|
[[Datoteka: Mavro_Orbini_il_regno_de_gli_slavi.jpg|mini|desno|200px| Prvo izdanje knjige "Il Regno de gli Slavi", [[1604.]]]]
'''Mavro Orbini''' ili '''MavroMauro Orbin''' (Mavar OrbinOrbini) (druga polovina [[16. vijek]]a – [[1610]].), dubrovački benediktinac, historičar i prevodilac.
Porijeklo MavraMaura Orbina vezuje se za jednog [[Kotorkotor]]skog odalek je došaodoseljenika na područje [[Dubrovnik]]a sredinom 16. vijeka. MavroMauro Orbin je po ocu bio iz ugledne, a po majci Flori, iz manje poznateugledne porodice. Već u ranoj mladosti Orbin se odlučio za redovnički poziv. Pristupio je benediktincima u opatiji Svete Marije na ostrvu [[Mljet]]u. Orbin je [[1592]]. bio [[prior]] [[manastir|samostana]] Sv. Andrije na Mljetu, a [[1593]]. [[abba (otac)|opat]] Sv. Mihovila arhanđela u Paklenom na ostrvu [[Šipan]]u. Imao je [[1597]]. i naslov opata benediktinske opatije Sv. Marije u [[Bač|Bačkom]] vojvodstvu (jurisdikcija Kaločkih nadbiskupa u Ugarskoj), no ista [[opatija]] je bila pod osmanskom vlašću. Tako je taj naslov za Orbina bio isprazan jer tu dužnost nije mogao obavljati.
Orbin je krajem 16. vijeka boravio u više navrata u Italiji. Tamo je prikupljao građu za svoje djelo Kraljevstvo Slavena. Njegov rad su finansirali srpskidubrovački plemić [[Marin Bobaljević]] i trgovac [[Rade Sladojević]].
MavroMauro Orbin je najpoznatiji po djelu [[Kraljevstvo Slavena|Kraljevstvo Slovena]], koje je objavljeno u Pesaru [[1601]]. U tom djelu, Orbini je zapisao: "Od svih naroda koji govore slovenskislavenski, [[SrbiBosanci i Hercegovci|Bosanci]] imaju najglađi i najelegantniji jezik; i diče se činjenicom da jedini oni dan-danas paze na čistotu slavenskoga jezika."<ref>Orbini, Regno de gli Slavi, str. 377.</ref>
Kraljevstvo Slovena se može podeliti u tri dela:
PRVI DEO - govori uopšteno o Slovenima počev od najstarijih vremena (poznog starog veka) i između ostalog, o njihovoj prapostojbini;
DRUGI DEO - predstavlja prevod na italijanski Letopisa popa Dukljanina; autor je Letopis istakao kao Srpsku istoriju prednemanjićkog perioda, a kako za tu epohu nije imao drugih izvora, objavio ga je u celini;
TREĆI DEO - govori o južnoslovenskim zemljama (Srbija, Bosna, Hum, Bugarska) i njihovim vladarskim kućama, sa genealogijom svake od njih.
U svom izlaganju Orbin navodi veliki broj pisaca i dela, najčešće zapadnih, ali je retko kritički birao one izvore na koje se treba osloniti. Zbog toga što pominje neke, u katoličkom svetu nepoželjne autore - pravoslavne starosedeoce Sibinjane, zatim Grke i nemačke protestante, Papska kurija Orbinovo delo 1603. stavila je na popis zabranjenih knjiga. Kraljevstvo Slovena je 1722. Prevedeno na ruskoslovenski i Štampano u Petrovgradu.
Srpska istorija zauzima središnji položaj u delu, i obimom i koncepcijski. Takvo gledanje na prošlost karakteristično je za čitavu renesansnu i baroknu Dalmaciju. Za razliku od srpskog srednjovekovnog istorizma koji počiva na izdvojenosti onog dela srpske istorije koji se otvara delatnošću Nemanje i svetog Save, dalmatinski istorizam je idejno bio (južno) slovenski. No, i u njemu srpska istorija zauzima privilegovano mesto.
Poslije izlaska njegovog djela bio je opat Sv. Mihovila na Šipanu. Došao je u sukob sa predstavnicima Mljetske kongregacije i bio je na prinudnom boravku na Šipanu [[1604]]-[[1606]]. Tada je preveo djelo italijanskog franjevca Angela Ellija /Lo specchio spirituale del principio e del fine della vita humana /Zrcalo duhovno od početka i sfarhe xivota coviecanskoga, prevod je objavljen u Rimu [[1614]]/. Orbin je [[1609]]. bio prior na Mljetu, a 1610. bio je [[župnik]] u Malom Stonu. Umro je 1610.
| 