Latinski jezik – razlika između verzija

'''Latinski jezik''' (''lingua Latīna'') je "izumrli"klasičan jezik koji pripada [[Indoevropskiitalski jezici|indoevropskiitalskim jezikjezicima]]; pripadai [[kentumKentumski i satemski jezici|kentum-kentumskoj]] grupi [[Indoevropski jezici|indoevropskih jezika]]. Bez izvornih govornika, očuvan je i koristi se uglavnom u organizacijama [[Katolička crkva|Katoličke crkve]]. Njime su govorili [[Latini]], [[Itali|italsko]] pleme koje je živelo u pokrajini [[Lacij (antički)|Latium]], u kojoj se nalazio [[Rim]]. Glavne [[fonetika|fonetske]] osobine latinskog jezika su: gubljenje kratkih [[vokal]]a u srednjim [[slog]]ovima, [[monoftongizacija]] [[diftong]]a (incido : caedo), uprošćavanje konsonantskih grupa (locus < stlocus). [[Morfologija|Morfološke]] crte: gubljenje [[dual]]a, [[optativ]]a (optativ se slio s [[konjunktiv]]om), [[aorist]]a i [[medij]]a. U [[sintaksa|sintaksi]]: [[subordinacija]], [[hipotaksa]], tj. zavisne [[rečenica|rečenice]] se podređuju glavnoj rečenici, [[slaganje vremena]], rečenična [[intonacija]] se odlikuje naglašavanjem [[glagol]]a koji je stajao obično na kraju rečenice. U leksici ima dosta reči iz ostalih italskih jezika i iz [[grčki jezik|grčkog]], te manje iz [[etrurski jezik|etrurskog]] i [[keltski jezici|keltskog]].

<!--== Literatura ==-->