|
== Životopis ==
Rođen je u trgovačkoj porodici u [[Sarajevo|Sarajevu]], gdekuda su mu roditelji došli iz [[Srbija|Srbije]]. Otac Simin, rodom je iz sela [[Rožanstvo|Rožanstva]], u [[Užice|užičkom]] okrugu, pa je zbog [[čuma|čume]] prebegao u [[Sarajevo]], gde se oženio [[Anđelija Srdanović|Anđelijom Srdanovićevom]], čuvenom sarajevskom lepoticom, o čijoj krasoti narodni pevači sačuvaše spomen za punu stotinu godina. Kad Milutina i po drugi put pogodi čuma, mali Sima ne imađaše ni dve godine. Begunci tražiše skloništa na dva mesta u [[Bosna|Bosni]], pa onda odoše u [[Slavonski Brod|Brod]], za tim u Zemun. U [[Zemun]]u, on je počeo učiti, ali nije završio ništa od toga. Nemirna i nesređena duha, Sima je prošao kroz mnoga zanimanja, a obišao je i mnoge krajeve od [[Vidin]]a do [[Lajpcig]]a, od [[Besarabija|Besarabije]] do [[Crna Gora|Crne Gore]]. Sima je bio pisar u [[Pravitelstvujušči sovjet|Pravitelstvujuščem sovjetu]], u [[manastir Blagoveštenje|manastiru Blagoveštenju]] i kod [[ustanici|ustaničkih]] vojvoda. Učestvuje u ustanku protiv [[Turci|Turaka]] u četi „golaća“. Odlazi u Besarabiju da vidi izbegle roditelje, a potom u [[Nemačka|Nemačku]], gde sluša filozofiju, čini poznanstva sa uglednim nemačkim književnicima, s [[Gete]]om nz primer, i tom prilikom štampa svoj ep [[Serbijanka|Serbijanku]]. Po povratku postaje vaspitač [[Petar II Petrović Njegoš|Njegošev]] na [[Cetinje|Cetinju]], a docnije carinik, policajac, sekretar ministarstva i član apelacije. Bavio se pisanjem stihova, politikom, istoriografijom, lingvistikom, osnivanjem [[pivara|pivare]] i „vodolečilišta“.
Umro je u [[Beogradu]]. Sahranjen je na groblju kod današnje Crkve svetog Marka, grob mu je bio brzo zaboravljen. Mnogo godina kasnije na osnovu nekih skica i položaja njegovog groba u odnosu na [[Gligorije Vozarović|Vozarovićev]] koji je imao nadgrobni spomenik do 1927. kada je staro beogradsko groblje prekopano, pronađeno je telo Sime Milutinovića i položeno u porodičnu grobnicu Milutinovića na Novom groblju. Njegove kosti su nedvosmisleno raspoznate na osnovu telesnih osobenosti (visina, oblik donje vilice) ali i predmeta koji su uz njegovo telo bili položeni (ikona svetog Srđa koju je doneo iz Moskve i koja mu je po njegovoj želji metnuta na grudi).<ref>Jovan Pejčić: Zasnovi Gligorija Vozarovića, 158 str, izd. Dental, Beograd 1995, ISBN 86-82491-08-7 v. fusnotu 166. na str. 118-120.</ref> Njegov sin je [[Dragutin Dragiša Milutinović]], inženjer, arhitekt i istoričar srpske umetnosti.
|
