Wikipedija

Srpska pravoslavna crkva u jugoslavenskim ratovima – razlika između verzija

Interaktivna pretraga historije
← Starija izmjenaNovija izmjena →
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
VizualnoWikitekst
Red 76:
{{citat|Nije sve što miruje dobar mir, i nije sve što ratuje zao rat. Može mir, kao takav, da bude zlo, a može rat, kao takav, da bude dobro - zavisno od sadržaja kojim su jedan i drugi fenomen ispunjeni.<ref>"[[Pravoslavlje (novine)|Pravoslavlje]]" [[15. mart]] 1992.</ref>|[[Pravoslavlje (novine)|Pravoslavlje]], novine [[srpska patrijaršija|srpske patrijaršije]]}}
 
PočetkomGodine [[1992]]. sve tri glavne verske zajednice u Bosni i Hercegovini (SPC, [[Rimokatolička crkva]] i [[Islamska zajednica Bosne i Hercegovine|Islamska zajednica]]) su izdale zajednički apel na pomirenje. Neki strani analitičari su ocenjivali da je to pozitivan primer bez presedana, odnosno da nema puno primera da su tokom ratnih sukoba lideri verskih zajednica uopšte stupali u kontakt, a kamoli zvanično pozivali vernike na pomirenje i praštanje.<ref name="Vukomanović"/> S druge strane, početkom [[rat u Bosni i Hercegovini|rata u Bosni i Hercegovini]] zvorničko-tuzlanski [[episkop]] [[Vasilije Kačavenda]] je u Bijeljini držao ratnohuškačke govore i javno podržavao politiku [[Radovan Karadžić|Radovana Karadžića]].<ref name="pescanik">[http://www.pescanik.net/content/view/2288/97/ Jastrebovi SPC]</ref> U to vreme se već počelo izveštavati o srpskim [[ratni zločini|ratnim zločinima]], o čemu Atanasije na parastosu u [[manastir Vavedenje|manastiru Vavedenje]] [[5. maj]]a [[1992]] izjavljujekaže:
 
{{citat|Srbi pod ovakvom političkom i vojnom komandom čine zločine. Posle borbe, koliko znamo, u [[Zvornik]]u je pobijeno oko 400 Muslimana, a čuje se da je i u [[Foča|Foči]] bilo toga. Nije srpski običaj da se posle borbe ubija, pljačka, a čini se da nećemo izaći iz ovog rata čista obraza, pa makar je to trebalo i po cenu naših većih žrtava.<ref>Borba, 5. maj 1992</ref>|[[Atanasije Jevtić]]}}
Red 86:
{{citiranje|Srpska crkva se otvoreno ograđuje i distancira od ove i ovakve vlasti i njenih nosilaca.|Saopštenje arhijerejskog sabora SPC, maj 1992.}}
 
Ogradivši se od rukovodstva u Srbiji, vrh SPC postaje izuzetno blizak sa rukovodstvom bosanskih Srba na Palama. Po uspostavljanju [[Republika Srpska|Republike Srpske]], Crkva je postala deo državne strukture, [[veronauka]] je uvedena u škole, episkopi su prisustvovali zasedanjima Parlamenta, savetovani su prilikom važnijih odluka, a sam [[Radovan Karadžić]] je izjavljivao da za svaku svoju odluku mora da se konsultuje sa episkopima ili [[patrijarh]]om.<ref name="II deo"/> Decembra 1992. godine, u saopštenju sa vanrednog zasedanja Svetog arhijerejskog sabora, odbačene su optužbe da Srbi u BiH drže [[koncentracioni logor|logore]] u kojima se [[silovanje|siluju]] muslimanke:
 
{{citiranje|U ime pravde Božje, na osnovu svedočenja naše sabraće arhijereja iz Bosne i Hercegovine i drugih pouzdanih svedočenja, izjavljujemo sa punom moralnom odgovornošću da takvih logora u Republici Srpskoj Bosne i Hercegovine, kao ni u Srpskim Krajinama, niti je bilo niti ima.|Saopćenje arhijerejskog sabora SPC, decembar 1992.}}
Izvor: https://sh.wikipedia.org/wiki/Srpska_pravoslavna_crkva_u_jugoslavenskim_ratovima