Apologetika – razlika između verzija
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
m r2.7.1) (robot Dodaje: sk:Apologetika |
prošireno |
||
Red 1:
'''Apologetika''' (gr. ''ἀπολογία'', od ''apo'' – protu, ''logos'' – reč) je obrana [[vjera|vjere]] protivu nevjernika.
Hrišćanski apologeti su bili [[ranohrišćanski]] pisci koji dokazuju apsurdnost optužbi koje se iznose protiv hrišćana. U isto vreme, oni podvlače da hrišćani spadaju među najlojalnije rimske podanike, koji upućuju molitve za cara. Pored toga, dokazuje se da je hrišćanstvo najviša religija. Služeći se argumentima stoičara i takvim knjigama kao što su [[Varon]]ove „Starine", hrišćani su dokazivali jalovost služenja [[idol]]ima, besmislenost i neodrživost raznih [[mit]]ova. Slično [[Filon iz Aleksandrije|Filonu iz Aleksandrije]], apologeti teže da načine most između hrišćanstva i [[grčka filozofija|grčke filozofije]]. Sličnost pojedinih postavki grčkih filozofa sa starozavetnim knjigama objašnjava se prostom pozajmicom. Apologeti su tvrdili da su grčki mislioci uzeli mnogo šta iz judejskih svetih knjiga. Na taj način apologeti nisu samo branili, već i propagirali hrišćanstvo.
Ovaj književni rod bio je relativno široko rasprostranjen. Jedan od prvih apologeta bio je [[Aristid (apologeta)|Aristid]], koji je na grčkom jeziku napisao „Apologiju", upućenu [[Antonin Pije|Antoninu Piju]]. Sredinom II v. pisao je [[Justin Filozof|Justin]], prozvan filozofom i mučenikom. Pored apologetskih dela Justin je napisao i niz rasprava protiv jeretika. Pred kraj II v. počela je književna delatnost najvećeg hrišćanskog apologeta i pisca — [[Tertulijan]]a, poreklom iz Rimske Afrike.
Najvažnija značajka apologetske literature su njezini adresati. Prijašnji se kršćanski spisi obraćaju kršćanskoj zajednici, a ovdje se prvi put kršćani pismeno obraćaju onima vani, sastavljaju spise koji kao svoje čitatelje imaju ljude koji nisu kršćani, koji su protivnici, pa čak i neprijatelji. Zato se apologije s mogu označivati također kao misionarska literatura.<ref> J. DANIÉLOU, ''Message évangélique et culture hellénistique aux IIe et IIIe siècles'', Paris [[1961]], str. 11.</ref> Druga je značajka te literature što se ona uglavnom obraća [[viša klasa|višim slojevima]] tadanjeg društva, intelektualcima, a naročito nosiocima [[vlast]]i, samim [[car]]evima. Apologetike su imale u neku ruku karakter »otvorenog pisma«, jer su namenjene za javno širenje i čitanje, a ne samo kao adrese caru koje bi mogle završiti »u košu« dvorske kancelarije. Ti spisi su bili slično kao savremeni manifesti koji se adresiraju na šefa države radi oslobođenja nekog političkog zatvorenika, a koji se ujedno pošalju novinama (J. Daniélou). Bila su sračunata na širi utjecaj u javnosti, a ne toliko samo na to da postignu administrativno-pravni efekt.<ref name="Šagi-Bunić">[http://www.scribd.com/doc/60958056/Tomislav-J-%C5%A0agi-Buni%C4%87-Povijest-kr%C5%A1%C4%87anske-literature-svezak-I Tomislav J. Šagi-Bunić - Povijest kršćanske literature (svezak I)] (scribd)</ref>
== Izvori ==
{{Izvori}}
[[Kategorija:Hrišćanska teologija]]
| |||