Judeohrišćani – razlika između verzija

Poslije [[Opsada Jeruzalema (70)|pada Jeruzalema]] [[70]]. godine, Rimljani su izgnali Jevreje iz Judeje, na ruševinama Jeruzalema su podigli rimski grad [[Elija Kapitolina]], a na mestu razorenog [[Jerusalimski Hram|Hrama]] naselje sa paganskim [[oltar]]ima. U raseljenim jevrejskim zajednicama dolazi do promene odnosa snaga. [[Prvosveštenik|Prvosveštenička]] partija i [[sadukeji]] povezani sa bivšim Hramom, su odstranjeni. Rukovodeće uloge preuzela je rastuća grupa učitelja, [[farisej]]a, koja je širila svoju vlast kroz celu Judeju, obuhvativši jevrejske zajednice širom sveta.<ref>[[Jacob Neusner]], ''Formative Judaism: Religious, Historical, and Literary Studies''. Brown Judaic Studies, No. 91. Chico, CA: Scholars Press, [[1983]].</ref> Dok su ranije glavni hrišćanski protivnici bili visoki [[sveštenici]] i Jerusalemski [[pisari]], nakon rata to postaju fariseji.<ref name="Pejgels"/> Ovo se odražava u [[evanđelje po Mateju|Evanđelju po Mateju]], hrišćanskom spisu iz tog vremena (oko [[80]]. godine), u kom se autor suočava prvenstveno sa rivalstvom farisejskih [[rabin]]a koji su se nametnuli širom jevrejskog sveta kao autoritativni tumači [[Tora|Tore]].<ref>Videti detaljne analize u: Alan F. Segal. „''Matthew's Jewish Voice''" i J. Andrew Overman. ''Matthew's Gospel's and Formative Judaism''.</ref> Teškoće i poniženja usled poraza zaoštrili su podele u razbacanim jevrejskim zajednicama. Mnogi Jevreji su se osećali izdanim u [[eshatologija|eshatološkim]] očekivanjima, usled čega se razvija neortodoksna židovska [[apokaliptička literatura]], koju karakteriše pobuna protiv Boga tvorca i svijeta koji je stvorio. Iz nje se razvijaju razni judeo-hrišćanski [[gnostički]] pravci.<ref>Jean Daniélou, ''Nuova storia delta Chiesa'', I, str. 104—105.</ref>

 

[[Epifanije]] pominje da je nakon [[Opsada Jeruzalema (70)|razorenja Jeruzalema]], jedno od središta judeo-hrišćanstva bilo u okolici grada [[Pella (Jordan)|Pella]], sjeverno od [[Jerusalim]]a.<ref>Epifanije, Panarion 30, 1, 7</ref> Rat i njegove posledice su takođe polarizovali Isusove sledbenike, pogotovu kada je reč o njihovim odnosima s drugim jevrejskim zajednicama.<ref name="Pejgels"/> Isusovi sledbenici su sve više težili da se odvoje od ostalih Jevreja, radije se moleći u kućama članova nego u sinagogama. Ova situacija rastuživala je mnoge koji nisu želeli da odbace tradicionalne običaje. Nakon [[70]]. godine kršćanski pokret se brzo širio među nejevrejima (''[[Gentiles]]''), ali, na njihovu žalost, uglavnom nisu uspeli da privuku Jevreje. U posleratnoj [[Palestina|Palestini]], oko [[80]]-[[90]]. godine, Isusovi sledbenici su postali marginalna grupa protiv koje je bila vladajuća partija [[farisej]]a, koja je došla na vlast u Jerusalimu nakon rimskog rata. Potkraj veka, oko [[90]]-[[100]]. godine, Isusovi jevrejski sledbenici su bili izbačeni iz domaćih [[sinagoga]] zbog svoje tvrdnje da je Isus [[Mesija]], i otuđeni od jevrejske zajednice.