Raskol Istoka i Zapada – razlika između verzija

Prvi pojam Istoka i Zapada u ’Evropskoj’ svesti nastaje 292. godine – Dioklecijanovim sveopštim reformama koje su dovele do konačne podele Rimskog carstva na Zapadno i Istočno 395. godine ((Teodosije je to učinio kada je zapadno carstvo već i praktično propalo), međutim, činjenica da se jedna država podelila na dve od kojih je jedna srušena ***(ipak i Carigrad je pao 1204, i konačno 1453) stvorilo je diskontinuitet i nezaobilazne razlike među novim vlastima ’divljeg zapada’ i Istočnog Rimskog carstva.

Konkretnije, 313. godine, Milanskim ediktom, vojni car Konstantin I proglašava hrišćanstvo kao zvaničnu religiju carstva u korist svoje apsolutne vlasti, odmah potom, gradi crkvu Sv.Petra u Rimu (koja je u XVI veku zamenjena novom - Botičelijevom) i 330. godine, proglašava novu prestonicu u Konstantinopolju (od 1453 – Carigradu). Već tada sudbina Evrope postaje zanimljivija. Naime, iako su Goti u III veku harali Dakijom, Makedonijom i Trakijom ubivši Valensa 378. godine, zapadni deo carstva već više puta do tada biva pustošen a i velikim delom naseljen germanima, federati praktično kontrolišu zapadne zemlje carstva izuzev Italije.

Činjenica da su Romani i Germani grčku filozofiju učili od Arabljana – govori mnogo. Sa druge strane, Karolinšku renesansu na svojim bedrima iznose stvaraoci Istočnog Rimskog carstva u službi Franaka. Time se stvaraju kontradiktornosti, nejasnoće. Međutim, sve je prilično jasno. Naime, Istočno carstvo je već jednom proklemovalo oslobođen Rim (pod Belisarijusom 536. godine), a u Napulju je bilo prisutno do XII veka sa sve dominacijom u vodama sredozemlja do Prvog pada Carigrada (1204). Uspostavljanje Svetog Rimskog Carstva od strane Franaka i Patrijarha iz Rima duboko je uvredilo Konstantinopolj. Rim nije prihvatao realnost svetovne, kulturne i civilizacijske potčinjenosti Carigradu***(br. Stanovnika...) što i nije bio uslov sa Istoka, već više jedna šira slika u osvit srednjeg veka ovekovečena zapažanjima Arabljana, Kumana i Slovena. Time su Pape iz Rima ne samo vređale Hrišćanski Istok korigovajući duhovnu službu naprkos Patrijarsima iz Carigrada, već su mnogo pre Krstaških ratova pozivale na nasilje prema svim hrišćanima koji nisu ’gledali u Rim’.

Dakle, situacija je sve dramatičnija. Na Istoku – u Konstantinopolju, crkva je solidarna sa carom i u svemu ga podržava istovremeno je na čelu hrišćanstva. Na zapadu, sa druge strane, još vladaju polucivilizovani germani kojima je hrišćanstvo daleko koliko i Jerusalim a civilizacija Istoka strana, oni teže samostalnosti i preziru Carifrad i patrijarhe. Konačna odluka Rima da raskrsti sa predrasudama oko pitanja ko je ko u hrišćanstvu jeste vrhunac.

'''Konstantinova zaovstavština''' ili Cezaro – Papizam (Latin, Constitutum Donatio Constantini or Constitutum domini Constantini imperatoris) jeste falsifikovani Rimsko – carski dokument najverovatnije sastavljen između 750 i 850 godine. Njegova svrha je da distancira Franke i Istočne Rimske careve od prestola u Rimu. Dokument je najverovatnije napisan po naredbi Pape Stefana II – 752***. godine. Cezaro – Papizam je prema navodima svojih falsifikatora sastavljen u prvoj polovini IV veka i predstavljao Konstantinovu zaovstavštinu Papi Silvesteru I (koji je krstio cara) i njegovim naslednicima (kao direktnim ‘potomcima’ Sv.Petra). Neposredno pre Konstantinove selidbe u Carigrad 330. godine, Rimskim Papama je navodno dato za pravo da vladaju Rimom (praktično ruševinama) i njegovom okolinom. Međutim, dokument je imao svojih iznenađenja.

Dokument je korišćen od strane srednjovekovnoh Papa kao jedinstveno pravo da vladaju Italijom i budu iznad kraljeva, što je široko prihvatano među germanima. Ipak, Oto III odbacuje dokument čim saznaje da je reč o falsifikatu pokreće pohode na Italiju. Dante Alivijeri Cezaro-Papizmom ismeva crkvu u svojoj "Božanstvenoj komediji"(XIII vek), a Lorenco Vala (1440) uporednim analizama pisma prvi dokazuje da je reč o falsifikatu. Konstantinov testament "davao je pravo" Papama da se prema Rimskim carevima u Carigradu oslovljavaju kao Grčkim carevima ili ti samo Istočnim carevima ili još gore – Konstantinopoljskim carevima - to je uvredilo Rimske careve. Takav akt, predstavljao je odraz političke volje na zapadu. Nakon njega, ništa više neće biti isto za hrišćanski svet.