|
== Odnos crkve i države ==
Pošto je crkva tokom celokupnog svog postojanja pretendovala na [[vlast]] nad ljudima koji joj pripadaju (i često je takvu vlast i imala), pitanje odnosa crkve i [[sveštenstvo|sveštenstva]] sa [[svetovnostdržava|svetovnimdržavnim]] vlastima i [[država|državom]] bio je uzrok mnogih sporova i, često, [[rat]]ova.
Tokom [[srednji vek|srednjeg veka]] postojala su dva osnovna tipa odnosa između crkve i svetovne vlasti:
* Primat svetovnedržavne vlasti nad duhovnomcrkvenom ([[cezaropapizam]]), koji je postojao u [[Vizantija|Vizantiji]], gde je poglavar svetovne vlasti ([[car]]) faktički bio poglavar crkve ([[papa]]): on je imenovao crkvenog poglavara, [[carigradski patrijarh|carigradskog patrijarha]]. Carevi su se često mešali u dogmatske sporove, regulišući [[dogma|dogmu]] i [[ritual]]e ediktima i [[zakon]]ima. Takva situacija je postojala u [[Istočno rimsko carstvo|Istočnom rimskom carstvu]] iz vremena prvih vaseljenskih sabora (počevši od borbe protiv [[arijanstvo|arijanstva]]), tokom kojih su crkvena lica apelovala na cara u rešavanju [[dogma]]tskih, [[obred]]nih i crkvenih pitanja. Konačno, takva odredba je bila sadržana u Kodeksu i Novelama [[Justinijan I|cara Justinijana]], koji je rekao da je „izvor sveg bogatstva crkve velikodušnost cara“.
* Primat duhovne vlasti nad svetovnom ([[papocezarizam]]), odnosno primat crkve koji je počeo da se formira na teritoriji [[Zapadno rimsko carstvo|Zapadnog rimskog carstva]] posle njegove propasti. Ovu ideju je prvi put formulisao episkop hiponski [[Aurelije Avgustin]] u svom delu ''O državi Božjoj'' ({{jez-lat|De civitate Dei}}): osnovna ideja ovog rada, koji je napisan ubrzo nakon zauzimanja [[Rim]]a od strane [[Goti|Gota]] i koji je inspirisan tim događajem, jeste zamena državnog jedinstva [[Rimsko carstvo|Rimskog carstva]] duhovnim jedinstvom pod vođstvom Crkve. Konačno, ova teza se pojavila u pismu pape Gelasija I caru [[Anastasije I|Anastasiju I]], koje je dobilo naziv po svom početku ''-{Duo sunt}-''. U tom pismu papa je upravo istakao da postoje dve vlasti: svetovna i duhovna, i da duhovna vlast ima veću težinu. ▼
▲* Primat duhovnecrkvene vlasti nad svetovnomdržavnom ([[papocezarizam]]), odnosno primat crkve koji je počeo da se formira na teritoriji [[Zapadno rimsko carstvo|Zapadnog rimskog carstva]] posle njegove propasti. Ovu ideju je prvi put formulisao episkop hiponski [[ Aurelije Avgustin]] u svom delu '' [[O državi Božjoj ]]'' ({{jez-lat|De civitate Dei}}): osnovna ideja ovog rada, koji je napisan ubrzo nakon zauzimanja [[Rim]]a od strane [[Goti|Gota]] i koji je inspirisan tim događajem, jeste zamena državnog jedinstva [[Rimsko carstvo|Rimskog carstva]] duhovnim jedinstvom pod vođstvom Crkve. Konačno, ova teza se pojavila u pismu pape [[Gelazije I|Gelasija I ]] caru [[Anastasije I|Anastasiju I]], koje je dobilo naziv po svom početku '' -{Duo sunt }-''. U tom pismu papa je upravo istakao da postoje dve vlasti: svetovna i duhovna, i da duhovna vlast ima veću težinu.
Ova dva tipa odnosa su našla svoju pravnu formulaciju u dva oblika: tzv. simfonija i [[konkordat]]. Simfonija je prvi put bila formulisana u [[6. vek]]u u šestoj [[Justinijan I|Justinijanovoj]] noveli. Konkordat se prvi put spominje u [[12. vek]]u (Vormski konkordat). ▼
▲Ova dva tipa odnosa su našla svoju pravnu formulaciju u dva oblika: tzv. [[simfonija (teologija)|simfonija]] i [[konkordat]]. Simfonija je prvi put bila formulisana u [[6. vek]]u u šestoj [[Justinijan I|Justinijanovoj]] noveli. Konkordat se prvi put spominje u [[12. vek]]u (Vormski konkordat).
U novom veku javlja se novi odnos: ▼
▲UTokom novom[[Novi vekuvijek|novog veka]] javlja se novi odnos:
* odvojenost crkve i države ([[sekularizam]]), koji je postao preovlađujući u savremenim demokratskim društvima.
| 