chabalier (v. 1937)
DjecaYvette Pellat (kćer)
RoditeljiPaul Pellat (otac)
Denise Gayon (majka)
NagradePrix d'Académie (1953)

Biografija uredi

Punim imenom Charles Lucien Paul,[1] Pellat je rođen 1914. u Souk Ahrasu,[4] gradu kod Konstantina u tadašnjem Francuskom Alžiru.[5] Otac mu je bio Paul Pellat,[1] željeznički upravitelj u afričkim kolonijama,[4] a majka Denise Gayon.[1] Zbog očevog posla s porodicom se 1924. preselio u marokansku Casablancu gdje je završio osnovno obrazovanje[5] i srednju školu Lyautey.[6] Od 1933. do 1935. studirao je arapski i berberske jezike na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Bordeauxu,[7] gdje mu je jedan od profesora bio istaknuti berberist A. Basset.[8] Nakon studija vratio se u Maroko i predavao u matičnoj srednjoj školi Lyautey[8] i na partnerskom Francuskom institutu.[5] Krajem 1935. unovačen je u francusku vojsku i poslan na služenje u Alžir.[9] Sljedeće četiri godine radio je u uredu za muslimanske odnose[8] i istovremeno se bavio proučavanjem berberskih jezika.[5] Dana 10. jula 1937. vjenčao se s Andrée Chabalier i par je kasnije dobio kćer Yvette.[1]

Nakon odsluženog vojnog roka, upisao je Filozofski fakultet Univerziteta u Alžiru i diplomirao berberske jezike.[6] Početkom Drugog svjetskog rata radio je kao izaslanik u Damasku,[9] koristivši usvojeno znanje i stečene jezične vještine za jačanje odnosa s lokalnim stanovništvom.[5] Tokom boravka u Siriji družio se s pjesnicima i književnicima, te pokrenuo mjesečni časopis al-Karmil na arapskom jeziku.[5] U ratno doba bio je stacioniran i u vojnom logoru Sainte-Marthe u Marseilleu gdje je ispitivao domaće vojnike vraćene iz zatočeništva, s ciljem razotkrivanja potencijalnih njemačkih špijuna.[8] Poslije rata vratio se u Pariz i kratko vrijeme radio u francuskom Ministarstvu vanjskih poslova.[5] Budući da mu berberistika nije otvarala mogućnosti, na savjet L. Massignona fokusirao se na arabistiku i 1946. položio agregaciju.[8] Godine 1947. zaposlio kao predavač u prestižnoj srednjoj školi Louis-le-Grand,[6] a istovremeno je predavao i na Institutu za islamistiku na Sorbonni.[8]

Godine 1950. na Univerzitetu u Parizu obranio je doktorsku disertaciju "Basransko okruženje i formiranje al-Džahiza" (fr. Le milieu baṣrien et la formation de Ğāḥiẓ)[10] i ubrzo se profilirao kao autoritet za opus navedenog srednjovjekovnog pisca,[8] stekavši u akademskim krugovima nadimak Džahizovog čovjeka (fr. l'homme de Jahiz).[5] Od 1951. predaje na Nacionalnom institutu za orijentalne jezike i civilizacije (INALCO),[6] zamijenivši R. Blachèrea na katedri za arapski jezik.[8] Sljedeće godine objavio je "Živi arapski" (fr. L'arabe vivant) i "Arapski jezik i književnost" (fr. Langue et littérature arabes), dva djela iznimne erudicije i popularnosti koja su još decenijama kasnije korištena kod studenata.[8] Za potonje djelo 1953. osvojio je nagradu Francuske akademije (fr. Prix d'Académie). Akademske godine 1956/1957. postao je profesor Univerziteta u Parizu (Sorbonne),[6] utemeljio je katedru za islamistiku i bio je na čelu iste (ujedno i biblioteke Henri Massé) sve do umirovljenja 1978. godine.[9]

