Kršćanska demokracija (Italija) – razlika između verzija

Alcide De Gasperi je kao premijer, u ukupno sedam vlada, ostao na vlasti do 1953. Kršćanska demokracija osvojila je relativnu većinu na svim parlamentarnim izborima do 1992. Svoju dominantnost mogla je uvelike zahvaliti agitiranju [[Katolicizam|katoličkog klera]] kod talijanskog biračkog tijela, kojem su demokršćani prezentirani kao jedina alternativa strankama ljevice, čija bi eventualna pobjeda, prema tim snagama, rezultirala neminovnom sovjetizacijom zemlje.<ref>http://www.alleanzacattolica.org/indici/dichiarazioni/invernizzim277.htm</ref> Poratnim ekonomskim napretkom i prosperitetom u Italiji, ideološki sukob je ublažen ali nije nikada zaboravljen. Produbljavanjem socijalnih i ideoloških razlika krajem 1960-tih, posebno nakon 1968., Italija ulazi u dugogodišnji period političkog nasilja kada se pojavljuje čitav niz izvanparlamentarnih stranaka i militantnih grupacija [[Ekstremizam|ekstremne]] ljevice i desnice, te snažan uzlet Komunističke partije, kojima se demokratska javnost nastoji suprostaviti još većim okupljanjem oko stranaka centra, posebno Kršćanske demokracije. To je bilo posebno izraženo na izborima 1976., kada je najavljivana pobjeda komunista. Ipak, demokršćani i tada osvajaju relativnu većinu sa vrlo malom razlikom.<ref>http://it.wikipedia.org/wiki/Elezioni_politiche_italiane_del_1976</ref> Krajem 1970-tih neki od demokršćanskih lidera smatrali su da je Komunistička partija postala isuviše relevantan faktor na političkoj sceni da bi se ju ignoriralo, te su predlagali [[Velika koalicija|veliku koalicionu]] vladu. Unatoč konkretnim pokušajima tzv. Povijesni kompromis (''Compromesso storico'') nikada nije ostvaren.<ref>http://it.wikipedia.org/wiki/Compromesso_storico</ref><ref>http://web.archive.org/20021030054032/www.geocities.com/enricoberlinguer/berlinguer/comprom.html</ref> 1980-tih Kršćanska demokracija zajedno sa još četiri stranke osniva vladajuću koaliciju [[Petostranačje]] (''Pentapartito''), te po prvi puta mjesto predsjednika vlade prepušta koalicionim partnerima: 1981. [[Talijanska Republikanska Stranka|republikancu]] [[Giovanni Spadolini|Spadoliniju]], i 1984. [[Talijanska Socijalistička Stranka|socijalistu]] [[Bettino Craxi|Craxiju]].