Šampanjac
Šampanjac je penušavo vino koje se proizvodi naknadnim vrenjem vina u boci u kojoj se oslobađa ugljen dioksid, a naziv je dobilo po francuskoj pokrajini Šampanji. Dok neki proizvođači vina koriste ime šampanjac za svoja penušava vina, u brojnim državama ovo ime se može koristiti samo za vina koja dolaze iz Šampanje.
Za proizvodnju šampanjca dozvoljeno je koristiti samo tri sorte grozda. Od Pino noara, koji raste na krečnjačkim terenima, dobijaju se bogata, prefinjena vina. U hladnijim delovima gaji se Pino menije, koga karakterišu visoki prinosi i začinske arome. Nalazi se svuda, ali se retko spominje. Treća sorta je Šardone, koji je neizostavna komponenta šampanjskih vina - protivteza bogatim aromama Pino noara, on je prefinjen, elegantan, ali oštar.
| Brežuljci, kuće i podrumi šampanjca | |
|---|---|
 Svjetska baština – UNESCO | |
 | |
 Francuska | |
| Registriran: | 2014. |
| Vrsta: | Kulturno dobro |
| Mjerilo: | i, iii, |
| Ugroženost: | no |
| Referenca: | UNESCO |
Svjetska baština uredi
Područja proizvodnje šampanjca su lokaliteti u Šampanji, Francuska, na kojima se razvijala metoda proizvodnje šampanjca na principu sekundarne fermentacije u boci od ranog 17. stoljeća do njegove rane industrijalizacije u 19. stoljeću. Čine ih padine zasađene vinovom lozom, vinogradarska sela, industrijska područja i podrumi na tri različite centralne zone u Francuskoj:
- istorijski vinogradi Hautvillers, Aÿ and Mareuil-sur-Aÿ, u kojima se grožđe uzgaja i fermentira najmanje od 1673. god.
- Saint-Nicaise Hill u Reims-u, urbani vinograd sa sopstvenim podrumima koji je u kombinaciji sa javnim prostorima i parkovima.
- Avenue de Champagne i Fort Chabrol u Epernay-u kao najpoznatije područje za izlaganje i prodaju šampanjca.
Između ovih zona je tampon zona, ili zona budnosti, koja obezbjeđuje očuvanje pejzaža oko centralne zone.[1]
Područja proizvodnje šampanjca su 2014. godine uvrštena na listu UNESCO-ove svjetske baštine.[2]
Izvori uredi
- ↑ „Francuska, spomenici upisani na listu svjetske baštine”. UNESCO: Svjetska baština. Pristupljeno 19. 1. 2023.
- ↑ „Brežuljci, kuće i podrumi šampanjca - br.1465”. UNESCO: Svjetska baština - whc.unesco.org. Pristupljeno 9. 4. 2023.(en)
Literatura uredi
- Georges Chappaz, Le Vignoble et le vin de Champagne, L. Larmat, Paris, 1951.
- Claire Desbois, Werner Paravicini & Jean-Pierre Poussou (sous la direction de), Le champagne, une histoire franco-allemande, Paris, PUPS, 2011.
- René Gandilhon, Naissance du champagne, Hachette, Paris, 1968.
- Éric Glâtre, Chronique des vins de Champagne, Castor & Pollux, Chaumont, 2001.
- Yann Harlaut et Fabrice Perron, Les Révoltes du champagne, Éditions Dominique Guéniot, 2010.
- Gérard Liger-Belair, Effervescence : la science du champagne, Éditions Odile Jacob, 2006.
- Jules Camille Moreau-Bérillon, Au pays du champagne : le vignoble, le vin, Impr.A. Lahure, Paris, 1925.
- Benoît Musset, Vignobles de Champagne et vins mousseux – 1650-1830 : histoire d’un mariage de raison, Fayard, Paris, 2008.
- Rafael Pallais, Champagne!, Shadow Books, New York, 1983.
- Jean-Marie Pinçon, Le Champagne dans l'art, Thalia Édition.
- Samuel Cogliati, Champagne, le rêve fragile, Editions Possibilia, 2013
