Milutin Milanković – razlika između verzija

Milanković je rođen [[28. 5.|28. maja]] [[1879]]. godine u [[Dalj]]u, blizu [[Osijek]]a na području [[Kraljevina Hrvatska i Slavonija|kraljevine Hrvatske i Slavonije]] koja je bila deo [[Austro-Ugarska|Austro-Ugarske]]). Pohađao je Bečki tehnološki institut, gde je diplomirao građevinu [[1902]]. i stekao doktorat iz tehničkih nauka [[1904]]. Kasnije je radio u tada čuvenoj firmi Adolfa Barona Pitela ''Betonbau-Unternehmung'' u [[Beč|Beču]]u. Gradio je brane, mostove, vijadukte, akvadukte i druge građevine od ojačanog betona, u tadašnjoj [[Austro-Ugarska|Austro-Ugarskoj]]. Milanković je nastavio da se bavi građevinom u Beču, do jeseni [[1909]], kada mu je ponuđena katedra primenjene matematike na [[univerzitet u Beogradu| Beogradskom univerzitetu]], (racionalna mehanika, mehanika nebeskih tela, teorijska fizika). Godina [[1909]]. označava prekretnicu u njegovom životu. Mada je nastavio da se bavi istraživanjem raznih problema u vezi sa primenom [[armirani beton|armiranog betona]], odlučio je da se skoncentriše na fundamentalna istraživanja.

Tek što se Milanković doselio u Beograd, usledili su burni događaji: [[Balkanski ratovi]], a zatim i [[Prvi svjetski rat|Prvi svetski rat]]. Kada je [[1914]]. izbio rat (tek što se oženio), [[Austro-Ugarska ]] vojska je internirala Milankovića u Nesider, a kasnije u [[Budimpešta|Budimpeštu]], gde mu je bilo dozvoljeno da radi u biblioteci Mađarske akademije nauka. Već [[1912]], njegova interesovanja su se usmerila ka proučavanju solarne klime i planetarnim temperaturama. Dok je bio interniran u Budimpešti, Milutin Milanković je posvetio svoje vreme radu na ovom polju, i do kraja rata je završio monografiju o ovom problemu, koja je objavljena [[1920]], u izdanju Srpske akademije nauka i umetnosti u [[Pariz|Parizu]]u, pod naslovom ''Théorie mathématique des phénomènes thermiques produits par la radiation solaire'' (Matematička teorija termičkih fenomena uzrokovanih sunčevim zračenjima).

objavio [[Ludvig Pilgrim]] (''Ludwig Pilgrim''). Svestan da je njegova teorija solarnog zračenja uspešno kompletirana, i da su papiri koji se bave ovom teorijom ''razbacani'' u više radova, Milanković je odlučio da ih sakupi i objavi pod jednim naslovom.

Kao dodatak naučnom radu, Milanković je uvek pokazivao veliko interesovanje za istorijski razvoj nauke. Napisao je knjigu o istoriji astronomije, kao i dve knjige za širu čitalačku publiku: prva - ''Kroz vasionu i vekove'' govorila je o razvoju astronomije, a druga, nazvana ''Kroz carstvo nauka'', se bavila razvojem nauka.

Milutin Milanković je u svom bogatom stvaralačkom životu uradio i predložio, između ostalog, reformu gregorijanskog i julijanskog [[Kalendar |kalendara]], koja je vodila izgradnji jedinstvenog, do sada najpreciznijeg kalendara ([[Revidirani julijanski kalendar|Milankovićev kalendar]]) i koja je prihvaćena na Svepravoslavnom kongresu u [[Istanbul|Carigradu]] [[1923]]. godine. Milanković je detaljno pisao o ovom svom pokušaju u izveštaju [[Srpska akademija nauka i umetnosti| Srpskoj kraljevskoj akademiji]] po povratku sa Kongresa, u svojim memoarima i u "Kanonu osunčavanja", napominjući da mu nije jasno zašto reforma, koja je jednoglasno usvojena 30. maja 1923. godine u Carigradu, i pored svih svojih prednosti, kasnije nije primenjena.

Godine [[1920]]. izabran je za dopisnog člana [[Srpska akademija nauka i umetnosti|Srpske akademije nauka i umetnosti]], a za redovnog člana [[1924]]. Za dopisnog člana [[Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti|Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti]] izabran je [[1925]], bio član Nemačke akademije Naturalista "''Leopoldine''" u [[Halle|Haleu]], kao i član mnogih naučnih društava kako u zemlji, tako i u inostranstvu.

Kada su nemačke okupacione vlasti u [[drugi svjetski rat| Drugom svetskom ratu]] [[1941]]. godine tražile od profesora [[Univerzitet u Beogradu|Beogradskog univerziteta]] da potpišu Apel srpskom narodu (i podrže okupaciju zemlje), Milutin Milanković je jedan od nekolicine profesora koji je odbio da to učini.