Klasični kineski jezik – razlika između verzija

Još jedan fenomen koji je čest u čitanju klasičnog kineskog je [[homofonija]], ili reči koje zvuče isto. Preko 2500 godina promena zvuka deli klasični kineski jezik od bilo kojeg savremenog jezika ili dijalekta, pa kad se klasični kineski čita u bilo kojem savromenom kineskom jeziku (posebno mandarinskom) ili u japanskom, korejskom, ili vijetnamskom, mnogi karakteri koji su originalno imali različite izgovore su postaju [[homonim]]i. Postoji poznati klasični kineski esej koji je početkom 20. veka napisao lingvista [[Juenžen Džao]], pod naslovom [[Pesnik lavožder u kamenom skrovištu]] koji sadrži samo reči koje se sada izgovaraju kao ''{{lang|zh-Latn|shī, shí, shǐ}}'' i ''{{lang|zh-Latn|shì}}'' u [[standardni mandarinski|standardnom mandarinskom]] (akcenti pokazuju četiri [[ton (lingvistika)|tona]]). Esej je napisan da pokaže kako je klasični kineski postao nepraktičan jezik za govornike savremenog kineskog, jer kada se čita naglas je u velikoj meri nerazumljiv. Ipak esej je savršeno razumljiv kada se čita u sebi, jer književni kineski po svojoj prirodi kao ''jezik'' upotrebljava [[logografski]] pisani sistem, i često se može izvući sa upotrebom homofona koji se ni u usmenom starokineskom ne bi razlikovali na bilo koji način.

 

{{Interwiki|code=zh-classical}}

<references/>