Pellat sveukupno potpisuje desetine monografija, prijevoda, recenzija, poglavlja knjiga i stručnih članaka o arapskom jeziku, književnosti, islamskoj historiji i srednjovjekovnoj civilizaciji.[5] Na francuski jezik preveo je "Opis muslimanskog Zapada 10. vijeka" (fr. Description de l'Occident musulman au IVe-Xe siècle) od al-Mukadasija, "Sferni astrolab" (fr. L'Astrolabe sphérique d'Ar-Rūdānī) od al-Rudanija, zatim "Knjigu bijednika" (fr. Le livre des avares), "Knjigu kruna" (fr. Le livre de la couronne), "Knjigu kvadriranja i kruženja" (fr. Le Kitab al-tarbi' wa-al-tadwir) i "Knjigu mazgi" (fr. Livre des mulets) od al-Džahiza, te "Kalifovog savjetnika" (fr. Conseilleur du calife) od ibn al-Mukafe.[11] S italijanskog jezika preveo je predavanja o arapskoj književnosti omejadskog perioda koja je C. A. Nallino držao na Univerzitetu u Kairu.[11] Uredio je reizdanje "Kordopskog kalendara" (fr. Le calendrier de Cordoue) od R. Dozyja,[8] te revidirao al-Masudijeve "Zlatne livade" (fr. Les prairies d'or),[12] prvotno prevedene od strane C. Barbiera de Meynarda i A. Paveta de Courteillea.[8]

Nakon smrti É. Lévi-Provençala 1956. godine,[8] preuzeo je jedno od uredničkih mjesta drugog izdanja Encyclopaedia of Islam (EI2)[3] i sljedećih godina uređivao prvih sedam tomova, sve do svoje smrti.[13] S približno 250 sastavljenih enciklopedijskih članaka ujedno je bio i jedan od najaktivnijih autora.[9] Osim za EI2, doprinosio je člancima i za iranističku enciklopediju Encyclopædia Iranica,[2] a također je pisao za naučne časopise kao što su Hamdard Islamicus,[5] Hespéris, Arabica, Oriens, Journal asiatique (JA), Bulletin d'études orientales (BEO) i Annales islamologiques (AIsl).[11] Godine 1984. postao je članom Akademije pisama i književnosti (fr. Académie des Inscriptions et Belles-Lettres),[4] zamijenivši mjesto H. Laousta koji je umro godinu ranije.[8] Pojedini suvremeni historičari zamjeraju mu pasivnost tokom Alžirskog rata za nezavisnost, ali istovremeno ističu i njegove zasluge u vidu obrazovanja studenata iz Magreba, posebno obuci arabista na Univerzitetu u Tunisu.[8] Pellat je umro 28. oktobra 1992. u Bourg-la-Reineu,[2] predgrađu Pariza.[13]

Opus uredi

Monografije[14]
Prijevodi[12]
Članci[11]

Reference uredi

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Yarshater (1993), str. 337.
  3. ↑ 3,0 3,1 Vidi:
    • Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    • Yarshater (1993), str. 337.
    • Çiçek (2007), str. 223.
    • Messaoudi (2012), str. 788.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Vidi:
    • Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    • Messaoudi (2012), str. 788.
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 Çiçek (2007), str. 223.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Vidi:
    • Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    • Çiçek (2007), str. 223.
    • Messaoudi (2012), str. 788.
  7. ↑ Vidi:
    • Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    • Çiçek (2007), str. 223.
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 Messaoudi (2012), str. 788.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Vidi:
    • Çiçek (2007), str. 223.
    • Messaoudi (2012), str. 788.
  10. ↑ Vidi:
    • Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    • Çiçek (2007), str. 223-224.
    • Messaoudi (2012), str. 788.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Çiçek (2007), str. 224.
  12. ↑ 12,0 12,1 Vidi:
    • Çiçek (2007), str. 224.
    • Messaoudi (2012), str. 788.
  13. ↑ 13,0 13,1 Vidi:
    • Yarshater (1993), str. 337.
    • Messaoudi (2012), str. 788.
  14. ↑ Çiçek (2007), str. 223-224.

Literatura uredi

Vanjske veze uredi

Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Pellat&oldid=41359437